Escallonia rubra var. macrantha | |||
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj |
Twardziczka | ||
Nazwa systematyczna | |||
Escallonia Mutis ex Linnaeus f. Suppl. 21, 156. Apr 1782[3] | |||
Typ nomenklatoryczny | |||
E. myrtilloides Linnaeus f. | |||
Synonimy | |||
|
Twardziczka, eskalonia, szkarłatnik, żywistka[5] (Escallonia) – rodzaj roślin z rodziny twardziczkowatych Escalloniaceae. Obejmuje 41 gatunków[4]. Rośliny te występują w Ameryce Południowej i Środkowej – na obszarach górskich od Kostaryki po Ziemię Ognistą, poza tym w północnej Argentynie, Urugwaju, Paragwaju i południowej Brazylii[6]. Najbardziej zróżnicowane są w Chile, gdzie występuje ok. 25 gatunków[7]. Zasiedlają różne siedliska, rosnąc w zaroślach, na urwiskach skalnych i łagodnych stokach oraz nad strumieniami[8].
Różne gatunki i ich mieszańce uprawiane są jako rośliny ozdobne[9]. Ze względu na odporność na wiatr są często sadzone m.in. na wybrzeżach Europy Zachodniej[8]. Na wielu obszarach dziczeją i jako gatunki introdukowane występują także poza uprawami na Wyspach Brytyjskich, we Francji, Hiszpanii, Nowej Zelandii i na Hawajach[4].
Nazwa naukowa rodzaju upamiętnia hiszpańskiego lekarza i podróżnika po Ameryce Południowej z XVIII wieku – Antonia Escallón y Flórez[8][10].
Morfologia
- Pokrój
- Drzewa do 12 m wysokości i krzewy[8]. Pędy są nagie, pokryte włoskami i gruczołami, czasami żywicznymi[6].
- Liście
- Skrętoległe, rzadko okółkowe, zimozielone lub rzadko też sezonowe[8]. Bez ogonka i przylistków[6]. Blaszki liściowe nagie lub ogruczolone[6], często błyszczące z wierzchu i na brzegu kolczaste[8], kształtu jajowatego lub eliptycznego lub podłużne[6].
- Kwiaty
- Obupłciowe, zebrane w szczytowe grona, wiechy lub rozwijające się pojedynczo. Działek tworzących dzwonkowaty kielich jest 5. Płatki korony, także w liczbie 5 są wolne lub zrośnięte, zielonkawe[6], białe, różowe lub czerwone[8]. Pręcików jest 5. Zalążnia jest górna, dolna lub wpół dolna, z przylegającym hypancjum. Zbudowana jest z 2–3 owocolistków tworzących osobne komory. Szyjka słupka jest jedna, zwieńczona główkowatym lub rozwidlonym znamieniem[8].
- Owoce
- Torebki z przegrodami zawierające liczne nasiona[6][8].
Systematyka
- Pozycja systematyczna
Rodzaj roślin z rodziny twardziczkowatych Escalloniaceae z podrodziny Escallonioideae[2][11]. W dawniejszych systemach klasyfikacyjnych (np. w Cronquista z 1981) zwykle włączany do szeroko ujmowanych agrestowatych Grossulariaceae[8][12].
- Wykaz gatunków[4]
- Escallonia alpina Poepp. ex DC.
- Escallonia angustifolia C.Presl
- Escallonia bifida Link & Otto
- Escallonia × bracteata Phil.
- Escallonia callcottiae Hook. & Arn.
- Escallonia carmelitana Meyen
- Escallonia chlorophylla Cham. & Schltdl.
- Escallonia cordobensis (Kuntze) Hosseus
- Escallonia × demissa Eastw.
- Escallonia discolor Vent.
- Escallonia farinacea A.St.-Hil.
- Escallonia florida Poepp. ex DC.
- Escallonia gayana Acevedo & Kausel
- Escallonia harrisii F.Zapata & Villarroel
- Escallonia herrerae Mattf.
- Escallonia hispida (Vell.) Sleumer
- Escallonia hypoglauca Herzog
- Escallonia illinita C.Presl
- Escallonia laevis (Vell.) Sleumer
- Escallonia ledifolia Sleumer
- Escallonia × lepidota Killip
- Escallonia leucantha Remy
- Escallonia megapotamica Spreng.
- Escallonia micrantha Mattf.
- Escallonia millegrana Griseb.
- Escallonia × mollis Phil.
- Escallonia myrtilloides L.f.
- Escallonia myrtoides Bertero ex DC.
- Escallonia obtusissima A.St.-Hil.
- Escallonia paniculata (Ruiz & Pav.) Schult.
- Escallonia pendula (Ruiz & Pav.) Pers.
- Escallonia petrophila Rambo & Sleumer
- Escallonia piurensis Mattf.
- Escallonia polifolia Hook.
- Escallonia × promaucana Phil.
- Escallonia pulverulenta (Ruiz & Pav.) Pers.
- Escallonia × rebecae Kausel
- Escallonia resinosa (Ruiz & Pav.) Pers.
- Escallonia reticulata Sleumer
- Escallonia revoluta (Ruiz & Pav.) Pers.
- Escallonia × rigida Phil.
- Escallonia rosea Griseb.
- Escallonia rubra (Ruiz & Pav.) Pers.
- Escallonia salicifolia Mattf.
- Escallonia schreiteri Sleumer
- Escallonia serrata Sm.
- Escallonia × skottsbergii Acevedo & Kausel
- Escallonia tucumanensis Hosseus
- Escallonia virgata (Ruiz & Pav.) Pers.
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-11-18] (ang.).
- 1 2 Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-11-18] (ang.).
- ↑ Escallonia. [w:] Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2021-11-18].
- 1 2 3 4 Escallonia Mutis ex L.f.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Nazwa polska według Józef Rostafiński: Słownik polskich imion rodzajów oraz wyższych skupień roślin, poprzedzony historyczną rozprawą o źródłach. Kraków: Akademia Umiejętności, 1900, s. 269.
- 1 2 3 4 5 6 7 Carmen Ulloa Ulloa, Peter Møller Jørgensen: Escallonia Mutis ex L.f.. [w:] Andes Trees [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Karl Reiche: Flora of Chile. Vol. 3. eFloras.org. [dostęp 2021-11-18].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Volume I. Trees and shrubs. London: MacMillan, 2002, s. 226. ISBN 0-333-73003-8.
- ↑ David J. Mabberley , Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 796-797, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200 .
- ↑ Flora Iberica. Plantas vasculares de la Penínsular Ibérica e Islas Baleares, S. Castroviejo i inni (red.), t. 5: Ebernaceae–Saxifragaceae, Madrid: Real Jardín Botánico, CSIC, 2003, s. 94 .
- ↑ Genus Escallonia Mutis ex L. f.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Cronquist A. 1981. An Integrated System of Classification of Flowering Plants. Columbia University Press, New York, s. 558-561.