Szczeciniec
Thryonomys
Fitzinger, 1867[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – szczeciniec większy (T. swinderianus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

(bez rangi) incertae sedis[2]
Rodzina

szczecińcowate

Rodzaj

szczeciniec

Typ nomenklatoryczny

Aulacodus swinderianus Temminck, 1827

Synonimy
Gatunki

5 gatunków (w tym 3 wymarłe) (zobacz opis w tekście)

Zasięg występowania
Mapa występowania

Szczeciniec[9] (Thryonomys) – rodzaj afrykańskich ssaków z rodziny szczecińcowatych (Thryonomyidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce (Senegal, Gambia, Gwinea, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana, Togo, Benin, Nigeria, Kamerun, Czad, Sudan, Etiopia, Gwinea Równikowa, Gabon, Kongo, Demokratyczna Republika Konga, Rwanda, Burundi, Uganda, Kenia, Tanzania, Malawi, Zambia, Namibia, Botswana, Zimbabwe, Mozambik, Eswatini i Południowa Afryka)[2][10][11].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 410–770 mm, długość ogona 110–195 mm; masa ciała samic 1,7–3,8 kg, samców 1,4–5,2 kg (wyjątkowo do 9 kg)[10][12].

Systematyka

Rodzaj zdefiniował w 1867 roku austriacki przyrodnik Leopold Fitzinger na łamach Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe[1]. Na gatunek typowy Fitzinger wyznaczył (oznaczenie monotypowe) szczecińca większego (T. swinderianus). Wcześniejsza nazwa, którą ukuł w 1827 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck, okazała się młodszym homonimem rodzaju chrząszczy.

Etymologia

  • Aulacodus (Aulacodes): gr. αυλαξ aulax, αυλακος aulakos ‘bruzda, rowek’; οδους odous, οδοντος odontos ‘ząb’[13]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Aulacodus swinderianus Temminck, 1827.
  • Thryonomys: gr. θρυον thruon ‘trzcina’; μυς mus, μυος muos ‘mysz’; prawdopodobnie aluzja do życia wśród trzcin tego gryzonia[14].
  • Triaulacodus: gr. τρι- tri- ‘trzy-’; rodzaj Aulacodus Temminck, 1827[15].
  • Choeromys (Chaeromys, Chraeomys): gr. χοιρος khoiros ‘świnia’[16]; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[17]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Aulacodus gregorianus O. Thomas, 1894.

Podział systematyczny

Do rodzaju Thryonomys należą dwa występujące współcześnie gatunki[18][12][2][9]:

Opisano również gatunki wymarłe[19]:

  • Thryonomys asakomae Wesselman, Black & Asnake, 2009[20] (Etiopia; miocen)
  • Thryonomys kamulai Tanabe, Onodera, Nakatsukasa, Kunimatsu & Nakaya, 2020[21] (Kenia; miocen)
  • Thryonomys wesselmani Denys, 2011[22] (Tanzania; pliocen).

Uwagi

  1. ↑ Młodszy homonim Aulacodus Eschscholtz, 1822 (Coleoptera).
  2. ↑ Niepoprawna późniejsza pisownia Aulacodus Temminck, 1827.
  3. ↑ Nowa nazwa dla Aulacodus Temminck, 1827.
  4. 1 2 Niepoprawna późniejsza pisownia Choeromys O. Thomas, 1922.

Przypisy

  1. 1 2 L. Fitzinger. Versuch einer natürlichen Anordnung der Nagethiere (Rodentia). „Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe”. 56 (1), s. 141, 1867. (niem.).
  2. 1 2 3 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 544. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  3. ↑ C.J. Temminck: Monographies de Mammalogie, ou description de quelques genres de mammifères, dont les espèces ont été observées dans lens différens musées de l’Europe. Cz. 1. Amsterdam: Chez G. Dufour, 1827, s. 248. (fr.).
  4. ↑ W. Lilljeborg: Systematisk öfversigt af de gnagande däggdjuren, glires. Uppsala: Kongl. Akad. boktryckeriet, 1866, s. 50. (szw.).
  5. ↑ R. Lydekker: A geographical history of mammals. Campridge: The University press, 1896, s. 240. (ang.).
  6. ↑ O. Thomas. On the Animals known as "Ground-Hogs" in Africa. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth Series. 9, s. 390, 1922. (ang.).
  7. ↑ Sclater. Mammalia. „The Zoological record”. 59, s. 50, 1924. (ang.).
  8. ↑ N.C.G.F. Gyldenstolpe. A manual of Neotropical sigmodont rodents. „Kunglika Svenska vetenskapsakademiens handlingar”. 3 ser.. 11 (3), s. 122, 1932. (ang.).
  9. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 287. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  10. 1 2 R. López-Antoñanzas: Family Thryonomyidae (Cane Rats). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 334–335. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  11. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Thryonomys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-10-09].
  12. 1 2 Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 350. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  13. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 129.
  14. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 676.
  15. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 687.
  16. ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 55.
  17. ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 160.
  18. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-14]. (ang.).
  19. ↑ J.S. Zijlstra, Thryonomys Fitzinger, 1867, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-14] (ang.).
  20. ↑ H.B. Wesselman, M.T. Black & M. Asnake: Small mammals. W: Y. Haile-Selassie & G. WoldeGabriel (redaktorzy): Ardipithecus kadabba: Late Miocene Evidence from the Middle Awash, Ethiopia. Berkeley (California): University of California Press, 2009, s. 118. ISBN 978-0-520-25440-4. (ang.).
  21. ↑ Y. Tanabe, M. Onodera, M. Nakatsukasa, Y. Kunimatsu & H. Nakaya. A new cane rat (Rodentia, Thryonomyidae) from the Upper Miocene Nakali Formation, northern Kenya. „Journal of the Geological Society of Japan”. 126 (4), s. 169, 2020. DOI: 10.5575/geosoc.2020.0002. (ang.).
  22. ↑ Ch. Denys: Rodents. W: T. Harrison (red.): Paleontology and Geology of Laetoli: Human Evolution in Context. Cham: Springer, 2011, s. 36. ISBN 978-90-481-9956-3. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.