Uług Beg Kabuli (albo Uług Beg Mirza), (zm. 1501/1502) – władca z dynastii Timurydów, panujący w regionie Kabulu w latach 1469–1501/1502.

Był synem Abu Sa’ida (1451–1469), który nadał mu Kabul wraz z przyległościami jako sojurghal jeszcze za swojego życia w roku 1461[1]. Po tym jak jego ojciec zginął w roku 1469 Uług Beg niejako w naturalny sposób rozpoczął samodzielne rządy w regionie. Ponieważ w latach 1469–1470 Chorasan (wraz z Heratem i Kandaharem) został zajęty przez Husajna Bajkarę (1469–1506) domena Uług Bega nie graniczyła z posiadłościami żadnego z jego braci panujących w Turkiestanie. Uług Beg rządził regionem położonym na wschodnim skraju timurydzkich posiadłości i nie brał udziału w wewnątrz dynastycznych walkach toczonych przez jego krewnych. Wydaje się, iż bezpośrednio kontrolował jedynie korytarz rozciągający się od Ghazni do Nangarhar na wschodzie. Niezależne pasztuńskie, hazarskie i mongolskie plemiona zajmowały większość pozostałego terytorium górskich regionów środkowego i zachodniego Afganistanu[2][3].

Z niejasnych powodów wdał się w konflikt z pasztuńskim plemieniem Jusufzaj. Miał zwołać radę plemienia do Kabulu po czym zdradziecko wymordować jej członków. Ci członkowie plemienia, którzy przeżyli masakrę, opuścili Kabul i zaczęli migrować do doliny Swatu[4]. Pozostaje faktem że przemieszczenie się Jusufzaj na ich dzisiejsze tereny zamieszkania datuje się właśnie na przełom XV i XVI wieku[5].

Był ważnym patronem perskiego malarstwa miniaturowego i z jego dworem wiąże się początki odrębnego stylu malarstwa okresu mogolskiego[6]. Pozostawił po sobie syna Abd ar-Razzaka[7].

Przypisy

  1. ↑ C. E. Bosworth: Kābul. W: E. Van Donzel, B. Lewis, Ch. Pellat: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume IV. Leiden: E.J. Brill, 1997, s. 357. ISBN 90-04-05745-5.
  2. ↑ Dale 2004 ↓, s. 75, 78, 192–193.
  3. ↑ Hans R. Roemer: ḤOSAYN BĀYQARĀ. Encyclopædia Iranica. [dostęp 2017-05-07]. (ang.).
  4. ↑ Fakhr ul-Islam. Swat State during 1849–1969: A Historical Perspective. „Pakistan Journal of History & Culture”. 2014. s. 101. ISSN 1012-7682. (ang.).
  5. ↑ M.E. Yapp: Yūsufzay. W: P.J. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. Van Donzel, W.P. Heinrichs: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume X. Leiden: E.J. Brill, 2000, s. 362. ISBN 90-04-11211-1.
  6. ↑ A. Okada: Arts of the book, painting and calligraphy. Part Two. Painting in Mughal India. W: Chahryar Adle (ed.), Irfan Habib (ed.): History of Civilizations of Central Asia. Vol. V: Development in Contrast: from the sixteenth to the mid-nineteeth century. UNESCO, 2003, s. 586. ISBN 92-3-103876-1.
  7. ↑ Dale 2004 ↓, s. 132, 209.

Bibliografia

  • C. E. Bosworth: Kābul. W: E. Van Donzel, B. Lewis, Ch. Pellat: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume IV. Leiden: E.J. Brill, 1997, s. 356 – 357. ISBN 90-04-05745-5.
  • Stephen E. Dale: The Garden of the Eight Paradises. Babur and the Culture of Empire in Central Asia, Afghanistan and India (1483–1530). Leiden Boston: Brill, 2004. ISBN 90-04-13707-6.
  • Fakhr ul-Islam. Swat State during 1849–1969: A Historical Perspective. „Pakistan Journal of History & Culture”. 2014. s. 101. ISSN 1012-7682. (ang.). 
  • A. Okada: Arts of the book, painting and calligraphy. Part Two. Painting in Mughal India. W: Chahryar Adle (ed.), Irfan Habib (ed.): History of Civilizations of Central Asia. Vol. V: Development in Contrast: from the sixteenth to the mid-nineteeth century. UNESCO, 2003. ISBN 92-3-103876-1.
  • Hans R. Roemer: ḤOSAYN BĀYQARĀ. Encyclopædia Iranica. [dostęp 2017-05-07]. (ang.).
  • M.E. Yapp: Yūsufzay. W: P.J. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. Van Donzel, W.P. Heinrichs: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume XI. Leiden: E.J. Brill, 2002, s. 362 – 363. ISBN 90-04-12756-9.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.