Tremendyzm (od hiszp. tremendo z łac. trĕmŏr – drżenie i pośrednio od trĕmendŭs – straszny, okropny) – nurt stylistyczny w powojennej literaturze hiszpańskiej zapoczątkowany powieścią Rodzina Pascala Duarte ("La familia de Pascual Duarte", 1942) Camilo José Celi. Do innych tworzących w tym stylu należeli Carmen Laforet, Rafael Garcia Serrano, Luis Landínez, Dario Fernández Flórez.

Z założenia tremendyzm nawiązywał do tradycji hiszpańskiej makabreski XVI i XVII wieku. Kierunek ten charakteryzuje stwarzanie atmosfery ukrytej grozy, ponurej nieuchronności losu, poczucia katastrofizmu. Nierzadko też cechuje go nadmierne eksponowanie scen brutalnych i strasznych, aktów okrucieństwa i sadyzmu – przy równoczesnym zachowaniu specyficznego poczucia dystansu i groteskowej ironii, w czym nawiązuje do dawnej literatury (powieści) łotrzykowskiej. Tremendyzm obecny w utworach C. J. Celi miał swe źródło także w twórczości R. del Valle-Inclána[1].

Przypisy

  1. ↑ Beata Baczyńska: Historia literatury hiszpańskiej. Warszawa: Państwowe Wyd. Naukowe, 2014, s. 474.

Bibliografia

  • Elżbieta Olinkiewicz, Katarzyna Radzymińska, Halina Styś: Słownik encyklopedyczny – Język polski. Wydawnictwo "Europa", 1999 ISBN 83-87977-20-9.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.