Stanisław Jan Rowiński
Ilustracja
Stanisław Rowiński (przed 1910)
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1872
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

14 grudnia 1952
Kocborowo

Zawód, zajęcie

adwokat, działacz społeczny i sokolski

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Stanisław Jan Rowiński (ur. 7 marca 1872 w Stanisławowie, zm. 14 grudnia 1952 w Kocborowie[1]) – polski adwokat, działacz społeczny, chóralny i sokoli.

Życiorys

Początkowo wychowywał się w Oświęcimu u Franciszka Knihinnickiego. Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[1]. W latach 1889–1894 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był w tym czasie czynnym śpiewakiem założonego Krakowskiego Chóru Akademickiego, z którym był związany również w latach późniejszych (w 1935 zorganizował pierwszy jubileusz tego chóru). Po studiach praktykował w Krakowie jako adwokat i cieszył się w tym zawodzie dużym uznaniem. W 1914 został na krótko zmobilizowany do armii austriackiej, gdzie służył w artylerii[1]. Był ostatnim przed wybuchem II wojny światowej dziekanem Rady Adwokackiej w Krakowie, jak również wiceprezesem Związku Adwokatów Polskich. W 1938 (jako jedyny Polak w historii) był prezesem Międzynarodowego Związku Adwokatów[2]. Oprócz tego sprawował mandat radnego miasta Krakowa oraz był prezesem krakowskiego „Sokoła” w latach 1919–1931. Piastował też stanowisko wiceprezesa Bractwa Kurkowego.

W czasie wojny został mianowany przez władze okupacyjne komisarycznym zarządcą adwokatury krakowskiej. W tym czasie (od 1941[1]) współpracował z tajną Śląsko-Krakowską Radą Adwokacką. W 1945, po odwołaniu ze stanowiska przez władze komunistyczne[3], wyjechał z Krakowa i zamieszkał w pomorskim Kocborowie. W tamtejszym szpitalu psychiatrycznym pracował jego syn Władysław (lekarz). W Kocborowie zmarł i został pochowany, jednak ekshumowano go i 12 kwietnia 2017 pochowano na krakowskim cmentarzu Rakowickim (kwatera LXXIV-34-16)[4][5].

Publikacje

Był autorem artykułów i rozpraw na temat sokolstwa[2][3], a także współzałożycielem czasopisma „Przegląd Gimnastyczny”[1]. Niektóre z jego rozpraw, to m.in.:

  • Zabawy i sport w zimie (1897),
  • Nowy plan nauki gimnastyki dla szkół średnich (1897),
  • Stanowisko naszych towarzystw sokolich wobec sportów (1899),
  • Ideały i cele sokolstwa polskiego (1907)[1].

Rodzina

Jego żoną była Helena z Kamieńskich, z którą miał dwóch synów: Władysława (ur. 1906) i Tadeusza (ur. 1905). Władysław był lekarzem psychiatrą, który zamieszkał we Wrocławiu, a Tadeusz lekarzem stomatologiem, który po pobycie w Kocborowie wyjechał z Polski i osiadł w Los Angeles[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Internetowy Polski Słownik Biograficzny, Stanisław Jan Rowiński
  2. 1 2 Nekrologi, Stanisław Rowiński : Nekrologi
  3. 1 2 tablica informacyjna na wystawie Adwokaci polscy Ojczyźnie, dworzec Bydgoszcz Główna, 2018.
  4. ↑ Bogdan Gancarz, Powrót po 65 latach, [w:] Gość krakowski.
  5. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2023-04-13].
  6. ↑ M.P. z 1925 r. nr 264, poz. 1095 „za zasługi położone na polu pracy obywatelskiej”.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.