Taj Mahal
Ilustracja
Taj Mahal, 2005
Imię i nazwisko

Henry Saint Clair Fredericks

Data i miejsce urodzenia

17 maja 1942
Nowy Jork

Instrumenty

gitara, banjo, harmonijka ustna

Gatunki

blues, world music

Zawód

muzyk, autor tekstów

Aktywność

od 1964

Wydawnictwo

Columbia
Warner Bros.
Gramavision
Hannibal
Private Music

Powiązania

The Rising Sons

Instrument
Gitara Dobro
Strona internetowa

Taj Mahal, właśc. Henry Saint Clair Fredericks[1] (ur. 17 maja 1942 w Nowym Jorku[1]) – amerykański muzyk bluesowy.

Życiorys

Urodzony w Harlemie w Nowym Jorku, ale został wychowany w Springfield w Massachusetts. Jego ojciec był jazzowym pianistą, kompozytorem, aranżatorem pochodzącym z Jamajki, podczas gdy jego matka była nauczycielką, śpiewała gospel. Pochodziła z Karoliny Północnej. Jego dziadek poślubił kobietę z Saint Kitts.

We wczesnych latach 60. studiował rolnictwo na University of Massachusetts Amherst, ukończył je w 1964 roku. (Ta sama uczelnia przyznała mu w 2006 roku honorowy tytuł Doctor of Fine Arts). Tam utworzył Taj Mahal & Elektras. Nazwa Taj Mahal została zainspirowana snem.

Po studiach przeniósł się do Los Angeles i razem z Ryem Cooderem w 1964 roku założył grupę Rising Sons. Zespół podpisał kontrakt z Columbia Records i wydał singel oraz nagrał album, który nie został wydany przez Columbię do roku 1992. Taj, sfrustrowany mieszanymi uczuciami co do jego muzyki odszedł od zespołu i rozpoczął karierę solową. Wciąż z Columbia Records wydał w 1968 roku album o własnym imieniu, bazując na jego sukcesie wydał drugi Natch'l Blues tego samego roku. Zestaw dwóch utworów Giant Step wydany w 1969 roku zaowocował silną pozycją Taja jako amerykańskiego artysty bluesowego, a tytułowy utwór stał się kultowy i jest wciąż popularny pośród obecnych słuchaczy. Jednak najbardziej pamiętny był występ Coodera i Taja podczas The Rolling Stones Rock and Roll Circus.

Jego muzyka ma różne źródła: blues, cajun, gospel, bluegrass, hawajskie, afrykańskie i karaibskie muzyczne tradycje. Trzyma się korzeni oraz dodaje trochę własnego uczucia. Gra na wielu instrumentach muzycznych.

Otrzymał dwie nagrody Grammy w kategorii Best Contemporary Blues Album, pierwszą w roku 1997 za Señor Blues, a drugą w roku 2000 za Shoutin' In Key.

Wykonywał ścieżki dźwiękowe dla wielu filmów, m.in.: Sounder i Blues Brothers 2000, w którym się również pojawił.

W 2006 roku zagrał gościnnie na elektrycznej gitarze z Ladysmith Black Mambazo podczas nagrywania albumu Long Walk to Freedom

W 2013 roku wspierał wokalnie Hugh Laurie 'ego na płycie Didn't It Rain, w piosence „Vicksburg Blues”.

W lipcu 2006 roku wystąpił na Festiwalu im. Ryśka Riedla w Tychach[2].

Wziął udział w Experience Hendrix Tribute Tour, tournée poświęconemu Jimiemu Hendrixowi[3].

Dyskografia

  • Taj Mahal (1968)
  • The Natch’l Blues (1968)
  • Giant Step/De Ole Folks At Home (1969)
  • The Real Thing (1971)
  • Happy Just To Be Like I Am (1971)
  • Recycling The Blues & Other Related Stuff (1972)
  • Oooh So Good 'n Blues (1973)
  • Mo’ Roots (1974)
  • Brothers (1974)
  • Music Fa’ Ya (Musica Para Ti) (1976)
  • Evolution (The Latest) (1977)
  • Take A Giant Step (1983)
  • Dancing The Blues (1994)
  • Phantom Blues (1996)
  • Señor Blues (1997)
  • Shoutin’ In Key (2000)
  • Hanapepe Dream (2003)
  • Martin Scorsese Presents The Blues – Taj Mahal (2003)
  • Blues with Feeling (2003)
  • Etta Baker & Taj Mahal (Music Maker 50) (2004)
  • Mkutano Meets The Culture Musical Club Of Zanzibar (2005)
  • Maestro (2008)
  • American Horizon (2009)

Przypisy

  1. 1 2 Taj Mahal na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-05-20]. (ang.).
  2. ↑ Krzysztof Burnetko: Trzy smutne akordy. archiwum.polityka.pl, 2006-09-09. [dostęp 2011-05-20]. (pol.).
  3. ↑ A brief history of 2019 FALL TOUR. Experience Hendrix. [dostęp 2020-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-11)]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.