Stanisław Szenic
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1904
Pakość

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1987
Warszawa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Stanisław Szenic (ur. 13 stycznia 1904 w Pakości, zm. 28 listopada 1987 w Warszawie) – polski prawnik, pisarz, varsavianista.

Życiorys

Ukończył Gimnazjum w Inowrocławiu oraz Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego, pracował jako sędzia (m.in. przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Ministerstwie Sprawiedliwości). Od października 1944 wraz z Bolesławem Rumińskim i Alfredem Wiślickim przygotowywał grupy operacyjne i jako pełnomocnik Komitetu Ekonomicznego przy Radzie Ministrów kierował przejęciem zakładów przemysłowych w województwie poznańskim (1945). Został w Poznaniu prezesem Polskiego Związku Zachodniego.

W latach 1945–1948 członek Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie (w stopniu podpułkownika). Później był m.in. kierownikiem Działu Niemcoznawczego w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych i kierownikiem Redakcji Literatury Niemieckiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym (1955–1962).

Pierwszą książkę opublikował w 1937; był to komentarz prawniczy Nabycie obywatelstwa na mocy Konwencji Genewskiej dla Górnego Śląska. Po II wojnie światowej wydał kilkanaście książek, poświęconych historii Polski (w szczególności Warszawy) i tematyce niemcoznawczej.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 150-3-4)[1].

Publikacje (m.in.)

  • Generałowie i Hitler, Warszawa, Czytelnik, Spółdzielnia Wydawn.-Oświatowa, 1951.
  • Za zachodnią miedzą
  • Pitaval warszawski
  • Pitaval wielkopolski
  • Maria Szymanowska i jej czasy (z Teofilem Sygą), Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1960.
  • Maria Kalergis, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy 1963.
  • Franciszek Liszt, Warszawa, Państ. instytut wydawniczy 1969.
  • Większy niż król ten książę, Warszawa, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1976.
  • Ongiś
  • Najstarszy szlak Warszawy (z Józefem Chudkiem)
  • Królewskie kariery warszawianek. Barbara Gizanka, Anna Orzelska, Julia Hauke, Warszawa, Iskry, 1971.
  • Ochmistrzynie i faworyty królewskie, Warszawa, Iskry, 1961.
  • Larum na traktach Warszawy
  • Mars i Syrena
  • Ani triumf, ani zgon, Warszawa, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
  • Cmentarz Powązkowski (3 części:1790–1850, 1851–1890 i 1891–1918)
  • Garść wspomnień, Poznań, Wydawn. Poznańskie, 1990, ISBN 978-83-210-0870-7.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DONAT ŻOCHOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].
  2. ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 196
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.