Stefan Pollo
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1898
Lwów

Zawód, zajęcie

notariusz

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stefan Pollo (ur. 1 stycznia 1898 we Lwowie) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, doktor praw, sędzia, prokurator, notariusz, oficer Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 1 stycznia 1898 we Lwowie, w rodzinie Stefana i Marii z Bojkowskich[1]. Był bratem Mieczysława, ps. „Połański” (ur. 1899), działacza niepodległościowego, urzędnika[2][3][4].

Ukończył gimnazjum w rodzinnym mieście oraz Wydział Prawa i Filozofii Uniwersytetu Jana Kazimierza (1921)[1]. W latach 1912–1914 był członkiem Drużyn Bartoszowych[1]. W 1914 służył w II Brygadzie Legionów Polskich[1]. Od 1916 służył wojsku austriackim[1]. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. Uczestniczył w obronie Lwowa, ranny, przebywał w niewoli ukraińskiej[1]. Po uwolnieniu z niewoli służył w Wojsku Polskim[1].

16 sierpnia 1923, po aplikacji, został mianowany sędzią powiatowym w Delatynie[5]. 17 maja 1927 został mianowany podprokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Stanisławowie[6]. Później został przy tym sądzie wiceprokuratorem[7][8], a następnie notariuszem w Kołomyi[1]. Obowiązki zawodowe łączył z działalnością społeczną. Pełnił funkcję członka Zarządu Związku Inwalidów Wojennych we Lwowie, członka Zjednoczenia Ekonomicznego Polskich Inwalidów Wojennych tamże, prezesa zarządu powiatowego Związku Strzeleckiego, członka zarządu Związku Peowiaków i członka Towarzystwa Szkoły Ludowej[9]. We wrześniu 1938 minister spraw wewnętrznych powołał go na funkcję komisarza wyborczego w Okręgu nr 67 Kołomyja[10].

W 1934 jako porucznik piechoty pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].

14 grudnia 1940 przybył do Samodzielnego Obozu Oficerskiego w Rothesay[12].

Był żonaty z Vereną Ragan, nauczycielką, z którą miał syna Iwo (1927–2005), chemika, rektora Politechniki Lubelskiej[13].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Łoza 1938 ↓, s. 585.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-26].
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-26].
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-26].
  5. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 19, s. 499, 1923-10-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości..
  6. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 13, s. 282, 1927-07-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości..
  7. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1931 ↓, s. 81.
  8. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1932 ↓, s. 88.
  9. ↑ Łoza 1938 ↓, s. 585–586.
  10. ↑ Monitor Polski nr 219 z 24 września 1938
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 256.
  12. ↑ Rozkaz dzienny ↓, Nr 97 z 17 grudnia 1940.
  13. ↑ Waksmundzka-Hajnos 2005 ↓, s. 13.
  14. ↑ M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128.
  15. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  16. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-26].
  17. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-26].
  18. 1 2 3 Łoza 1938 ↓, s. 586.
  19. ↑ M.P. z 1937 r. nr 187, poz. 309.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.