Tankai Genshō
潭海玄昌
Data urodzenia

1811

Data śmierci

1898

Szkoła

rinzai

Nauczyciel

Karyō Zuika

Następca

Dokutan Sōsan

Zakon

zen

Tankai Genshō (ur. 1811, zm. 1898; jap. 潭海玄昌) – ascetyczny japoński mistrz zen szkoły rinzai.

Życiorys

Pochodził z Mino w prowincji Gifu. Jako młody człowiek podjął bardzo rygorystyczny ascetyczny program w klasztorach szkoły rinzai w rejonie, z którego pochodził. Praktykował pod kierunkiem takich mistrzów jak Shunnō Zen’etsu w Eiho-ji i Settan Shōboku w Zuiryū-ji. Acetyczna praktyka odbiła się na jego zdrowiu[1].

W latach 1848-1854 praktykował w pustelniach w rejonie Yamanashi. Jego poszukiwania doprowadziły go w końcu do mistrza Karyō Zuika (1793-1859), który prowadził klasztor Hōrin w dystrykcie Kanagawa. Wkrótce został spadkobiercą Dharmy mistrza Karyō. Po jego śmierci opatem Hōrin-ji został Tankai, który piastował to stanowisko w latach 1859-1872[2].

Wiele podróżował po Japonii. Z tych podróży wyprowadził wniosek, że w obliczu modernizującej się Japonii, jeśli mnisi i laikat rinzai mają przetrwać, to konieczny będzie mocny intelektualny trening oraz nieustępliwa moc charakteru. Podczas spotkań z wiernymi przygotowywał ich zarówno do obrony tradycji jak i przyjmowania otwarcie nowego. Po pierwszych atakach na buddyzm, kiedy wydawało się, że może on zniknąć z publicznej przestrzeni, rząd wydał szereg stabilizujących dekretów, co wzmocniło pozycję Tankaia[2].

W roku 1872 prowadził klasztor Daikyō, a w 1873 został na rok opatem prestiżowego klasztoru Myōshin. W tym okresie interesowały go głównie sprawy związane z kształceniem. Założył ośrodki edukacyjne i wygłaszał wykłady, które przyniosły mu olbrzymią popularność. Nie ograniczał się w nich tylko do wyjaśniania literatury zen, ale mówił także o sutrach, szczególnie o Sutrze Diamentowej i Sutrze Lotosu.

W 1891 roku rozpoczął budowę budynku mnichów w Eiho-ji (Kokeizan). Po ukończeniu prac przekazał go do prowadzenia jego najwybitniejszemu uczniowi - Dokutanowi Sōsanowi.

Mistrz Tankai Genshō zmarł w 1898 roku.

Jego doskonale przygotowani uczniowie stali się podporą szkoły rinzai w okresie antybuddyjskiej agitacji w okresie Meiji[2].

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  • 70/43/16. Sozan Genkyō (Jinki Myoyo) (1798-1868)
  • 72/45/18. Tetsuo Chisei (1879-1837)
  • 72/45/18. Sōhan Gempō (Sōhan Genhō) (1848-1922)
  • 73/46/19. Tsuzan Soen (bd)
  • 73/46/19. (Yamamoto) Gempō Giyū (1865-1861)
  • 76/49/22. Jiro Andy Afable (ur. 1943)
  • 76/49/22. Roko Sherry Chayat (ur. 1943)
  • 76/49/22. Junpo Denis Kelly (bd)
  • 76/49/22. Genjo Kokan Marinello (ur. 5 listopada 1954)
  • 76/49/22. John Denko Mokudo Mortensen (ur. 1947)
  • 74/47/20. Fujimori Kozen (bd)
  • 74/47/20. Immari Beijo (bd)
  • 74/47/20. Nakagawa Dokyu Kyudo (zm. 29 grudnia 2007)
  • 74/47/20. Nanshinken Mukai Koryō (1864-1935)
  • 75/48/21. Nakamura Kyōsan Taiyū (1886-1954)
  • 76/49/22. Miura Isshū Jitō (1903-1978 nie zostawił spadkobiercy Dharmy
  • 76/49/22. Takayama Taigan (bd)
  • 72/45/18. Rosan Eko (bd)
  • 70/43/16. Kaisan Sokaku (Bukoku Myogen) (1768-1846)
  • 70/43/16. Getsusan Kokyo (Daiki Myokan) (1789-1855)
  • 70/43/16. Seki’o Somin (Daitetsu Hogan) (1794-1857)
  • 70/43/16. Hoshu Zemmyo (Dai'ien Shokaku) (1802-1872)
  • 70/43/16. Shun’no Zenetsu (Reiki Jin'o) (1772-1844?)
  • 71/44/17.
  • 72/45/18.
  • 73/46/19.
  • 69/42/15. Gyo’o Gensetsu (Shinkan Jisho) (1756-1831)
  • 70/43/16. Zoho Bunga (Jinkan Dokusho) (1774-1825)
  • 71/44/17. Ho’un Genshi (zm. 1875)
  • 70/43/16. Kankai Soju Bunga (Hogan Reikan) (1779-1860)
  • 70/43/16. Mannin Gen’i (Jinki Myokan) (1789-1860)
  • 70/43/16. Kendo To’e (Mujin Shoto) (zm. 1820)
  • 70/43/16. Hosan Gemmon (1784-1838)
  • 70/43/16. Etsukei Shisei (1770-1838)

Przypisy

  1. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 410
  2. 1 2 3 Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 411

Bibliografia i źródła

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.