Uproszczenie grup spółgłoskowych – proces fonetyczny polegający na upodabnianiu się sąsiadujących ze sobą spółgłosek.
W języku polskim najintensywniejsze uproszczenie grup spółgłoskowych miało miejsce po zaniku jerów, gdy spółgłoski pierwotnie rozdzielone utworzyły grupy. Wtedy upodabniały się do siebie pod względem miękkości, dźwięczności i miejsca artykulacji; przy tym czasami dochodziło do zniknięcia którejś z nich[1].
Tak np. w języku polskim cztwarty > czwarty; w języku prasłowiańskim sъpnъ (od sъpati, pl. spać, + -nъ) > sъnъ > pl. sen.
Przypisy
- ↑ Z. Klemensiewicz, T. Lehr-Spławiński, S. Urbańczyk: Gramatyka historyczna języka polskiego, s. 154.
Bibliografia
- Zenon Klemensiewicz, Tadeusz Lehr-Spławiński, Stanisław Urbańczyk: Gramatyka historyczna języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-00995-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.