Stefan Boguszewski
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1877
Izabelewo lub Wilno

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 1938
Warszawa

Senator III kadencji (1930-1935)
Okres

od 1930
do 1935

Przynależność polityczna

BBWR

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Stefan Boguszewski (ur. 7 stycznia 1877 w Izabelewie, gub. mińska (wg innej wersji Wilno), zm. 18 kwietnia 1938 w Warszawie) – polski działacz polityczny, senator II i III kadencji sejmu II RP, członek loży wolnomularskiej w Warszawie[1], członek Prezydium Partii Pracy w 1930 roku[2].

Życiorys

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Był bratem Heleny (1868–1928) oraz Jana (1881–1918), lekarza i działacza społecznego. W 1906 więziony przez kilka miesięcy zarzutem kontaktów z rosyjskim Związkiem Chłopskim, zwolniony za kaucją przedostał się do Galicji. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, w latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Był komisarzem Polskiej Organizacji Narodowej w 1914 roku[3].

W niepodległej Polsce zajmował różne stanowiska państwowe, m.in. był wiceprezesem Polskiego Związku Organizacji i Kółek Rolniczych[4], od 1930 prezesem Biura Emigracyjnego „Kolonia Polska” organizującego emigrację chłopów do Peru. Związany z Konfederacją Ludzi Pracy i BBWR, od 1931 sympatyk KPP i współpracownik marksistowskiego działacza Jana Hempla. Przyjaciel francuskiego pisarza i komunisty H. Barbuss’a, od 1933 przewodniczący Polskiego Komitetu Antyfaszystowskiego i Antywojennego, delegat na Europejski Antyfaszystowski Kongres Robotniczy w Paryżu.

W latach 1928–1935 sprawował mandat senatorski, wybrany z listy BBWR w województwie lubelskim[5]. Podczas swoich przemówień na forum Senatu zwracał uwagę na proces faszyzacji kraju, poruszał problem wojny z hitlerowskimi Niemcami. Protestował przeciw znęcaniu się nad więźniami politycznymi, w 1932 opuścił BBWR. Był wykładowcą w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie (przedmiot: organizacje społeczne w samorządzie)[6]. Twórca listu otwartego piętnującego metody śledcze stosowane przez tzw. defensywę wobec kobiet i młodocianych więźniów. W latach 1934–1935 pracował w dwutygodniku „Kolumna”. 1 sierpnia – 22 września 1936 więziony w Warszawie. Po zwolnieniu potępił procesy moskiewskie i zerwał współpracę z KPP[7].

W 1903 ożenił się z pisarką Heleną z Radlińskich (1883–1978), córką Ignacego, z którą miał córkę.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.
  2. ↑ Program Partji Pracy (uchwalony na zjeździe delegatów w Warszawie w dniu 1 czerwca 1930 r.) / Partja Pracy.
  3. ↑ Jerzy Pająk, Z dziejów Polskiej Organizacji Narodowej (wrzesień-grudzień 1914), [w:] Kieleckie Studia Historyczne, t. 14, 1996, s. 106.
  4. 1 2 M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 - „za owocną pracę społeczną w dziedzinie rolnictwa” - odznaczenia nie przyjął.
  5. ↑ Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 181, 250.
  6. ↑ Wolna Wszechnica Polska. W: Szkoły wyższe Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1930, s. 313.
  7. ↑ Parlamentarzyści RP.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.