Stopień rzadkości – miara rzadkości przypisywana monecie lub banknotowi na podstawie szacowanej liczby istniejących współcześnie egzemplarzy^[1][2]. Stopień rzadkości często jest podstawą do wyceny numizmatu przez rynek kolekcjonerski^[3][4][5].

W przypadku monet bitych po 1945 r. (obiegowych, okolicznościowych, kolekcjonerskich, próbnych) zazwyczaj przyjmowane jest założenie, że liczba istniejących egzemplarzy jest, z bardzo dobrym przybliżeniem, określona przez wielkość nakładu^[3]. Szacowanie stopnia rzadkości monet dziewiętnastowiecznych i starszych odbywa się głównie poprzez analizę częstości występowania monety w obrocie kolekcjonerskim, jak również w kolekcjach muzealnych^[6].

W numizmatyce polskiej zazwyczaj korzysta się z tradycyjnej, jedenastostopniowej skali zaproponowanej pod koniec XIX w. przez Emeryka Hutten-Czapskiego^[7][1][8]:

W języku codziennym kolekcjonerów często używa się skróconego określenia:: „moneta R?” z pominięciem słów: „o stopniu rzadkości”.

Przypisy