Tadeusz Zielniewicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1952
Poznań

Dyrektor Muzeum Łazienki Królewskie
Okres

od 2010
do 2017

Poprzednik

Przemysław Nowogórski

Następca

Zbigniew Wawer

Dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
Okres

od 2005
do 2007

Następca

Joanna Mytkowska

Generalny konserwator zabytków
Okres

od 1987
do 1995

Poprzednik

Andrzej Gruszecki

Następca

Andrzej Tomaszewski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi

Tadeusz Kazimierz Zielniewicz (ur. 1 lipca 1952 w Poznaniu[1]) – polski historyk sztuki i konserwator zabytków. W latach 1987–1995 generalny konserwator zabytków, w latach 2005–2007 dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, a w latach 2010–2017 dyrektor Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie.

Życiorys

Syn Kazimierza i Anny[1]. Absolwent XI Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu (1971). W 1975 ukończył studia w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Odbył następnie studia w zakresie konserwacji zabytków na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej[1].

Był reżyserem teatru studenckiego „Maski” w Poznaniu, dyrektorem Studenckiego Ośrodka Teatralnego i festiwalu „Konfrontacje Młodego Teatru”, następnie kierował gminnym ośrodkiem kultury w Głusku[1]. Był instruktorem do spraw kultury w komitecie wojewódzkim PZPR w Lublinie.

Od 1981 do 1987 pełnił funkcję wojewódzkiego konserwatora zabytków w Lublinie, od 1987 do 1995 zajmował stanowisko generalnego konserwatora zabytków w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W tym czasie zorganizował Państwową Służbę Ochrony Zabytków. Po odejściu z administracji publicznej pracował jako prezes zarządu spółki inwestycyjnej i jako rzeczoznawca. Udzielał się również jako ekspert sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu[1].

W okresie 1995–1997 był kierownikiem biura stowarzyszenia Polskiej Rady Biznesu. Doradzał dyrektorowi Zamku Królewskiego w Warszawie w sprawach pozyskiwania funduszy pomocowych UE. W lipcu 2005 został powołany na stanowisko dyrektora Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie przez ministra Waldemara Dąbrowskiego[2]. W lutym 2007 złożył rezygnację z tego stanowiska, motywując to protestem przeciwko decyzji komisji konkursowej o wyborze projektu siedziby muzeum autorstwa Christiana Kereza[3]. W tym samym roku stanął na czele spółki Wejchert Golf Club. W lipcu 2010 został dyrektorem Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie[4]. W latach 2010–2015 zrealizował program rewitalizacji parku i znajdujących się w nim budynków o wartości ponad 130 mln złotych[5]. W lutym 2017 minister kultury i dziedzictwa narodowego odwołał go z tego stanowiska[6].

W latach 1988–1990 wchodził w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[7]. Uzyskał członkostwo w Międzynarodowej Radzie Ochrony Zabytków (ICOMOS) i Klubie Polskiej Rady Biznesu[1]. Zasiadał w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego[8].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[9]. W 2012 został kawalerem I klasy norweskiego Norweskiego Orderu Zasługi[10]

Otrzymał nagrodę „Życie w Architekturze” oraz medal resortowy „Zabytek Zadbany” za zrealizowanie projektu rewitalizacji Pałacu Sobańskich w Warszawie. Za projekt adaptacji zabytkowej Starej Papierni w Konstancinie-Jeziornie otrzymał międzynarodowy medal „Europa Nostra”[11].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Who is who w Polsce. Wyd. I. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1471. ISBN 3-7290-0034-9.
  2. ↑ Dorota Jarecka, Dymisja Andy Rottenberg z Rady Programowej Muzeum Sztuki Nowoczesnej, „Gazeta Wyborcza” z 7 marca 2007
  3. ↑ Zielniewicz zrezygnował ze stanowiska dyrektora Muzeum Sztuki Nowoczesnej. pb.pl, 22 lutego 2007. [dostęp 2015-04-19].
  4. ↑ Tomasz Urzykowski: Nowy dyrektor Łazienek: zniosę zakaz wchodzenia na trawę. gazeta.pl, 17 lipca 2010. [dostęp 2015-04-19].
  5. ↑ Tomasz Urzykowski. Jak wiosna, to idziemy do Łazienek. „Gazeta Stołeczna”, s. 18, 14 kwietnia 2017.
  6. ↑ Wicepremier Gliński odwołał dyrektora Łazienek. dziennik.pl, 28 lutego 2017. [dostęp 2017-03-03].
  7. ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl. [dostęp 2015-04-19].
  8. ↑ O nas. bronislawkomorowski.org. [dostęp 2018-08-05].
  9. ↑ M.P. z 2011 r. nr 78, poz. 780
  10. ↑ Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 46–47. [dostęp 2015-04-19]. (norw.).
  11. ↑ Tomasz Urzykowski, Uratowana papiernia w Konstancinie, „Gazeta Wyborcza” z 15 października 2002
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.