U-11
ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

IIB

Projekt

IvS: MVBIIB / 1110B

Historia
Stocznia

Germaniawerft, Kilonia

Położenie stępki

6 maja 1935

Wodowanie

27 sierpnia 1935

 Kriegsmarine
Wejście do służby

21 września 1935

Wycofanie ze służby

5 stycznia 1945

Zatopiony

3 maja 1945

Los okrętu

samozatopienie

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


279 ton
328 ton

Długość

42,7 metra

Szerokość

4,08 metra

Zanurzenie

3,9 metra

Zanurzenie testowe

100 metrów

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
2 x silnik Diesla MWM RS127S (350 KM)
2 x silnik elektryczny SSW PG W322/26 (150 kW)
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13 węzłów
7 węzłów

Zasięg

3100 mil morskich /8 węzłów (pow.)

Uzbrojenie
5 torped G7a, G7e lub 18 min
1 działko kalibru 20 mm
Wyrzutnie torpedowe

3 x 533 mm (dziób)

Załoga

25

U-11 – zbudowany w 1935 roku przybrzeżny niemiecki okręt podwodny typu IIB z okresu międzywojennego i II wojny światowej, o wyporności podwodnej 328 ton.

Zwodowany 27 sierpnia 1935 roku i przyjęty w skład Kriegsmarine miesiąc później okręt, nie przeprowadził żadnego patrolu bojowego i nie zatopił żadnej jednostki pływającej, pełnił natomiast funkcje szkoleniowo-treningowe. Od maja 1941 roku pełnił rolę laboratorium eksperymentalno-testowego, na którym m.in. po raz pierwszy testowano powłokę anechoiczną „Alberich”. Wycofany ze służby 5 stycznia 1945 roku, po czym został zatopiony przez własną załogę.

Geneza

Okręt został zaprojektowany w tajnym biurze projektowym Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) w Holandii, gdzie nosił oznaczenie projektowe MVBIIB w wersji 1110B[1]. Wśród przewidywanych zadań okrętów tego typu było przede wszystkim zabezpieczenie Bałtyku oraz żywotnych dla Niemiec linii żeglugowych między Niemcami i Szwecją, którymi transportowana była do Rzeszy ruda żelaza[2].

Kontrakt na budowę okrętu ze stocznią Germaniawerft został zawarty 2 lutego 1935 roku[3]. Stępka pod jednostkę została położona 6 maja 1935 roku, po czym 27 sierpnia okręt został zwodowany w Kilonii. 21 września 1935 roku U-11 został przyjęty do służby w Kriegsmarine pod dowództwem kapitänleutnanta Hansa-Rudolfa Rösinga, rozpoczynając swoje działania w składzie jednostki szkolnej Unterseebootsschulflottille (US-FL) w Neustadt[4][5].

Konstrukcja jednostki

U-11 był przybrzeżnym jednokadłubowym okrętem podwodnym typu IIB w wersji 1110B – przy długości 42,7 metra, szerokości 4,08 metra i zanurzeniu 3,9 metra, wypierał 279 ton na powierzchni, w zanurzeniu zaś 329 ton[6][7]. Napęd zapewniały dwa 6-cylindrowe czterosuwowe silniki Diesla Motorenwerke Mannheim MWM RS127S o łącznej mocy 700 KM przy 1000 obrotów na minutę[8] oraz dwa silniki elektryczne SSW PG W322/26 o łącznej mocy 300 kW[7]. Układ napędowy zapewniał mu możliwość osiągnięcia prędkości 13 węzłów na powierzchni oraz 7 węzłów w zanurzeniu[6]. Okręt miał stosunkowo niewielki zasięg 3100 mil morskich przy prędkości 8 węzłów na powierzchni oraz 35–45 mil w zanurzeniu, przy prędkości podwodnej 4 węzłów[7]. Znaczącą zaletą okrętu był bardzo krótki czas zanurzania awaryjnego, nieprzekraczający 25 sekund[9]. Architektura i konstrukcja tych okrętów zapewniała im głębokość zanurzenia testowego wynoszącą 100 metrów[10]. Stery głębokości umieszczone były na śródokręciu, zaś stery kierunku za dwoma śrubami[11].

Okręt wyposażony był w trzy wyrzutnie torpedowe kalibru 53,3 cm na dziobie, z dwiema torpedami G7a lub G7e w zapasie[7][11][12]. U-11 nie miał na wyposażeniu klasycznego działa okrętowego – jego uzbrojenie uzupełniało jedynie jedno działko przeciwlotnicze kalibru 2 cm, od roku 1942 zastąpione przez podwójne działko tego samego kalibru[11][7]. Zamiennie z torpedami okręt mógł przenosić do 18. wystrzeliwanych z wyrzutni torpedowych min[7][11].

Służba okrętu

Po przyjęciu okrętu w skład Kriegsmarine, U-11 został przydzielony do szkolnej flotylli US-FL w Neustadt, jako okręt szkolny[4]. 23 sierpnia 1939 roku powierzono mu zadania treningowe i w przeciwieństwie do innych okrętów tej jednostki, w pierwszych miesiącach wojny nie uzyskał statusu operacyjnego. Do maja 1941 roku U-11 służył jako okręt szkolny 1. i 21. Flotylli U-Bootów, kiedy został przeznaczony dla celów eksperymentalnych – najpierw w Nachrichtenmittelerprobungskommando (NEK), a następnie w 5. Flotylli U-Bootów w Kilonii[4].

W ramach tego rodzaju działalności, na U-11 przeprowadzono pierwsze testy powłoki anechoicznej „Alberich” – warstwy paneli perforowanego kauczuku syntetycznego o grubości około 4 mm, przytwierdzanej do zewnętrznej powierzchni kadłuba celem rozpraszania wiązki akustycznej sonaru „Asdic”[4][13]. W marcu 1943 roku U-11 przeszedł do 22. Szkolnej Flotylli U-Bootów w Gdyni – ponownie celem pełnienia funkcji szkoleniowej. Pełnił ją do 5 stycznia 1945 roku, kiedy został wycofany ze służby, a 3 maja 1945 roku wysadzony w powietrze w Kilonii[4]. Wrak okrętu został pocięty na złom w 1947 roku[14].

Dowódcy U-11 w trakcie służby okrętu[15][14].
Dowódcy okrętu
Kptlt. Hans Rudolf Rösing21 września 19351 października 1937
Kptlt. Viktor Schütze13 sierpnia 19384 września 1939
Kptlt. Georg Peters5 września 193922 marca 1943
Oblt. Gottfried Stolzenburg23 marca 194313 lipca 1944
Oblt. Günter Dobenecker14 lipca 194414 grudnia 1944


Przypisy

  1. ↑ Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 95, 97-100.
  2. ↑ Peter Padfield: War Beneath the Sea, s. 41.
  3. ↑ Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 102-103.
  4. 1 2 3 4 5 Kenneth Wynn: U-Boat Operations, s. 8.
  5. ↑ R. Busch, H-J. Roll: German U-Boat Commanders, s. 213.
  6. 1 2 Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 334.
  7. 1 2 3 4 5 6 E. Möller, W. Brack: The Encyclopedia of U-Boats, s. 66.
  8. ↑ E. Möller, W. Brack: The Encyclopedia of U-Boats, s. 159.
  9. ↑ Chris Bishop: The Ilustrated Encyclopedia, s. 475.
  10. ↑ Ulrich Gabler: Submarine design, s. 38.
  11. 1 2 3 4 Ulrich Gabler: Submarine design, s. 162-163.
  12. ↑ Eberhard Rőssler: The U-Boat, s. 97-100.
  13. ↑ Stan Zimmerman: Submarine Technology, s. 103-104.
  14. 1 2 u-boat.net: U-11, [online]
  15. ↑ R. Busch, H-J. Roll: German U-Boat Commanders, s. 283.

Bibliografia

  • Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. A Biographical Dictionary. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999, s. 32. ISBN 1-55750-186-6.
  • Ulrich Gabler: Submarine design. With an updating chapter by Fritz Abels and Jürgen Ritterhoff. Bonn: Bernard und Graefe, 2000. ISBN 3-7637-6202-7.
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present Day. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3.
  • Eberhard Rőssler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9.
  • Kenneth Wynn: U-Boat Operations of the Second World War. T. Volume 1: Career Histories, U1-U510. Annapolis: Naval Institute Press, marcach 1998. ISBN 1-55750-860-7.
  • Stan Zimmerman: Submarine Technology for the 21st Century. Victoria: Trafford Publishing, [2000], s. 103-104. ISBN 1-55212-330-8.
  • U-11. www.uboat.net. [dostęp 2019-11-28]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.