Tadeusz Horko (ur. 1 czerwca 1913 w Sosnowcu, zm. 11 grudnia 1976 w Hove[1]) – polski dziennikarz emigracyjny, redaktor naczelny Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza, żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, korespondent wojenny.

Życiorys

Jego rodzicami byli Włodzimierz Horko (zm. 1928) i Aniela Maria Horko, z d. Davidson. Miał troje rodzeństwa: Krystynę (1918-1991), Andrzeja (1924-?) i Macieja (1927-?). Jego siostra była po wojnie tłumaczką literatury pięknej, bracia zaginęli podczas powstania warszawskiego jako żołnierze Szarych Szeregów[1].

Po śmierci ojca zamieszkał z matką i rodzeństwem w Warszawie, tam ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica (1933) i studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim (1937). Był członkiem Legionu Młodych i następnie Legionu Młodzieży Polskiej. Jako dziennikarz redagował początkowo pismo Kuźnia Młodych, następnie pracował w agencji prasowej Iskra, w dziale politycznym i gospodarczym[1].

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się przez Rumunię do Francji, tam został żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Uczestniczył w bitwie o Narwik, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. Po upadku Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii. W latach 1942-1943 był redaktorem naczelnym pisma Dziennik Żołnierza (razem z Aleksandrem Bregmanem[2]. Po połączeniu pisma z Dziennikiem Polskim i utworzeniu Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza został zastępcą redaktora naczelnego nowej gazety. Został także przydzielony do grupy korespondentów prasowych przy 1 Dywizji Pancernej jako tzw. conducting officer (odpowiedzialny za bezpieczeństwo nieuzbrojonych dziennikarzy). Razem z Maciejem Feldhuzenem należał do pierwszych polskich dziennikarzy, którzy od zachodu przekroczyli granicę III Rzeszy w czasie działań wojennych[1].

Po II wojnie światowej zamieszkał w Londynie. Był członkiem Polskiego Ruchu Wolnościowego Niepodległość i Demokracja. W latach 1947-1959 pracował jako redaktor naczelny Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza[1]. W tej roli zapisał się jako człowiek przedsiębiorczy i pełen pomysłów. Zorganizował m.in. sieć korespondentów terenowych, inicjował różnego rodzaju akcje społeczne, a nakład pisma wahał się od 28,5 do 31,5 tys. egzemplarzy. Odszedł z pisma po konflikcie pomiędzy wydawcą pisma, a dyrektorem zarządzającym Leszkiem Kirkienem, stając po stronie tego ostatniego[3].

W latach 1959-1960 redagował pismo Kurier Polski (wydawane przez Leszka Kirkiena), następnie związał się z agencją prasową Foreign News Service założoną przez Bolesława Wierzbiańskiego, kierował jej korespondentami europejskimi. Od 1971 był członkiem redakcji nowojorskiego Nowego Dziennika, nadzorował sieć jego europejskich korespondentów[1]. Jako freelancer współpracował z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa[1].

Był dwukrotnie żonaty, z pierwszego małżeństwa miał córkę Krystynę[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Wiesława Piątkowska-Stepaniak, Marek Masnyk (red.), Polonijna panorama. Szkice poświęcone pamięci Bolesława Wierzbiańskiego, wyd. Uniwersytet Opolski, Opole 2008, s. 325-327 (biogram autorstwa Wiesławy Piątkowska-Stepaniak)
  2. ↑ Jolanta Chwastyk-Kowalczyk Tuba polskiego emigracyjnego rządu w Londynie – „Dziennik Polski” w latach 1940-1943
  3. ↑ Katarzyna Bzowska "Dziennik" i otoczenie, w: Dopóki jest "Dziennik" - jestem, wyd. Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 2000, s. 20-21, 24
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.