Stepan Żydek, Stefan Zieliński
Степан Васильович Жидек
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1900
Borki Wielkie

Data i miejsce śmierci

8 maja 1970
Biała Cerkiew

Przebieg służby
Lata służby

1916–1949

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Stepan Żydek (ukr. Степан Васильович Жидек, ros. Степан Васильевич Жидек, od 1946: Stiepan (Stefan) Zieliński; ur. 8 czerwca 1900 w Borkach Wielkich na Tarnopolszczyźnie, zm. 8 maja 1970 w Białej Cerkwi) – podpułkownik Armii Czerwonej, generał brygady w ludowym Wojsku Polskim.

Życiorys

Był synem Wasyla i Marii z d. Zioła, deklarował narodowość ukraińską. Do 1915 skończył 4 klasy gimnazjum w Tarnopolu i Kołomyi, 1916–1919 pisarz w armii austriackiej. Od lata 1919 żołnierz Armii Czerwonej, od jesieni 1920 dowódca batalionu. W 1924 skończył Szkołę Piechoty w Charkowie, w latach 1925–1926 dowódca kursu w szkole czerwonych dowódców w Kijowie i Charkowie. W latach 1926–1929 dowódca kompanii CKM, 1929–1930 komendant pułkowej szkoły młodszych dowódców, potem dowódca batalionu szkolnego w Sołniecznogorsku k. Moskwy. W latach 1931–1933 szef sztabu 136 pułku strzeleckiego, potem 131 pułku strzeleckiego 44 Dywizji Strzeleckiej Armii Czerwonej. W 1936 skończył studia zaoczne w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, od 1937 szef sztabu 194 pułku strzeleckiego 65 DS.

W lipcu 1937 został aresztowany, 3 lata przebywał w zamknięciu. W marcu 1940 (wg innych źródeł w lutym) został zwolniony z więzienia i powołany do służby wojskowej w stopniu podpułkownika. W grudniu 1940 został szefem wydziału operacyjnego 216 DS.

W latach 1941–1944 walczył na Froncie Południowo-Zachodnim m.in. jako szef sztabu 39 Dywizji Strzeleckiej i dowódca 119 pułku strzeleckiego, był 4 razy ranny podczas walk.

W lutym (wg innych źródeł w kwietniu) 1944 skierowany do służby w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, został szefem Wydziału Operacyjnego (wg innych źródeł Wydziału Wyszkolenia Bojowego) Sztabu 1 Armii WP. Od października do grudnia 1944 był komendantem Oficerskiej Szkoły Piechoty 1 Armii WP w Lublinie, od 9 listopada 1944 w stopniu pułkownika. Później był komendantem Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Gryficach, a w grudniu 1946 został dowódcą 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty w Kłodzku w stopniu generała brygady nadanym przez Prezydium KRN w 1947. Od maja do grudnia 1947 szef sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr III w Poznaniu, potem zastępca szefa departamentu Wyszkolenia Bojowego Dowództwa Wojsk Lądowych. W 1948 inspektor Szkół Oficerskich Dowództwa Wojsk Lądowych i komendant Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze. W grudniu 1948 zakończył służbę w Wojsku Polskim i wrócił do ZSRR.

W 1949 został przeniesiony do rezerwy, zamieszkał w Białej Cerkwi. Był wykładowcą[1].

Życie prywatne

Był żonaty z Walentyną z domu Antroszenko, z zawodu nauczycielką, podczas wojny kierowniczką kancelarii 35 Zapasowej Dywizji Piechoty. Małżeństwo miało córkę[2].

Odznaczenia

i inne.

Przypisy

  1. ↑ П. З. Гуцал: ЖИ́ДЕК Степан Васильович. [w:] Енциклопедія Сучасної України [on-line]. Інститут енциклопедичних досліджень НАН України, 2009. [dostęp 2017-01-17]. (ukr.).
  2. ↑ Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. T. IV: S-Z. Toruń, 2010, s. 319

Bibliografia

  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990. T. IV: S-Z. Toruń, 2010, s. 317-319.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.