ulica Rymanowska
Śródmieście
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Przebieg
0m ul. Tadeusza Kościuszki (od niej biegnie) i ul. Krzywa (w lewo)
światła 120m ul. Juliusza Słowackiego
180m ul. Wiejska
220m ul. Romana Dmowskiego (w prawo) i łącznik do obwodnicy Sanoka – w budowie (w lewo)
400m ul. Dąbrowiecka (w prawo) i ul. Marii Konopnickiej (w lewo)
460m ul. Kazimierza Wyki
światła 720m ul. Jarosława Iwaszkiewicza i w dalszym biegu ul. Krakowska
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Rymanowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Rymanowska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Rymanowska”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Rymanowska”
Ziemia49°33′44,2″N 22°11′20,5″E/49,562278 22,189028

Ulica Rymanowska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście i Dąbrówka miasta Sanoka.

Ulica Rymanowska w przeszłości

Ulica biegnie od zbiegu z ulicą Tadeusza Kościuszki i Jana Matejki. W biegu ulicy usytuowane jest Rondo im. Zdzisława Beksińskiego, od którego odbiega ulica Romana Dmowskiego w kierunku północnym. W miejscu, gdzie od ulicy Rymanowskiej odchodzą ulice Marii Konopnickiej (na południe) i Dąbrowiecka (na północ), kończy się dzielnica Śródmieście i zaczyna obszar dzielnicy Dąbrówka[1]. Ulica Rymanowska przebiega u swego kresu w ulicę Krakowską w kierunku zachodnim.

Pierwotnie stanowiła ulicę Przedmiejską. Została nazwana mianem Rymanowska w 1913 i wyznaczona jako przedłużenie ul. Tadeusza Kościuszki od zbiegu z ulicą Jana Matejki do Dąbrówki Polskiej[2]. Została nazwana od miasta Rymanowa. W 1951 władze miejskie planowały zmianę nazwy ulicy z Rymanowskiej na Marii Konopnickiej, jednak do przemianowania nie doszło[3].

Ulicę Rymanowską wzmiankował Stefan Stefański opisując zwiedzanie Sanoka na kartach swojego przewodnika turystycznego[4].

Rzymskokatoliccy mieszkańcy ulicy podlegają parafii Przemienienia Pańskiego.

Zabudowa ulicy

  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. Św. Kingi w Sanoku przy ulicy Rymanowskiej 17[5].
  • Budynek pod numerem 20. Pierwotnie obiekt został wybudowany i przeznaczony w 1974 jako siedziba Sanockich Zakładów Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku (tzw. „Ceramika”)[8]. Obecnie w budynku funkcjonuje Powiatowy Urząd Pracy w Sanoku[9] (pierwotnie 20 marca 1995 otwarto w Sanoku Rejonowy Urząd Pracy[10]). W przeszłości w budynku działał także sklep PSS Sanok nr 13 (powszechnie zwany „Irys”)[11].
  • Budynek pod numerem 34, w którym funkcjonuje Placówka Terenowa KRUS[12].
  • Restauracja McDonald’s
  • Rondo im. Zdzisława Beksińskiego
  • Dom pod numerem 40
  • Dom pod numerem 41
  • Cmentarz Centralny w Sanoku (południowa część), określany także jako Cmentarz przy ul. Rymanowskiej
  • Nieruchomość pod numerem 52:
    • W przeszłości istniał w tym miejscu elektryczny młyn walcowy, który do 1939 prowadzili Moses Barth i Leon Strassberg[13][14]. Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji w październiku 1942 za młynem funkcjonariusze gestapo dokonali egzekucji 14 Żydów[15]. W okresie PRL pod nazwą Młyn Gospodarczy w Sanoku[16]
    • Budynek istniejący do 2014
    • Lokal handlowy od 2015, Galeria Dąbrówka
  • Dom pod numerem 57
  • Dom pod numerem 68, przed budynkiem ustanowiona została rzeźba Matki Boskiej, upamiętniająca konstytucję apostolską „Ineffabilis Deus” papieża Piusa IX o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny, ogłoszoną 8 grudnia 1854[17]. Rzeźba powstała w 1905 roku na jubileusz 50-lecia tego wydarzenia. Fundatorem rzeźby był Jakub Borczyk. Treść inskrypcji na tablicy umieszczonej na postumencie: Królowo Polski módl się za nami! Na pamiątkę 50-letniego jubileuszu Niep. Poczęcia N.M.P. 1854 8/XII 1904[18]. Treść częściowo nieczytelna wskutek uszkodzenia tablicy.
  • Dom pod numerem 84, przed budynkiem ustanowiona kapliczka z figurą Matki Bożej.

Przypisy

  1. ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-16)].
  2. ↑ Ludwik Glatman. Nowe nazwy ulic Wielkiego Sanoka. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 36, s. 2, 31 sierpnia 1913.
  3. ↑ Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 137–138, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  4. ↑ Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1958, s. 19. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Sanoku / Sport i Turystyka, 1963, s. 27. Stefan Stefański: Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny. Warszawa: Zarząd Oddziału PTTK w Sanoku, 1991, s. 47.
  5. ↑ Szkoła Podstawowa nr 2 im. Św. Kingi w Sanoku. sp2.sanok.pl. [dostęp 2015-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-03)].
  6. ↑ Andrzej Potocki: Żydzi w Podkarpackiem. Rzeszów: Libra, 2004, s. 174. ISBN 83-89183-05-6.
  7. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 547.
  8. ↑ Józef Baszak: Sanockie Zakłady Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014, s. 35, 43. ISBN 978-83-934513-6-4.
  9. ↑ Powiatowy Urząd Pracy w Sanoku. pup.sanok.pl. [dostęp 2015-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-05)].
  10. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 317, 2001.
  11. ↑ Sieć sklepów PSS. psssanok.pl. [dostęp 2015-08-15].
  12. ↑ PT Sanok. krus.gov.pl. [dostęp 2015-08-15].
  13. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  14. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-29].
  15. ↑ Andrzej Potocki: Żydzi w Podkarpackiem. Rzeszów: Libra, 2004, s. 175. ISBN 83-89183-05-6.
  16. ↑ Jerzy Kotwica. Czekanie. „Nowiny”. Nr 286, s. 3, 1-2 grudnia 1984.
  17. ↑ Wojewódzki Program Opieki nad Zabytkami w Województwie Podkarpackim na lata 2018-2021. edziennik.rzeszow.uw.gov.pl, 2018. s. 77. [dostęp 2021-06-26].
  18. ↑ Franciszek Oberc: Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka. Sanok: 1998, s. 17-18. ISBN 83-909787-1-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.