Umowa nazwana – umowa, której przedmiot, treść i skutki posiadają regulację ustawową (essentialia negotii sformułowane w ustawie expressis verbis[1]). Do umowy nazwanej odnosi się grupa przepisów prawa, gdzie określone są wzajemne uprawnienia i obowiązki stron właściwe dla stosunku prawnego danego rodzaju.
Tworzenie szczególnych regulacji umów nazwanych uzasadnia:
- masowy charakter i duża doniosłość gospodarcza danego typu umowy,
- potrzeba ochrony interesów stron poprzez wprowadzenie przepisów o imperatywnym i semi-imperatywnym charakterze,
- kształtowanie właściwego (pożądanego) modelu stosunków prawnych danego rodzaju.
Prawo polskie
W polskim systemie prawnym regulacji umowy nazwanej poświęcony jest zwykle osobny rozdział ustawy – zdecydowana większość umów nazwanych opisana jest w części szczególnej księgi trzeciej Kodeksu cywilnego. Przykładami umów nazwanych są umowa sprzedaży, umowa zlecenia, umowa o dzieło czy umowa przewozu.
Przeciwieństwem umów nazwanych są umowy nienazwane, czyli takie, które nie są unormowane w sposób szczegółowy i zawierane są w granicach tzw. swobody umów. Przykładem umowy nienazwanej są umowa factoringu i umowa franczyzy. Przed 9 grudnia 2000 r. umową nienazwaną była umowa leasingu.
Przypisy
- ↑ Czy należy regulować umowy nienazwane? : Czasopisma C.H.Beck [online], czasopisma.beck.pl [dostęp 2022-08-27].
Bibliografia
- umowa, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-08-27].
- Wojciech Jan Katner: Prawo zobowiązań – umowy nienazwane. System Prawa Prywatnego. T. 9. C.H. Beck, 2018. ISBN 978-83-812-8674-9.