 Stanisław Sobota (1933) | |
| Data i miejsce urodzenia |
27 września 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 marca 1964 |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Małżeństwo |
Elżbieta Habel |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Sobota (ur. 27 września 1879 w Wilkowie, zm. 22 marca 1964 w Prudniku[1]) – polski lekarz weterynarii i działacz społeczny.
Życiorys
Urodził się 27 września 1879 w Wilkowie k. Białej w liczącej 12 dzieci chłopskiej rodzinie Jana i Marianny ze Szpillerów. W 1901 ukończył gimnazjum w Prudniku (obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza)[2]. Następnie wyjechał na studia w Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie, gdzie w 1906 otrzymał uniwersytecki dyplom lekarza weterynarii[3].
W 1908 otworzył praktykę weterynaryjną w Głogówku. Żeby móc dojeżdżać do swoich pacjentów, kupił pierwszy samochód w powiecie prudnickim. W 1913 ożenił się z Elżbietą Habel z Prudnika. Jej ojcem był znany prudnicki samorządowiec i przedsiębiorca Konrad Habel[3].
Podczas I wojny światowej (1914–1918) służył w wojsku niemieckim na froncie zachodnim, między innymi w bitwie nad Sommą. Trafił do szpitala z powodu zatrucia konserwą mięsną. Po zakończeniu hospitalizacji prowadził przy froncie lecznicę dla koni wojskowych. Został zwolniony ze służby przed końcem walk w 1918 i wrócił do prowadzenia swojej praktyki w Głogówku[3].
W 1920 został doradcą technicznym kontrolera powiatowego w Prudniku. Był doradcą Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej na Górnym Śląsku. Za udział w III powstaniu śląskim został aresztowany przez Niemców 21 maja 1921[3] i wywieziony na internowanie do Prudnika, a następnie do Chociebuża[2].
Z więzienia został zwolniony po miesiącu. Jako że w wyniku plebiscytu na Górnym Śląsku ziemia prudnicka pozostała w Republice Weimarskiej, przeprowadził się do Katowic, które znalazły się w Polsce. Rozpoczął pracę jako kierownik wydziału weterynaryjnego w urzędzie województwa śląskiego. W 1925 został dyrektorem rzeźni miejskiej w Katowicach. W 1929 został członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (członek nr 43304/1480)[1]. Ponadto organizował i był prezesem Polskiego Związku Lekarzy Weterynarii na Śląsku, a także prezesem Towarzystwa Ochrony Zwierząt i członkiem Rady Weterynaryjnej przy Ministerstwie Rolnictwa. W 1937 za namową prezydenta Warszawy został dyrektorem tamtejszej rzeźni. Podczas II wojny światowej odpowiadał za zaopatrzenie Warszawy w mięso[3]. Jego córki Marianna i Dorota brały udział w powstaniu warszawskim jako sanitariuszki[4].
Po zakończeniu wojny w 1945 zamieszkał w Prudniku. Był jednym z założycieli Instytutu Śląskiego w Opolu i Muzeum Śląska Opolskiego[2].
Zmarł 22 marca 1964 w wieku 85 lat w Prudniku[4]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Prudniku[5]. Jego imieniem nazwano jedną z ulic w mieście, znajdującą się na Górce, w okolicy starej cegielni Konrada Habla[6].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)[7]
Przypisy
- 1 2 Elżbieta Zagłoba-Zygler, Turystyczna rodzinka. Dzienniczek wypraw rodzinnych (pdf), Prudnik, 4 stycznia 2011 [dostęp 2020-03-18] (pol.).
- 1 2 3 Bogusław Wyderka i inni, Rocznik Ziem Zachodnich: Tom 2, Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” [dostęp 2020-03-11] (pol.).
- 1 2 3 4 5 Krzysztof Strauchmann, Stanisław Sobota z Prudnika. On karmił Warszawę. Wojna w miejskiej rzeźni [online], Nowa Trybuna Opolska, 11 stycznia 2020 [dostęp 2020-03-11] (pol.).
- 1 2 Powstanie warszawskie, „Express Prudnicki”, Adam Myśków, 7, Prudnik: Spółka Wydawnicza „Aneks”, 1 sierpnia 2014, s. 3.
- ↑ śp. Stanisław Sobota [online], prudnik.grobonet.com [dostęp 2023-05-24].
- ↑ Cegielnia (dawna), ul. Soboty, Prudnik – polska-org.pl [online], polska-org.pl [dostęp 2020-03-11] (pol.).
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 470 „za zasługi na polu pracy zawodowej i społecznej”.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 284. [dostęp 2021-02-19].