Strefa numeracyjna (SN) – w polskiej telefonii naziemnej obszar, na którym numery telefoniczne objęte są systemem numeracji skrytej i któremu w krajowej sieci telefonicznej przyporządkowano określony wskaźnik.
12 Kraków
13 Krosno
14 Tarnów
15 Tarnobrzeg
16 Przemyśl
17 Rzeszów
18 Nowy Sącz
22 Warszawa
23 Ciechanów
24 Płock
25 Siedlce
29 Ostrołęka
32 Katowice
34 Częstochowa
41 Kielce
42 Łódź
43 Sieradz
44 Piotrków Tr.
46 Skierniewice
48 Radom
52 Bydgoszcz
54 Włocławek
55 Elbląg
56 Toruń
58 Gdańsk
59 Słupsk
61 Poznań
62 Kalisz
63 Konin
65 Leszno
67 Piła
68 Zielona Góra
71 Wrocław
74 Wałbrzych
75 Jelenia Góra
76 Legnica
77 Opole
81 Lublin
82 Chełm
83 Biała Podl.
84 Zamość
85 Białystok
86 Łomża
87 Suwałki
89 Olsztyn
91 Szczecin
94 Koszalin
95 Gorzów Wlkp.
Historia
W pierwszym polskim planie numeracji krajowej z 1965 r. zdefiniowano 304 strefy numeracyjne. W kolejnych latach wraz z postępem technologicznym w konstrukcji central i zwiększaniu ich pojemności liczba ta ulegała stopniowemu zmniejszaniu. Od 1996 roku obszar Polski podzielony jest na 49 stref numeracyjnych[1]. Nastąpiło wtedy powiązanie stref numeracyjnych z obszarami województw według obowiązującego wówczas podziału administracyjnego[2]. W roku 2000 zaniechano takiego definiowania obszarów SN. Obecnie obszar zajmowany przez poszczególne SN jest określony w planie numeracji krajowej przez podanie listy nazw gmin wchodzących w skład każdej z nich. Liczba SN nie zmieniła się i wynosi nadal 49, ale granice niektórych stref uległy zmianie.
Po wprowadzeniu zamkniętego planu numeracji krajowej w Polsce w grudniu 2005 r. znaczenie pojęcia strefy numeracyjnej uległo zmniejszeniu. Z technicznego punktu widzenia należy przyjąć, że cały obszar kraju stanowi jedną SN (bowiem na terenie całego kraju obowiązuje numeracja skryta). Nadal jednak strefy numeracyjne mają istotne znaczenie w prawie telekomunikacyjnym, m.in. do obszaru jednej strefy numeracyjnej ograniczone jest uprawnienie abonenta do zachowania numeru w sieci stacjonarnej w przypadku zmiany miejsca zamieszkania lub siedziby. Liczni dostawcy usług telefonicznych w sieciach stacjonarnych na pojęciu SN nadal opierają swoje systemy taryfikacji rozróżniając w swoich cennikach połączenia strefowe (tańsze) od międzystrefowych (droższych)[3].
W planie numeracji krajowej[4] strefa numeracyjna zdefiniowana jest jako część obszaru będąca częścią stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej, charakteryzująca się tym, że każdemu obszarowi SN przyporządkowany jest wskaźnik WSN, identyfikujący daną SN. Jednocześnie definicja ta dopuszcza pewne odstępstwa w przypadkach uzasadnionych potrzebami wynikającymi z wprowadzenia wybierania numeru krajowego. Możliwe jest wtedy stosowanie jednego WSN dla kilku SN i wyróżnianie tych SN za pomocą pierwszych trzech cyfr numeru krajowego. Dodatkowo, na obszarach powiatów podzielonych granicami SN dopuszcza się przyznawanie zakresu numeracji innej SN występującej w tym powiecie, ze szczególnym uwzględnieniem przebiegu granic województw.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Zarządzenie Ministra Łączności z dnia 28 czerwca 1996 r. w sprawie planu numeracji krajowej (M.P. 1996, 42, 407).
- ↑ „Obszar każdej z 49 SN pokrywa się z obszarem odpowiadającym obszarowi województwa zgodnie z podziałem administracyjnym kraju aktualnym w dniu 1 marca 1996 r. Nazwa SN jest taka sama jak nazwa miasta wojewódzkiego (stolicy województwa)”.
- ↑ Powiązanie cen usług telefonicznych ze strefami numeracyjnymi nie jest usankcjonowane żadnymi obowiązującymi w Polsce przepisami prawa, chociaż prawo tego nie zabrania.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych (Dz.U. Nr 131, poz. 765 z poźn. zm.).
Bibliografia
- Andrzej Jajszczyk: Wstęp do telekomutacji. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2000, s. 416. ISBN 83-204-2600-6.
- Maciej Bębenek, Jerzy Kubasik, Projekt zmian Planu Numeracji Krajowej, UKE, Warszawa, 2007