Trzmielina Fortune’a
Ilustracja
Kultywar ‘Emerald’n Gold’
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

dławiszowce

Rodzina

dławiszowate

Rodzaj

trzmielina

Gatunek

trzmielina Fortune’a

Nazwa systematyczna
Euonymus fortunei (Turcz.) Hand.-Mazz.
Symb. sin. 7:660. 1933
Synonimy
  • Evonymus fortunei Hand.-Mazz.
Kultywar 'Emerald Gaiety'

Trzmielina Fortune’a, trzmielina pnąca (Euonymus fortunei (Turcz.) Hand.-Mazz.) – gatunek krzewu z rodziny dławiszowatych (Celastraceae). Pochodzi z Japonii, Chin i Korei[3]. W Europie zaczęto go uprawiać w 1907 r. W Polsce jest uprawiany jako roślina ozdobna. Nazwa pochodzi od Roberta Fortune’a, który przywiózł tę roślinę z Chin do Europy.

Morfologia

Pokrój
Gęsty, nisko ścielący się krzew o wysokości do 0,5 m. Wytwarza korzenie przybyszowe, z których wyrastają nowe pędy i w ten sposób krzew stopniowo rozrasta się na boki.
Liście
Zimozielone, skórzaste. Mają długość do 6 cm, są jajowate lub eliptyczne, na górnej stronie błyszczące. Jesienią i zimą liście przebarwiają się na purpurowy kolor.
Kwiaty
Drobne, niepozorne, zebrane w gęste kwiatostany. Kwitnie w lipcu, jednak u nas rzadko zakwita.

Zastosowanie

Roślina ozdobna. Jest dość często uprawiana, ze względu na swój ładny pokrój, ale przede wszystkim ozdobne liście. Rośnie wolno. Nadaje się na rabaty, gdyż tworzy ładne zestawienia kolorystyczne z innymi roślinami, bywa też używana jako roślina okrywowa, może też rosnąć samotnie na strzyżonym trawniku. Często jest uprawiana w dużych donicach i skrzynkach, zwykle w zestawieniu z innymi roślinami, szczególnie iglakami. Kwitną starsze egzemplarze. Zapylana przez muchówki, które wabi silną piżmową wonią.

Uprawa

  • Wymagania. Najlepsza jest żyzna, próchniczna i stale lekko wilgotna gleba. Może rosnąć w półcieniu, ale najładniej wybarwia się w pełnym słońcu. Nie jest całkowicie mrozoodporna, dlatego też w czasie silnych mrozów (jeśli nie jest przykryta śniegiem, który wystarczająco chroni ją przed przemarznięciem) dobrze jest przykryć ją.
  • Rozmnażanie: Zwykle kupuje się gotowe sadzonki. Można ją jednak rozmnażać z odrostów korzeniowych, jak również przez ukorzenianie pędów.
  • Pielęgnacja. U młodych roślin należy lekko przycinać końce pędów, przez co będzie się ładniej zagęszczać. Jeśli chcemy, by wyrosła wyżej, należy jej wykonać niewielką kratkę lub pergolę, na którą będzie się wspinać (na stanowiskach półcienistych jej pędy szybciej się wydłużają). Ponieważ ma zimozielone liście, przed zimą należy ją intensywnie podlewać.

Odmiany uprawne

  • ‘Blondy’ – ścielący się krzew o wysokości do 30 cm. Ma ciemnozielone liście z biało-żółtą plamą. Może być uprawiana pod koronami dużych drzew, wspina się po ich pniach.
  • ‘Emerald Gaiety’ – płożący się krzew o wysokości do 25 cm. Ma ciemnozielone liście z białą obwódką. W zacienionych miejscach może się wspinać na podpory.
  • ‘Emerald’n Gold’ – ma ciemnozielone liście z dużą, żółtą obwódką. Pokrój wyprostowany, wysokość do 50 cm.
  • ‘Sunspot’ – ma liście z intensywnie żółtym paskiem wzdłuż środka liścia i ciemnozieloną obwódkę. Szczególnie nadaje się jako roślina okrywowa.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-19] (ang.).
  3. ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2011-05-15]. (ang.).

Bibliografia

  • Trzmielina Fortune’a w Encyklopedii pnączy. [dostęp 2008-03-07].
  • Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1999. ISBN 83-7073-188-0.
  • Miłowit Boguszewicz, Piotr Banaszczak: Katalog roślin II: Drzewa, krzewy, byliny polecane przez Związek Szkółkarzy Polskich. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni. Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.