Ulica Tytusa Chałubińskiego w Warszawie
Śródmieście Południowe, Filtry
Ilustracja
Ulica Tytusa Chałubińskiego przy ul. Koszykowej, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Długość

560 m[1]

Przebieg
↑ al. Niepodległości
światła 0 m ul. Koszykowa
110 m ul. Hoża
230 m ← ul. Wspólna / ul. W. Oczki →
światła 440 m ul. Nowogrodzka
światła 560 m rondo Czterdziestolatka
↔ Al. Jerozolimskie
↓ al. Jana Pawła II
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Tytusa Chałubińskiego w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Tytusa Chałubińskiego w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Tytusa Chałubińskiego w Warszawie”
Ziemia52°13′31,3″N 21°00′12,1″E/52,225361 21,003361
Ulica na początku lat 50. XX wieku

Ulica Tytusa Chałubińskiego – ulica w dzielnicach Śródmieście i Ochota w Warszawie, biegnąca od ul. Koszykowej do Alej Jerozolimskich[2].

Historia

Ulica została zaprojektowana w 1871 i wytyczona w 1881[3]. Początkowo nosiła nazwę Teodora, na cześć carskiego namiestnika Teodora Berga. Obecną nazwę nadano w październiku 1916[4].

Na odcinku ulicy między ul. Hożą (później ul. Wspólną) a ul. Nowogrodzką rozciągały się tereny założonego w 1870 Ogrodu Pomologicznego[5]. Naprzeciwko, na miejscu dawnego folwarku świętokrzyskiego należącego do księży misjonarzy w latach 1897–1902 powstał kompleks Szpitala Dzieciątka Jezus wybudowany według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego, wypełniający kwartał ulic Lindleya (wtedy Żelazna) – Oczki (Wspólna) – Chałubińskiego (Teodora) – Nowogrodzka[6]. W 1902 u zbiegu z obecną ul. Oczki wybudowano budynek Anatomicum według projektu Antoniego Jabłońskiego-Jasieńczyka[7].

W 1911 według projektu Józefa Napoleona Czerwińskiego i Wacława Heppena pod numerem 13 u zbiegu z Alejami Jerozolimskimi zbudowano wielką kamienicę rodziny Burchardów, rozebraną w 1973 pod pretekstem konieczności budowy estakady przy Dworcu Centralnym.

W okresie międzywojennym ulica Chałubińskiego stała się wraz z al. Niepodległości odcinkiem planowanej trasy N-S, która miała biec od ul. Marymonckiej przez Powązki, Śródmieście, Chałubińskiego, Pole Mokotowskie, przedłużoną ulicę Włodarzewską (obecna al. Niepodległości do Puławskiej). Dzięki tym planom w 1930 na Chałubińskiego poprowadzono linię tramwajową. W okresie międzywojennym przy ulicy powstało kilka reprezentacyjnych obiektów: Gmach Ministerstwa Komunikacji, gmach Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza oraz siedziba Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek[3].

W latach okupacji zabudowa ulicy nie poniosła większych zniszczeń, jednak w okresie powojennym w związku z jej poszerzeniem rozebrano kilka kamienic.

W latach 1947–1950 przy ulicy wzniesiono gmach Informacji Wojskowej (Ministerstwa Obrony Narodowej) zaprojektowany przez Marka Leykama (nr 3a). W latach 1948–1950 gmach Ministerstwa Komunikacji został rozbudowany przez Bohdana Pniewskiego.

W 1956 na wydzielonym torowisku ułożono i oddano do eksploatacji tory tramwajowe[8]. W 1957 roku, po likwidacji przystanku Warszawa Marszałkowska EKD, pomiędzy ulicami Chałubińskiego i Emilii Plater znajdował się przystanek końcowy WKD − Warszawa Chałubińskiego WKD[9][10].

Ważniejsze obiekty

Obiekty nieistniejące

Przypisy

  1. ↑ Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-05].
  2. ↑ Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny Sokołowskiej, Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1968, s. 32.
  3. 1 2 Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 26.
  4. ↑ Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewieckiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1968, s. 65.
  5. ↑ Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 334. ISBN 83-06-00089-7.
  6. ↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 219.
  7. ↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 220.
  8. ↑ Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom I. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 126. ISBN 83-907574-00.
  9. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Nowogrodzka-Nowomiejska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2007, s. 15. ISBN 978-83-88372-35-3.
  10. ↑ Historia EKD/WKD. [w:] Warszawska Kolej Dojazdowa Sp. z o.o. [on-line]. [dostęp 2022-09-26].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.