Tuwja Rawiw
טוביה רביב
Ilustracja
Tuwja Rawiw w 1973 roku
alluf miszne (pułkownik) alluf miszne (pułkownik)
Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1934
Subotica, Jugosławia

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 2023
Modi’in-Makkabbim-Re’ut, Izrael

Przebieg służby
Lata służby

1952–1979

Siły zbrojne

Siły Obronne Izraela

Jednostki

82 Batalion Pancerny 7 Brygady Pancernej
d-ca 268 Batalionu Pancernego 26 Brygady Pancernej (1966–1968)
z-ca dowódcy 875 Rezerwowej Brygady Zmechanizowanej (1968–1969)
z-ca dowódcy 401 Brygady Pancernej (1969–1971)
d-ca 600 Rezerwowej Brygady Pancernej (1973)

Stanowiska

attaché wojskowy Izraela w Turcji 1975–1978

Główne wojny i bitwy

kryzys sueski
wojna sześciodniowa
wojna na wyczerpanie
wojna Jom Kipur

Późniejsza praca

szef delegacji Agencji Żydowskiej na Węgry i Jugosławię (lata 90.)

Odznaczenia
kryzys sueski wojna sześciodniowa wojna na wyczerpanie wojna Jom Kipur

Tuwja Rawiw (hebr. טוביה רביב, ur. 21 sierpnia 1934 w Suboticy, zm. 24 stycznia 2023 w Modi'in-Makkabim-Re'ut) – izraelski wojskowy, pułkownik (alluf miszne), attaché wojskowy Izraela w Turcji (1975–1978), przedstawiciel Agencji Żydowskiej w latach 90. XX wieku na Węgry i Jugosławię.

Życiorys

Urodził się 21 sierpnia 1934 roku w Suboticy, w Jugosławii (współcześnie Serbia). W wieku czterech lat zmarł mu ojciec. Przez całą drugą wojnę światową ukrywał się u chrześcijańskiej rodziny na Węgrzech pod zmienionym imieniem i nazwiskiem. W 1948 roku wraz z rodziną dokonał aliji do Izraela i zamieszkał w kibucu Ha-Zore’a, a następnie w moszawie Riszpon[1].

W marcu 1952 roku został powołany do służby w Siłach Obronnych Izraela w Korpusie Pancernym. Był żołnierzem 82 Batalionu Pancernego 7 Brygady Pancernej[1]. Ukończył kurs oficerski i został dowódcą plutonu[2]. Po zakończeniu służby zasadniczej był rezerwistą w 27 Brygadzie Pancernej[1]. Podczas kryzysu sueskiego (1956) z brygadą walczył na północy Synaju, wzdłuż wybrzeża z Morzem Śródziemnym. W trakcie walk został ciężko ranny[2].

Po rekonwalescencji pełnił funkcję szefa gabinetu dowódcy Korpusu Pancernego pułkownika Chajjima Bar-Lewa. Następnie pełnił funkcje dowódcze w Korpusie Pancernym, a w latach 1964–1966 ponownie znalazł się w gabinecie Bar-Lewa jako szef sztabu korpusu. W latach 1966–1968 prowadził kurs dla dowódców kompanii w Szkole Korpusu Pancernego oraz dowodził 268 Batalionem Pancernym w 26 Brygadzie Pancernej. W trackie wojny sześciodniowej (1967) dowodził formacją w bitwie o Dżabal Libni oraz bitwie pod Bir al-Dżifdżafa[2].

Brał udział w bitwie pod Al-Karamą (opercja „Tofet”), dowodzony przez niego 268 Batalion Pancerny wspierał działania 80 Brygady Pancernej pułkownika Rafa’ela Ejtana. Zadaniem tych sił było przekroczenie mostu Damija i zajęcie pozycji przy drodze prowadzącej do Al-Karamy, aby izolować miejscowość od północy[3]. Podczas walk batalion poniósł następujące straty: dwóch zabitych, 11 rannych, uszkodzonych siedem czołgów i pięć samochodów pancernych[4]. Sam Rawiw został lekko ranny w wyniku ostrzelania jego wozu dowodzenia. W wyniku dużych strat pod ostrzałem przeciwnika zmuszony był także szukać działającej radiostacji, aby komunikować się z dowództwem[4][5].

Rawiw w swoim wozie dowodzenia (1973).

Od 1968 do 1969 roku był zastępcą dowódcy 875 Rezerwowej Brygady Zmechanizowanej, a w latach 1969–1971 był zastępcą dowódcy 401 Brygady Pancernej. W 1971 roku otrzymał awans na pułkownika i objął dowództwo nad 600 Rezerwową Brygadą Pancerną[2].

W trakcie wojny Jom Kipur dowodził 600 Rezerwową Brygadą Pancerną, która wchodziła w skład 143 Rezerwowej Dywizji Pancernej generała Ariela Szarona i walczyła na Synaju[2]. Brał udział w operacji „Abirej Lew”, której celem było dotarcie sił izraelskich do Kanału Sueskiego i stworzenie przeprawy na zachodni brzeg. Brygada Rawiwa miała przeprowadzić pozorowany atak na egipskie siły wzdłuż drogi Tasa-Ismailia, aby umożliwić 14 Brygadzie Pancernej atak na Chińską Farmę[6]. Następnie jego formacja pomagała w transporcie mostu kołowego nad kanał i brała udział w walkach o obszar Missouri[7].

W latach 1973–1975 był wykładowcą w Szkole Dowództwa i Sztabu. Następnie w latach 1975–1978 był attaché wojskowym Izraela w Turcji[2]. W 1979 roku odszedł ze służby[5].

W latach 90. był szefem delegacji Agencji Żydowskiej na Węgry i Jugosławię, gdzie koordynował osobiście, często w terenie, pomoc Żydom chcącym uciec z kraju przed wojną domową[1][5]. W 1997 roku opublikował książkę Ha-Jugoslawim ha-acharonim (dosł. Ostatni Jugosłowianie), w której opisał przyczyny rozpadu i wojny domowej w Jugosławii oraz opisał, jak wyglądała emigracja Żydów z tego kraju[5].

Zmarł 24 stycznia 2023 roku w Modi'in-Maccabim-Re'ut[2][7].

Publikacje

  • Ha-Jugoslawim ha-acharonim (hebr. היוגוסלבים האחרונים), 1997, ss. 241[8].

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.