Tadeusz Chłapowski
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1870
Sośnica

Data i miejsce śmierci

17 sierpnia 1938
Kraków

Miejsce spoczynku

cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

przemysłowiec naftowy

Miejsce zamieszkania

Borysław

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Tadeusz Chłapowski herbu Dryja (ur. 2 lutego 1870 w Sośnicy, zm. 17 sierpnia 1938 w Krakowie) – przemysłowiec naftowy, działacz gospodarczy II RP, burmistrz Borysławia.

Życiorys

Urodził się 2 lutego 1870 w wielkopolskiej Sośnicy[1][2] jako syn Ludwika (1840–1910) i Aldony z Wolszlegierów (1848–1916)[3]. Był krewnym Dezyderego Chłapowskiego i bratem stryjecznym Alfreda Chłapowskiego[2].

Kształcił się w gimnazjum w Ostrowiu, następnie na Śląsku, gdzie zdał egzamin dojrzałości[1]. Wstąpił do Armii Cesarstwa Niemieckiego, służył we wrocławskim pułku kawalerii[4], po czym wystąpił z wojska w 1896[1].

Postanowił podjąć pracę w ramach przemysłu naftowego. Od 1896 praował w powiecie gorlickim w amerykańskim przedsiębiorstwie[2]. Podjął pracę na stanowisku robotnika w Krygu-Dominikowicach[1]. Następnie pracował w firmie „Wolski i Odrzywolski” w Grąziowej, jako pomocnik szybowy oraz wiertacz do połowy 1898[1][2]. Po tym był zatrudniony przez 1,5 roku w Towarzystwie „Steaua Romana” w Rumunii, wpierw jako wiertacz, później jako kierownik kopalń[1][2]. Potem odpowiadał za odwiert trzech szybów w Belgii[1][2]. Po powrocie do kraju przeszedł do pracy w spółce akcyjnej Towarzystwo Naftowe „Galicja”, jako kierownik kopalń, potem dyrektor kopalń tego przedsiębiorstwa w Borysławiu, a po śmierci R. Adamowskiego od marca 1907 do końca życia dyrektor tegoż, pełniąc także funkcję członka rady nadzorczej i członka zarządu[1][2]. Z niewielkiego przedsiębiorstwa „Galicja” pod jego szefowaniem rozrosła się do jednej z największych polskich firm w branży kopalnianych[1]. W 1909 był współzałożycielem Izby Pracodawców w Przemyśle Naftowym w Borysławiu, od 1914 do końca życia prezesem[1][2][5][6]. Od 10 czerwca 1917 pełnił funkcję wiceprezesem Krajowego Towarzystwa Naftowego, a od 1937 do 1938 był prezesem KTN[1][7][2].

Podczas I wojny światowej od 1915 do 1917 pełnił funkcję komisarza rządowego Borysławia[2][8][7]. Od 1917 do 1932 był wicemarszałkiem powiatu drohobyckiego, a od 1923 do 1924 marszałkiem[1][2].

Udzielał się w działalności charytatywnej[2]. Wraz z żoną utrzymywał Ochronkę im. św. Teresy dla ok. 70 najbiedniejszych dzieci Borysławia[2]. 2 maja 1924 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi położone na polu pracy samorządowej, społecznej i filantropijnej[9][1][2]. W Borysławiu zamieszkiwał przy ulicy Gabriela Narutowicza 87[10].

Zmarł 17 sierpnia 1938 w sanatorium w Krakowie[1][2]. Prowizorycznie został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 53-płd-po lewej Gieszczykiewiczów)[1][11].

Jego żoną była Zofia z domu Zdzieńska herbu Korab (1887–1957). Ich dziećmi byli: Aldona (1907–1963) i Zygmunt (1909–1949).

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Ś. p. prezes Tadeusz Chłapowski. „Codzienna Gazeta Handlowa”. Nr 193, s. 3, 26 sierpnia 1938.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 Śp. Tadeusz Chłapowski pionier przemysłu naftowego. „Wschód”. Nr 94, s. 24, 30 sierpnia 1938.
  3. ↑ Tadeusz Chłapowski – profil w bazie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-04-07].
  4. ↑ Źródło wzmiankuje o „wrocławskim pułku ułanów”[1], jednak najprawdopodobniej jest to błąd redakcji i chodzi o stacjonujący we Wrocławiu regiment kirasjerów, Leib-Kürassier-Regiment „Großer Kurfürst“ (Schlesisches) Nr. 1.
  5. ↑ II. Zjazd Słowiańskich Geografów i Etnografów w Polsce 2–12 czerwca 1927. Program. Kraków: 1927, s. 29.
  6. ↑ Sytuacja w Zagłębiu naftowem. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 205 z 8 września 1932.
  7. 1 2 Inni wybitniejsi Chłapowscy. palac-jaszkowo.pl. s. 5. [dostęp 2015-04-07].
  8. ↑ Wybitni i zaslurzenie Ludzi ziemi Drohobyckiej. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-14)].
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.
  10. ↑ Książka telefoniczna. s. 580. [dostęp 2015-04-07].
  11. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-04-18].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.