ulica Piastowska
Śródmieście
Ilustracja
Narożna kamienica przy ul. Piastowskiej 37,
na parterze restauracja, d. „Złota Kolumna”
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Długość

762 m

Poprzednie nazwy

Piasten Straße
Memellandstraße

Przebieg
0 m pl. Grunwaldzki (rondo Reagana)
195 m ul. Grunwaldzka
430 m ul. Sienkiewicza
505 m ul. Krzywa
580 m ul. Nowowiejska
670 m ul. Walecznych
762 m ul. Gdańska
Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „ulica Piastowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Piastowska”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Piastowska”
Ziemia51°06′57,0″N 17°03′39,0″E/51,115833 17,060833

Ulica Piastowska (do marca 1939[1][uwaga 1][uwaga 2] Piasten Straße, następnie do 1945 Memellandstraße) – jedna z ulic dawnego wrocławskiego Przedmieścia Piaskowego, długości 762 m, łącząca główną oś obecnego placu Grunwaldzkiego z ulicą Gdańską[uwaga 3][2][3].

Według projektów regulacyjnych z 1896 i z 1905 miała być arterią łączącą Kaiserstraße, obecnie oś placu Grunwaldzkiego, a ściślej znajdującą się na tej osi Scheitniger Stern (tzw. „Gwiazdę Szczytnicką”, na której miejscu dziś jest rondo Ronalda Reagana), poprzez znajdującą się po drugiej stronie Starej Odry wieś (włączoną w 1928 w granice miasta jako osiedle) Wilhelmsruhe (obecnie Zacisze) i przebiegającą tam Wotanstraße (obecnie ul. Mianowskiego)[4] z rejonem Kawallen/Cawallen (obecnie osiedle Kowale)[3]. Budowa północnego odcinka ulicy Piastowskiej, od ulicy Gdańskiej do ul. Mianowskiego, wymagałaby zbudowania mostu przez kanał Starej Odry i nie została nigdy zrealizowana[4].

W przebiegu ulicy zaplanowano dwa skwery: mniejszy z nich znajduje się przy skrzyżowaniu z ul. Sienkiewicza, a większy – noszący dziś nazwę skweru Obrońców Westerplatte – przy skrzyżowaniu z Nowowiejską[3][4].

Pierwszy odcinek, do Michaelisstraße (dzisiejszej ulicy Nowowiejskiej), wytyczony został w roku 1900, a w 1912 Piastowską przedłużono do Danzigerstraße (dziś też noszącej adekwatną nazwę ulicy Gdańskiej). Zabudowa ulicy przebiegała etapami do lat 30. XX wieku. Południowy odcinek ulicy (aż do Fürstenstraße, dzisiejszej ul. Grunwaldzkiej) legł w gruzach w 1945 podczas budowy przez Niemców lotniska na osi placu Grunwaldzkiego[5], ale pozostałe budynki wyszły z oblężenia Festung Breslau w stanie pozwalającym na ich wyremontowanie, dzięki czemu zachowały się do dziś zarówno secesyjne kamienice z jej środkowego odcinka, zbudowane w latach 1901–1905 (np. nr 23 i 25), jak i modernistyczne bloki na odcinku północnym, zrealizowane w latach 1926–1928 (m.in. nr 41–47 wg projektu T. Effenbergera z 1926 r. i nr 56–58 zaprojektowane przez L. Moshamera z 1928 r.)[3].

Południowy odcinek ulicy Piastowskiej (od placu Grunwaldzkiego do ul. Grunwaldzkiej) pozostał po wojnie przez długi czas niezabudowany. Dopiero w 1965 wzniesiono dom studencki „Dwudziestolatka” po wschodniej stronie ulicy (Piastowska 1–13)[6][3], a w 2007 – centrum handlowo-rozrywkowe Pasaż Grunwaldzki po jej zachodniej stronie[4].

Pod nr 37 (na rogu, przy skrzyżowaniu z ul. Sienkiewicza) znajduje się kamienica, na parterze której działa lokal gastronomiczny. Przed wojną była tam restauracja nazywana „Złotą Kolumną”, odwiedzana niegdyś przez niemieckiego pisarza Paula Kellera[4].

Uwagi

  1. ↑ Zygmunt Antkowiak w swojej książce o ulicach Wrocławia napisał, że zmiany nazwy ulicy dokonano dopiero w roku 1942, i że nazwa ta „nawiązywała do kolejnej zdobyczy Hitlera, tzw. Kraju Nadniemeńskiego, oderwanego od Litwy wraz z Kłajpedą (Memel to niemiecka nazwa zarówno Kłajpedy, jak i Niemna).”[uwaga 4] Nie jest to informacja ścisła, bowiem nazwa Memellandstr. pojawiła się na „urzędowym planie Wrocławia” datowanym na rok 1939[8], zmieniono ją na polecenie nadprezydenta prowincji śląskiej krótko po 22 marca 1939, tj. po przyłączeniu Kłajpedy do III Rzeszy[1].
  2. ↑ Nie jest też zbyt dokładna informacja, zamieszczona w artykule Wojciecha Prastowskiego w portalu TuWrocław, że nazwę zmieniono już „po 1933 roku, z wiadomych przyczyn”[4], bo np. na planie „Pharus” datowanym również na rok 1939 widnieje jeszcze nazwa Piasten Str.[7] (plan wydany w roku 1939, ale oparty – jak wynika z jego legendy – na danych pochodzących z roku 1938, zatem nie uwzględniał jeszcze decyzji podjętej w marcu 1939[1]).
  3. ↑ Zygmunt Antkowiak w swojej książce o ulicach Wrocławia napisał, że ulica Piastowska łączy plac Grunwaldzki z ulicą Nowowiejską[uwaga 4]. Informacja ta jest nieścisła, bo ulica Piastowska sięga dalej na północ, poza Nowowiejską, aż do ulicy Gdańskiej[2][uwaga 5].
  4. Antkowiak 1970 ↓, s. 184.
  5. Encyklopedia Wrocławia 2000 ↓, Piastowska, s. 629.

Przypisy

  1. ↑ Beata Maciejewska: Uważajcie na Piastów (w: „Hitlerstrasse, Stalina, pl. Jana Pawła II. Jak zmieniały się nazwy ulic we Wrocławiu”). wyborcza.pl Wrocław, 2016-04-27. [dostęp 2019-12-23]. (pol.).
  2. ↑ Wykaz dróg w zarządzie ZDiUM (stan na 10 grudnia 2019), poz. nr 4020.
  3. 1 2 3 4 5 Encyklopedia Wrocławia 2000 ↓, Piastowska, s. 629.
  4. 1 2 3 4 5 Wojciech Prastowski: Odkrywamy Wrocław: dawna Piasten Strasse, czyli ulica Piastowska. tuPolska Sp. z o.o., 2012-11-11. [dostęp 2019-12-18]. (pol.).
  5. ↑ Antkowiak 1970 ↓, s. 184–185.
  6. ↑ Antkowiak 1970 ↓, s. 185.
  7. Breslau, 1939, Pharus-Plan, Berlin.
  8. Amtlicher Plan der Hauptstadt Breslau, 1939, Willgrö-Druck, Dortmund.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.