| Kardynał prezbiter | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 października 1726 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 1800 |
| Arcybiskup ad personam Ankony | |
| Okres sprawowania |
1785–1800 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
5 kwietnia 1760 |
| Sakra biskupia |
17 września 1775 |
| Kreacja kardynalska |
14 lutego 1785 |
| Kościół tytularny |
Santa Maria sopra Minerva |
| Data konsekracji |
17 września 1775 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy |
Nicolas-Xavier Santamarie | ||||
| |||||
Vincenzo Ranuzzi (ur. 1 października 1726 w Bolonii, zm. 27 października 1800 w Ankonie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 1 października 1726 roku w Bolonii, jako syn Marcantonia Ranuzziego i Marii Bergonzi Parmigiany[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 5 kwietnia 1760 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i relatorem Świętej Konsulty[1]. 11 września 1775 roku został tytularnym arcybiskupem Tyru, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1775–1782 był nuncjuszem w Wenecji, a w okresie 1782–1786 – w Portugalii[2]. 14 lutego 1785 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Maria sopra Minerva. Tego samego dnia został arcybiskupem ad personam Ankony[2]. Podczas okupacji francuskiej, został zmuszony do złożenia deklaracji lojalności wobec Republiki Francuskiej[1]. Zmarł 27 października 1800 roku w Ankonie[1].