Tadeusz Tyszkiewicz
Ilustracja
Herb
Leliwa
Rodzina

Tyszkiewiczowie herbu Leliwa

Data urodzenia

1774

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1852
Paryż

Ojciec

Stanisław Antoni Tyszkiewicz

Matka

Ewa Anna Białłozor

Żona

Józefa Sołłohub

Dzieci

-Maria Tyszkiewicz ż. Ignacego Łempickiego
-Józefa Tyszkiewicz, ż. Karola Wodzińskiego

Tadeusz Tyszkiewicz hrabia (ur. 1774, zm. 12 kwietnia 1852 w Paryżu) – generał brygady armii Księstwa Warszawskiego.

Życiorys

Od 1790 oficer gwardii mirowskiej, uczestnik wojny z Rosją w 1792 roku. Walczył w stopniu rotmistrza. Po zwycięstwie targowiczan podał się do dymisji i działał w sprzysiężeniu insurekcyjnym w Wilnie. Brał udział w insurekcji kościuszkowskiej, w trakcie której był adiutantem Jakuba Jasińskiego. Walczył w obronie Wilna, w obronie Warszawy przed Prusakami i Pragi przed Suworowem. Po powstaniu wyjechał do Paryża. W 1804 ukończył tam studia z zakresu artylerii i inżynierii. W 1806 został dowódca Gwardii Honorowej, wystawionej przez księcia J. Poniatowskiego dla asysty Napoleonowi I.

W stopniu kapitana był oficerem ordynansowym cesarza i odbył kampanię mazurską 1807. Jako pułkownik 2 pułku w 1809 walczył przeciw Austriakom. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[1]. Generał z 1812 roku i dowódca 19 Brygady Jazdy w kampanii moskiewskiej (zob. 4 Dywizja Jazdy Michała Ignacego Kamieńskiego). Pod Medyną dostał się do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu w 1814 wziął dymisję.

Od 1820 roku był senatorem-kasztelanem w Królestwie Polskim. W 1828 wyznaczony na członka sądu nad Towarzystwem Patriotycznym – głosował za uniewinnieniem.

W powstaniu listopadowym od 1830 do 1831 roku był cywilnym naczelnikiem powstania, a następnie prezesem Rządu Centralnego na Litwie. Po kapitulacji udał się do Prus, potem do Saksonii. Był członkiem sejmu powstańczego na emigracji[2]. Ostatecznie osiadł w Paryżu, gdzie zmarł.

Był założycielem i członkiem loży wolnomularskiej Bracia Polacy Zjednoczeni w 1820 roku[3].

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari[4].

Zgodnie z jego wolą wyrażoną w testamencie (przekazał swoim córkom, aby jego ciało przewiozły do ojczyzny, „nie wcześniej wszelako, niźli Polska swój byt niepodległy odzyska”), jego szczątki ekshumowano na początku 1939 i sprowadzono do Polski pochowano w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim[5][6] (kwatera 25-4-31/32)[7].

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 167.
  2. ↑ Walenty Zwierkowski, O Sejmie w Emigracji, Poitiers 1839, s. 10.
  3. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738–1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 324.
  4. ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 48.
  5. ↑ Polsko-francuska uroczystość wojskowa. Ekshumacja szczątków gen. Tyszkiewicza. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 8B, s. 10, 8 stycznia 1939.
  6. ↑ W Polsce i za granicą. „W Służbie Penitencjarnej”. Nr 3, s. 13, 1 lutego 1939.; porównaj: „Łódź w Ilustracji, 15 I 1939, nr 3, s. 5 (auto-karawan z prochami Generał na ulicach Warszawy).
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Tadeusz Tyszkiewicz, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-24].

Bibliografia

  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 2001
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.