Tadeusz Stefan Kamiński
pułkownik audytor pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1889
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Gabinet Ministra Spraw Wojskowych
Wojskowy Sąd Okręgowy Nr III
Najwyższy Sąd Wojskowy

Stanowiska

zastępca szefa Gabinetu M.S.Wojsk.
prokurator przy WSO
prokurator przy NSW
sędzia NSW

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal 3 Maja Oficer Orderu Korony (Belgia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Tadeusz Stefan Kamiński (ur. 21 grudnia 1889 w Kołomyi, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – doktor praw, pułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

Tadeusz Stefan Kamiński urodził się 21 grudnia 1889 w Kołomyi, w rodzinie Leopolda i Emilii[1]. W 1920 był sędzią śledczym w Tymczasowej Komisji Nadzwyczajnej przy Komisji Wojskowej Sejmu Ustawodawczego. Na tym stanowisku 6 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w Korpusie Sądowym, w „grupie byłych Legionów Polskich”[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Biurze Prezydialnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając na ewidencji Oddziału VI Prawnego Sztabu MSWojsk[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 38. lokatą w korpusie oficerów sądowych. W 1923 był zastępcą gen. bryg. Edwarda Szpakowskiego, szefa Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[4][5][6].

24 kwietnia 1928 Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr III w Wilnie na stanowisko prokuratora[7][8][9]. W marcu 1931 minister spraw wojskowych powierzył mu czasowe pełnienie obowiązków prokuratora przy Najwyższym Sądzie Wojskowym[10].

27 czerwca 1935 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów sądowych[11]. 31 sierpnia 1935 Prezydent RP, Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska pełniącego obowiązki prokuratora przy Najwyższym Sądzie Wojskowym i mianował sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[12][13].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Księga metrykalna urodzeń dla miasta Kołomyi za lata 1886-1894 sygn. 631.1.783, State Archives of Ivano-Frankivsk Oblast
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 31 z 18 sierpnia 1920 r., s. 746.
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 411, 679.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 6, 1090.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 6, 985.
  6. ↑ Tadeusz Stefan Kamiński pełnił służbę na stanowisku zastępcy szefa Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych w okresie, w którym ministrami byli kolejno: gen. broni Stanisław Szeptycki (13 VI - 19 XII 1923), gen. dyw. Kazimierz Sosnkowski (19 XII 1923 - 17 II 1924) i gen. dyw. Władysław Sikorski (17 II 1924 - 20 XI 1925).
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 118, 161.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 692.
  9. ↑ Organa 1928 ↓, s. 80.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 95.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 105-106.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 307, 877.
  14. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163
  16. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.