ulica Stanisława Drzymały
Centrum
Ilustracja
Ulica Drzymały
Państwo

 Polska

Miejscowość

Racibórz

Długość

457 m

Przebieg
ul. Wojska Polskiego
0 m ul. Opawska, ul. Nowa
109 m ul. Piwna, ul. Sienkiewicza
189 m ul. Basztowa, ul. Głowackiego
357 m ul. Sejmowa
457 m ul. Mickiewicza
ul. Podwale
Położenie na mapie Raciborza
Mapa konturowa Raciborza, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Drzymały”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Drzymały”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Drzymały”
Położenie na mapie powiatu raciborskiego
Mapa konturowa powiatu raciborskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Stanisława Drzymały”
Ziemia50°05′20,0″N 18°13′18,8″E/50,088889 18,221889

Ulica Stanisława Drzymały (daw. niem. Oberwallstraße[1]) – raciborska ulica w dzielnicy Centrum. Rozpoczyna się od skrzyżowania z ulicami Wojska Polskiego, Opawską i Nową, a kończy na skrzyżowaniu z ulicami Podwale i Mickiewicza. Swoją nazwę wzięła od Stanisława Drzymały.

Architektura

Budynki mieszkalne

  • Kamienice przy ul. Drzymały 1–3 – wybudowane w stylu eklektycznym, posiadają trzy kondygnacje, które pokrywa dwuspadowy dachy, widoczne zachowane detale architektoniczne[2].
  • Willa miejska przy ul. Drzymały 9 – budowla dwukondygnacyjna, wolnostojąca, wybudowana w latach 70 XX wieku w stylu francuskiego neorenesansu wraz z oranżerią z 1919 r. w stylu secesyjnym. Willa posiada ryzalit od strony ulicy, a lico ściany jest nieznacznie cofnięte. Budynek jest murowany z czerwonej cegły i posiada użytkowe poddasze. Całość pokrywa mansardowy dach. Willa była własnością m.in. Reisnerów i Przyszkowskich[2].

Mury miejskie

Zachowany fragment murów

Przy ulicy Drzymały zachowany jest fragment zabytkowych murów miejskich.

Obiekty użyteczności publicznej

  • Urząd Skarbowy przy ul. Drzymały 32 – dawny dom mieszkalny wybudowany w latach 80 XIX wieku przez kupców Samoje. W 1899 budynek nabył Sobtzick, który dokonał przebudowy na willę z salą koncertowo-balową oraz ogrodem, parkiem i oranżerią na tyłach budowli. Zachowane w holu głównym kariatydy i secesyjna polichromia z motywami roślinnymi. W 1929 r. po bankructwie Sobtzicków willa stała się własnością raciborskiej cukrowni, a następnie Bank Prowincji. W wyniku kolejnej przebudowy elewacji nadano modernistyczny wygląd. W 1940 r. budynek przeszedł w ręce III Rzeszy, a w 1945 r. w ręce Urzędu Skarbowego[3].

Przypisy

  1. ↑ Paweł Newerla: Dzieje Raciborza i jego dzielnic. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2008, s. 573. ISBN 978-83-89802-73-6.
  2. 1 2 Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007, s. 81. ISBN 978-83-89802-36-1.
  3. ↑ Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007, s. 68. ISBN 978-83-89802-36-1.

Bibliografia

  • Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2007. ISBN 978-83-89802-36-1.
  • Paweł Newerla: Dzieje Raciborza i jego dzielnic. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW, 2008. ISBN 978-83-89802-73-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.