Szlamnik duży
Limosa fedoa[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

bekasowce

Rodzina

bekasowate

Podrodzina

rycyki

Rodzaj

Limosa

Gatunek

szlamnik duży

Synonimy
  • Scolopax fedoa Linnaeus, 1758
Podgatunki
  • L. f. beringiae Gibson & Kessel, 1989
  • L. f. fedoa (Linnaeus, 1758)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     lęgowiska

     zimowiska

Szlamnik duży[3] (Limosa fedoa) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Występuje głównie w środkowej części Ameryki Północnej. Zimuje na pacyficznych i atlantyckich wybrzeżach Stanów Zjednoczonych i Meksyku, w Ameryce Środkowej, a czasem i w Południowej.

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się dwa podgatunki L. fedoa, które zamieszkują[4][5]:

  • L. f. beringiae Gibson & Kessel, 1989 – półwysep Alaska
  • L. f. fedoa (Linnaeus, 1758) – środkowa, południowo-środkowa Kanada i północno-środkowe USA
Szlamnik duży w locie
Morfologia

Długość ciała 42–48 cm, rozpiętość skrzydeł 70-80 cm; masa ciała: samce 278–396 g, samice 312–510 g[5].

Jest trochę mniejszy od kulika długodziobego. Dziób długi, podgięty, do połowy łososiowy, końcówka czarna. Długie, ciemnoszare nogi. Grzbiet ciemny z płowymi plamkami. Spód skrzydeł, lotki II rzędu oraz wewnętrzne lotki I rzędu cynamonowe. Zewnętrzne lotki I rzędu oraz pokrywy pierwszorzędowe są czarne. Spód ciała cynamonowopłowy, z prążkami. Ogon z wąskimi, czarnymi prążkami, cynamonowy lub płowy.

Ekologia

Gniazda zakłada na wilgotnych łąkach, na ziemi. W zniesieniu 3–5 jaj[6] (zwykle 4[5]). Wysiadywanie trwa 21–23 dni[5] (inne źródło podaje 23–26 dni[6]), a zajmują się nim oboje rodzice. Pisklęta opuszczają gniazdo wkrótce po wykluciu, są w stanie samodzielnie żerować, ale nadal pozostają pod opieką rodziców. Młode są w pełni opierzone po 26–30 dniach od wyklucia[5].

Jego pożywieniem są owady i skorupiaki, zjada również części roślin wodnych. Żeruje, sondując dziobem w błotnistych płyciznach na terenach przybrzeżnych, bagnach, a także na plażach.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje szlamnika dużego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[2]. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji lęgowej na około 170 tysięcy osobników[6]. Trend liczebności populacji w latach 1966–2015 uznano za stabilny[6], jednak BirdLife International uznaje go obecnie za spadkowy[2].

Przypisy

  1. ↑ Limosa fedoa, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 3 Limosa fedoa, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Limosinae Gray,GR, 1841 - rycyki (Wersja: 2021-06-18). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-28].
  4. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-07-28]. (ang.).
  5. 1 2 3 4 5 N. Bouglouan: Marbled Godwit. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).
  6. 1 2 3 4 Marbled Godwit Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).

Bibliografia

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.