Symboliczny Cmentarz w Słowackim Raju – symboliczny cmentarz na polanie Kláštorisko w Słowackim Raju. Znajduje się w jego centrum, w obrębie Parku Narodowego Słowacki Raj^[1].

Symboliczne cmentarze ofiar gór to specyficzny, słowacki pomysł. Znajdują się w niemal każdym słowackim paśmie górskim. Ich mottem jest „Martwym na pamiątkę, żywym ku przestrodze”. Symboliczny cmentarz w Słowackim Raju zorganizowano przy współpracy oddziału Horskiej Záchrannej Słužby okręgu Słowacki Raj, Klubu Seniorów HS oraz Parku Narodowego Słowacki Raj. Otwarto go 26 listopada 2011 roku^[1].

Od czasu pierwszego wypadku w 1909 r. w Słowackim Raju życie straciło 71 osób. Ich imiona i nazwiska wypisane są na dużej tablicy przy wejściu na teren cmentarza. Na drugiej tablicy wypisano 22 nazwiska osób które najbardziej przyczynili się do powstania Parku Narodowego Słowacki Raj^[1].

cmentarz ma wygląd niestandardowy, w odróżnieniu od innych symbolicznych cmentarzy bowiem ma postać galerii rzeźb na wolnym powietrzu. Są to wykonane przez okolicznych artystów-rzeźbiarzy rzeźby wykonane z pni drzew świerkowych, które obumarły zaatakowane przez kornika drukarza. Młode drzewa uśmiercone w sile wieku przez szkodnika symbolizują nagłą śmierć ludzi. Symboliczne jest również miejsce, w którym ten cmentarz się znajduje – obok ruin klasztoru kartuzów z XIV wieku^[2]. Jedna z rzeźb przedstawia podobiznę 87-metrowej wieży kościoła na rynku w Spiskiej Nowej Wsi. Umieszczono na niej tabliczka poświęconą najważniejszej organizacji turystycznej działającej przed I Wojną Światową na tym terenie, czyli Węgierskiemu Towarzystwu Karpackiemu. Charakterystyczna jest rzeźba Róberta Smrčáka. Jest to trzymetrowa dzwonnica, w środku której znajduje się dzwon i kobieta, której suknia płynnie przechodzi w korzenie drzewa. A wszystko to wykonane z jednego pnia^[1].

Corocznie w sierpniu odbywa się akcja „Czyszczenie Słowackiego Raju”. Wolontariusze porządkują również Symboliczny Cmentarz w Słowackim Raju, a przy jego bramie wykonują wspólne zdjęcie uczestników akcji, umieszczane następnie w lokalnych publikacjach^[1].

Przypisy