Stypa na cmentarzu. Rosja, 1919.
Stypa (też uczta pogrzebowa, konsolacja, od łac. consolatio – ulga, pociecha) – u Słowian uroczysta uczta organizowana z powodu śmierci kogoś bliskiego lub znanej osoby, wojownika albo wodza. Uczty takie organizowano na cmentarzach zwanych żalnikami, co u Słowian wschodnich i południowych przetrwało w postaci połączonych z ucztowaniem obchodów Zaduszek.
Dzisiejsza nazwa uroczystego poczęstunku pochodzi od łacińskiego słowa stipis, które oznaczało składkową ofiarę i jednocześnie drobny pieniążek wkładany zmarłym w usta. Dzięki organizacji stypy jej uczestnicy nie tylko mogą się posilić po pogrzebie, ale także pocieszyć po stracie bliskiej osoby[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ stypa. W: „Encyklopedia powszechna” Rzeczpospolitej. T. 11: sch-świ. ISBN 978-83-61923-58-9.
Bibliografia
- Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1927, s. 524 [dostęp 2020-10-29].
- Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego: R – T. 5, Druk. Zakładu Ossolińskich, 1859 [dostęp 2020-10-29].
- Adam (1889-1943) Fischer, Zwyczaje pogrzebowe ludu polskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921 [dostęp 2020-10-29].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.