 kapitan saperów | |
| Data i miejsce urodzenia |
27 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
jesień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 pułk saperów |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca |
urzędnik |
| Odznaczenia | |
  | |
Stefan Coghen (ur. 15 grudnia?/27 grudnia 1890 w Białej Cerkwi, zm. jesienią 1940) – oficer armii rosyjskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Ludwika i Marii z Sidorowiczów. Absolwent Instytutu Technicznego w Kijowie i Oficerskiej Szkoły Saperów. W armii rosyjskiej walczył na frontach I wojny światowej.
W 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział na stanowisko dowódcy kompanii 16 batalionu saperów[1]. Początkowo służył na froncie mazowieckim i pomorskim, a od kwietnia 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W trakcie budowy mostu na Bugu w okolicach Sokala, na czele swej kompanii przyczynił się zdecydowanym kontratakiem do odparcia bolszewików, ratując od wzięcia do niewoli żołnierzy baonu 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Wyróżnił się też w czasie walk w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1922 został porucznikiem, a w 1927 kapitanem[1]. Służył początkowo w Szefostwie Saperów 2 Armii, potem w 1 pułku saperów, batalionie mostowym w Kazuniu, 9 pułku saperów i 6 batalionie saperów[1].
W 1930 przeszedł w stan spoczynku i pracował jako urzędnik gminny w Legionowie. W 1935 podjął pracę w Urzędzie Morskim w Gdyni.
W 1939 został zmobilizowany do 6 batalionu saperów. Po klęsce wrześniowej przekroczył granicę litewską i został internowany w obozie w Kownie. Tu ślad po nim zaginął[1].
Był żonaty z Klarą z Dietrychów, z którą miał troje dzieci: Marię, Stefana i Halinę[2]. Stefan ps. „Jim” (1922–1986) był żołnierzem batalionu „Parasol”, uczestnikiem powstania warszawskiego[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4360
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[4]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Polak (red.) 1993 ↓, s. 37.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 38.
- ↑ Stefan Coghen. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-07-14].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.