Stylik – występująca u wielu mikroskopijnych glonów podłużna struktura, na której osadzone są komórki.

Okrzemki Cymbella z komórkami osadzonymi na stylikach

Kolonia Gomphosphaeria aponina utrzymująca się dzięki galaretowatym stylikom

W polskiej literaturze fykologicznej stylikiem nazywane są struktury określane w języku angielskim czy łacinie różnymi terminami. Z kolei w polskiej literaturze ogólnobotanicznej twory te mogą być określane inaczej, np. jako trzoneczki^[1].

Kolonijne glony wolno pływające

U wielu glonów fitoplanktonowych tworzących w przybliżeniu kuliste kolonie styliki to słupkowate lub nitkowate, często galaretowate, twory łączące komórki i utrzymujące je razem. Często rozchodzą się promieniście od środka kolonii. U niektórych gatunków są rozgałęzione. W obrazie mikroskopowym mają różne stopnie wyraźności^[2]. Takie styliki występują u różnych sinic. U Gomphosphaeria styliki są węższe niż komórki i rozszerzają się na końcu, obejmując komórkę otoczką. Komórki po podziale długo pozostają w parze na tym samym styliku. Z kolei u Woronichinia styliki są równie szerokie jak komórki i dzielą się podłużnie zaraz po podziale komórki, przez co zawsze przyczepione są do nich pojedyncze komórki. Przez gęste upakowanie ich obraz mikroskopowy sprawia wrażenie warstwowania galaretki kolonii^[3]. W anglojęzycznej literaturze określane jako stalk^[4].

Podobną funkcję mają galaretowate styliki niektórych zielenic. U niektórych przedstawicieli rodziny Botryococcaceae^[5] czy u Dichotomococcus^[6] są to pozostałości ścian komórkowych. Styliki złotowiciowców mają różną postać. U Chrysoxys stylik jest wydłużoną częścią komórki i jest kurczliwy^[7]. Podobnie jest u Dinobryon, przy czym komórka przyczepia się nim nie do innych komórek kolonii, a do ściany domku tworzącego kolonię^[8]. Również są określane jako stalk^[9][10]. Podobnymi stylikami łączą się komórki Chrysosphaerella^[11] czy Synura^[12]. Natomiast u Uroglena styliki są galaretowate i widlasto rozgałęzione^[13] (określane jako strands)^[14].

Glony osiadłe

U innych glonów, fitobentosowych lub epibiontycznych, to struktura, przy pomocy której komórka jest przytwierdzona do podłoża. U Korshikoviella stylik jest zakończony kotwiczką, którą przyczepia się do ciał skorupiaków^[15]. U innych zielenic z rodziny Characiaceae, np. Characium, także występują dłuższe styliki lub krótsze stopki, przy pomocy których komórki utrzymują się przy podłożu^[16]. W anglojęzycznej literaturze taka struktura nazywana jest stipe^[17]. Podobne galaretowate styliki występują u osiadłych lub rzadko odrywających się od podłoża (tychoplanktonowych) okrzemek^[18].

Przypisy

Bibliografia

• JoannaJ. Picińska-Fałtynowicz JoannaJ., JanJ. Błachuta JanJ., Klucz do identyfikacji organizmów fitoplanktonowych z rzek i jezior dla celów badań monitoringowych części wód powierzchniowych w Polsce, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, ISBN 978-83-61227-05-2, OCLC 839100228 .