Rtg klatki piersiowej terapii resynchronizującej z dwukomorową stymulacją (CRT-D) u pacjenta z kardiomiopatią rozstrzeniową po wymianie zastawki mitralnej. Elektrody to: elektroda przedsionkowa w prawym przedsionku, elektroda prawokomorowa w koniuszku prawej komory serca, elektroda lewokomorowa przez zatokę wieńcową

Terapia resynchronizująca (stymulacja resynchronizująca, stymulacja dwukomorowa, CRT, (z ang. cardiac resynchronization therapy)) – metoda leczenia zaawansowanej niewydolności serca, polegająca na wprowadzeniu do obu komór serca elektrod w celu prowadzenia kardiostymulacji obu komór serca do koordynacji funkcji lewej i prawej komory za pomocą rozrusznika serca. W wybranych przypadkach możliwe jest też prowadzenie kardiostymulacji wyłącznie lewej komory serca[1].

W zaawansowanej niewydolności serca dochodzi do zaburzenia pobudzenia mięśnia lewej komory (tzn. dyssynchronii skurczu). Dyssynchronia skurczu lewej komory polega na tym, że przegroda międzykomorowa jest pobudzana wcześniej niż boczna ściana lewej komory, co utrudnia jej napełnianie w czasie rozkurczu serca. W efekcie dochodzi do zmniejszenia objętości wyrzutowej. CRT jest wskazany u pacjentów z niską frakcją wyrzutową (zwykle <35%) wskazującą na niewydolność serca, u których aktywność elektryczna została osłabiona. W badaniu EKG temu zjawisku towarzyszy poszerzenie zespołu QRS z wydłużonym czasem trwania zespołu QRS do >120 ms, za które może być odpowiedzialny m.in. blok lewej odnogi pęczka Hisa. Wszczepienie elektrod do komór odbywa się w znieczuleniu miejscowym, z dostępem do komór najczęściej przez żyłę podobojczykową. Dostęp do prawej komory jest bezpośredni, podczas gdy dostęp do lewej komory odbywa się przez zatokę wieńcową przez jedną z uchodzących do niej żył. Urządzenie jest umieszczane w kieszeni podskórnej w ścianie klatki piersiowej, wybór lewej lub prawej strony ściany klatki piersiowej zależy głównie od lateralizacji pacjenta (u praworęcznych najczęściej po stronie lewej) lub lokalizacji wcześniej istniejącego urządzenia. Urządzenie jest podobne do tradycyjnego rozrusznika serca i posiada gniazda do podłączenia elektrod[2].

Wskazaniem do wszczepienia rozrusznika do stymulacji dwukomorowej chorym jest objawowa niewydolność krążenia z frakcją wyrzutową ≤35%, z zespołem QRS ≥120 ms z towarzyszącym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa, mimo optymalnego leczenia farmakologicznego w celu zmniejszenia stopnia niewydolności krążenia, zachorowalności i śmiertelności[3].

Zastosowanie terapii resynchronizującej u chorych z zaawansowaną niewydolnością serca ma korzystny wpływ na klasę NYHA, wydolność fizyczną i jakość życia[2][4][5][6].

Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) z 2007 potwierdzają wartość dwukomorowej terapii resynchronizującej w leczeniu chorych z zaawansowaną niewydolnością serca (klasa NYHA III/IV) w celu zmniejszenia objawów chorobowych i śmiertelności[7].

Pacjenci z zaawansowaną niewydolnością serca, u których objawy są oporne na konwencjonalne leczenie farmakologiczne i terapię urządzeniami elektrycznymi (CRT), mogą odnieść korzyści z zastosowania terapii urządzeniem wspomagającym pracę lewej komory serca (LVAD). W przełomowym badaniu Randomized Evaluation Of Mechanical Assistance For The Treatment Of Congestive Heart Failure (REMATCH) najbardziej marginalni pacjenci z niewydolnością serca, niekwalifikujący się do przeszczepu serca, byli leczeni za pomocą wszczepienia LVAD z uzyskaniem korzystnych wyników[2].

Przypisy

  1. ↑ Cardiac Resynchronization Therapy Technique.. emedicine.medscape.com. [dostęp 2024-04-28].
  2. 1 2 3 Anthony J. Choi, Sunu S. Thomas, Jagmeet P. Singh: Cardiac Resynchronization Therapy and Implantable Cardioverter Defibrillator Therapy in Advanced Heart Failure. Heart Failure Clinics 12, 3, 2016, 423-436. www.sciencedirect.com. [dostęp 2024-04-28].
  3. ↑ Akute und chronische Herzinsuffizienz - ESC Pocket Guidelines. - Deutsche Gesellschaft fuer Kardiologie (DGK). Version 2021; s: 22-23.. leitlinien.dgk.org. [dostęp 2024-04-29].
  4. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Cleland, John G.F., Daubert, Jean-Claude, Erdmann, Erland, Freemantle, Nick i inni. The Effect of Cardiac Resynchronization on Morbidity and Mortality in Heart Failure. „New England Journal of Medicine”. 352 (15), s. 1539-1549, 2005. DOI: 10.1056/NEJMoa050496. PMID: 15753115.
  5. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Abraham, William T., Fisher, Westby G., Smith, Andrew L., Delurgio, David B. i inni. Cardiac Resynchronization in Chronic Heart Failure. „New England Journal of Medicine”. 346 (24), s. 1845-1853, 2002. DOI: 10.1056/NEJMoa013168. PMID: 12063368.
  6. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać J. Lindenfeld, AM. Feldman, L. Saxon, J. Boehmer i inni. Effects of cardiac resynchronization therapy with or without a defibrillator on survival and hospitalizations in patients with New York Heart Association class IV heart failure. „Circulation”. 115 (2), s. 204-212, 2007. DOI: 10.1161/CIRCULATIONAHA.106.629261. PMID: 17190867.
  7. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać PE. Vardas, A. Auricchio, JJ. Blanc, JC. Daubert i inni. Guidelines for cardiac pacing and cardiac resynchronization therapy: The Task Force for Cardiac Pacing and Cardiac Resynchronization Therapy of the European Society of Cardiology. Developed in collaboration with the European Heart Rhythm Association. „Eur Heart J”. 28 (18), s. 2256-2295, 2007. DOI: 10.1093/eurheartj/ehm305. PMID: 17726042.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.