Stefan Szuba
Leszcz
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 1960
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

Legion Puławski,
Brygada Strzelców Polskich,
Dywizja Strzelców Polskich,
21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”,
Rejon I Obwodu Żoliborz AK,
Zgrupowanie Żaglowiec

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie)

Stefan Szuba ps. „Leszcz” (ur. 18 sierpnia 1898 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 1960 tamże) – podporucznik Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Franciszka i Marii z domu Leszczyńskiej. Ukończył 3 klasy szkoły miejskiej. Do 1914 roku pracował w zakładzie garbarskim jako praktykant. Do wojska wstąpił, jako ochotnik, 14 sierpnia 1914 roku do 71 Bielawskiego pułku piechoty. Od 1 lutego 1915 służył w Legionie Puławskim, a następnie w Brygadzie Strzelców Polskich i Dywizji Strzelców Polskich.

W maju 1918 powrócił do Warszawy, gdzie w lipcu został aresztowany przez żandarmerię niemiecką i po krótkim pobycie w więzieniu internowany w obozie jeńców wojennych w Brześciu Litewskim. Po zwolnieniu, 14 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, z przydziałem do 21 pułku piechoty, w składzie którego brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920.

W okresie międzywojennym pełnił służbę na stanowisku szefa kompanii, a następnie kierownika kancelarii kwatermistrzowskiej pułku. Kampanię wrześniową 1939 roku rozpoczął w stopniu chorążego jako szef kancelarii pułku. Od 1939 uczestniczył w konspiracji w ramach Rejonu I Obwodu Żoliborz AK, jako adiutant komendanta Rejonu, gdzie odtwarzał struktury 21 pułku piechoty. 11 listopada 1943 roku otrzymał awans podporucznika.

W powstaniu warszawskim walczył w szeregach Zgrupowania „Żaglowiec”. Po kapitulacji był więziony w obozach jenieckich Altengrabow, Sandbostel i Lubece. W grudniu 1945 powrócił do kraju i rozpoczął pracę w Powiatowej Radzie Narodowej, a następnie w Radzie Wojewódzkiej we Wrocławiu. W 1955 z uwagi na stan zdrowia roku przeszedł na emeryturę.

Jest patronem Batalionu Dowodzenia Wojsk Lądowych w Białobrzegach.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A20-7-29)[1].

Ordery i odznaczenia

Bibliografia

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.