Ustawa o embargu z 1807 roku
Państwo

 Stany Zjednoczone

Ratyfikowano

22 grudnia 1807 roku

Cel

ukrócenie rabunkowej działalności Francji i Wielkiej Brytanii względem Stanów Zjednoczonych

Ustawa o embargu z 1807 roku – uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych[1] nakładała pełne embargo na zaangażowane w wojnę Cesarstwo Francuskie oraz Wielką Brytanię[2]. (Zob. blokada kontynentalna).

Embargo było odpowiedzią na naruszanie neutralności Stanów Zjednoczonych poprzez zagarnianie amerykańskich okrętów handlowych wraz z towarami jako pryzu wojennego przez marynarki wojenne obu państw europejskich. Prócz tego Royal Navy stosowała przymusowe wcielanie obywateli amerykańskich do załóg okrętów wojennych[3]. Zarówno Wielka Brytania jak Francja uciekały się do plądrowania amerykańskich jednostek jako sposobu na podtrzymanie wysiłku wojennego[4]. Incydent „Chesapeake”-„Leopard” był najjaskrawszym i najboleśniejszym przykładem tej polityki dla obywateli młodego państwa[1][5].

Prezydent Thomas Jefferson działał rozważnie, starając się dopasować odpowiedź do stopnia wzburzenia społeczeństwa[6]. Jego rekomendacją była wojna ekonomiczna, nie mobilizacja wojskowa[7]. Kongres uchwalił ustawę o embargu 22 grudnia 1807 roku[8]. Oczekiwane efekty tego drastycznego posunięcia[9] – kłopoty gospodarcze dla wojujących państw[2] – miały zmusić je do wycofania się z działalności rabunkowej, przymusowego wcielania do służby oraz zmusić do respektowania neutralności Stanów Zjednoczonych[10]. Embargo okazało się niepraktycznym środkiem, fiaskiem zarówno dyplomatycznym jak i ekonomicznym[11][12]. Po wprowadzeniu nałożyło wielkie ciężary na amerykańską gospodarkę i obywateli[13][14].

Szerokozakrojone obchodzenie restrykcji handlu morskiego i lądowego przez amerykańskich kupców oraz luki prawne w ustawie znacząco zmniejszyły siłę embarga. Brytyjscy kupcy przywłaszczyli sobie pozostawione przez Amerykanów, a lukratywne szlaki handlowe[12]. Wzrósł popyt na angielskie towary w Południowej Ameryce, co wynagrodziło straty poniesione w wyniku embarga[2][10][15].

Ustawa podkopała również jedność narodową młodej demokracji, wywołując zajadłe protesty, zwłaszcza w centrach komercyjnych Nowej Anglii[15][16]. Wzmogła poparcie dla Partii Federalistycznej i przyczyniła się do uzyskania przezeń dużej ilości miejsc w Kongresie[17].

1 marca 1809 roku, po 15 miesiącach, w ostatnich dniach kadencji prezydenta Jeffersona embargo zostało odwołane[18].

Przypisy

  1. 1 2 Kaplan, 1958, s. 345
  2. 1 2 3 Perkins, 1968, s. 320
  3. ↑ Levy, 1975, s. 343
  4. ↑ Kaplan, 1958, p. 355
  5. ↑ Perkins, 1968, s. 317
  6. ↑ Perkins, 1968, s. 317-318
  7. ↑ Kaplan, 1958, s. 347-348
  8. ↑ Perkins, 1968, s. 323
  9. ↑ Hofstadter, 1948, s. 279
  10. 1 2 Kaplan, 1958, s. 347
  11. ↑ Hofstadter, 1948, 279
  12. 1 2 Perkins, 1968, s. 331
  13. ↑ Perkins, 1968, p. 328-329
  14. ↑ Levy, 1975, s. 314-315
  15. 1 2 Perkins, 1968, s. 330
  16. ↑ Perkins, 1968, s. 348
  17. ↑ Perkins, 1968, s. 324
  18. ↑ Perkins, 1968, s. 336

Bibliografia

  • Hofstadter, Richard. 1948. The American Political Tradition (Chapter 11) Alfred A. Knopf. in Essays on the Early Republic, 1789-1815 Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.
  • Lawrence S. Kaplan. Jefferson, the Napoleonic Wars, and the Balance of Power. „William and Mary Quarterly”. 14 (2), s. 196–217, 1957. DOI: 10.2307/1922110. (ang.). 
  • Leonard W. Levy: Jefferson and Civil Liberties: The Darker Side. Cambridge: Belknap Press, 1963. (ang.).
  • Perkins, Bradford. 1968. Embargo: Alternative to War (Chapter 8 from Prologue to War: England and the United States, 1805-1812, University of California Press, 1968) in Essays on the Early Republic 1789-1815. Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.