Stanisław Parzymies
Data i miejsce urodzenia

11 października 1938
Małochwiej Duży, k. Krasnegostawu

Zawód, zajęcie

politolog, dyplomata, nauczyciel akademicki

Tytuł naukowy

profesor nauk humanistycznych

Alma Mater

Szkoła Główna Służby Zagranicznej

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski (od 1994)

Wydział

Instytut Stosunków Międzynarodowych Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych

Stanowisko

profesor zwyczajny (emerytowany)

Pracodawca

MSZ (1961–1975, od 1993), PISM (1975–1993)

Rodzice

Paweł i Franciszka ze Staszczaków

Małżeństwo

Anna Parzymies

Dzieci

Paweł, Andrzej

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja)

Stanisław Edward Parzymies (ur. 11 października 1938 we wsi Małochwiej Duży k. Krasnegostawu) – polski badacz stosunków międzynarodowych, dyplomata, wykładowca Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego (ISM UW).

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako jeden z czterech synów Pawła i Franciszki ze Staszczaków. W 1956 ukończył liceum ogólnokształcące w Krasnymstawie. W 1961 ukończył studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej, broniąc napisaną pod kierunkiem Ludwika Gelberga pracę z prawa międzynarodowego pt. Zatoki historyczne. Był członkiem uczelnianych władz Zrzeszenia Studentów Polskich. 1 sierpnia 1961 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w Departamencie V, ds. Afryki i Azji. Trzykrotnie pełnił funkcję zastępcy ambasadora: w Tunisie, Kinszasie i Algierze. W 1975 został odwołany z placówki w Algierii i wydalony z MSZ po tym, jak jego brat pozostał nielegalnie na emigracji w Stanach Zjednoczonych.

1 listopada 1975 podjął pracę starszego asystenta w Zakładzie Krajów Rozwijających się Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 1979 uzyskał w PISM doktorat na podstawie dysertacji Polityka śródziemnomorska państw Maghrebu. Na początku lat 80. jego zainteresowania naukowe zaczęły koncentrować się na problematyce bezpieczeństwa europejskiego i polityki zagranicznej Francji. Przebywał na zagranicznych stypendiach PISM, rządu francuskiego i niemieckiego oraz Fundacji im. Friedricha Eberta. W 1985 uzyskał habilitację na podstawie pracy Czynnik wojskowy w polityce zagranicznej Francji 1958–1982. W 1993 otrzymał tytuł naukowy profesora. Od stycznia 1992 do lipca 1993 kierownik podyplomowego Studium Służby Zagranicznej PISM. W lipcu 1993, w związku z likwidacją PISM, przeszedł do Departamentu Badań Strategicznych PISM MSZ. W 1994 został zatrudniony jako profesor nadzwyczajny w ISM UW, a od 2000 zwyczajny. W latach 90. zaczął zajmować się politycznymi i instytucjonalnymi aspektami integracji europejskiej, a później także prawem dyplomatycznym i konsularnym oraz organizacjami międzynarodowymi.

Oprócz dydaktyki w języku polskim prowadził także zajęcia po francusku dla przebywających w ISM UW studentów zagranicznych. Przewodniczył radzie naukowej ISM UW i był kierownikiem Zakładu Integracji Europejskiej tamże.

Pracował także na stanowisku profesora zwyczajnego na Wydziale Biznesu i Stosunków Międzynarodowych Akademii Finansów i Biznesu Vistula w Warszawie.

Stopień doktora pod jego kierunkiem uzyskali, m.in.: Jarosław Gryz (1998), Joanna Starzyk-Sulejewska (2001), Rafał Trzaskowski (2004), Andrzej Szeptycki (2004), Paweł Borkowski (2004), Małgorzata Mizerska-Wrotkowska (2007), Karolina Helnarska (2007).

Żonaty z arabistką Anną Parzymies, z którą ma synów Pawła i Andrzeja.

Odznaczenia

W 2014 otrzymał z rąk ambasadora Francji francuski Order Palm Akademickich[1]. Odznaczony także Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał także odznakę honorową Zasłużonego Pracownika Służby Dyplomatyczno-Konsularnej

Wybrane publikacje

  • Czynnik wojskowy w polityce zagranicznej Francji 1958–1982, Warszawa 1984.
  • Przyjaźń z rozsądku. Francja i Niemcy w nowej Europie, Warszawa 1994.
  • Europejskie struktury współpracy (red.), Warszawa 1995.
  • Stosunki międzynarodowe w Europie. 1945–1999; Warszawa 1999.
  • Unia Europejska. Nowy typ współpracy międzynarodowej (red. wspólnie z E.Haliżakiem), Warszawa 2002.
  • Instytucjonalizacja wielostronnej współpracy w Europie, (autor i redakcja naukowa we współpracy z R. Ziębą) Warszawa 2004.
  • OSCE and Minorities. Assessment and Prospects (ed.), Warsaw 2007.
  • Integracja europejska w dokumentach, PISM, (wstęp i wybór dokumentów) Warszawa 2008.
  • Dyplomacja czy siła ? Unia Europejska w stosunkach międzynarodowych (autor, redakcja naukowa, wstęp), Warszawa 2009.
  • Polityka zagraniczna Francji po zimnej wojnie. 25 lat w służbie wielobiegunowości, Warszawa 2017.

Przypisy

  1. ↑ Uroczystość wręczenia wysokich francuskich odznaczeń wybitnym osobom. ambafrance-pl.org, 19 marca 2014. [dostęp 2014-03-21].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.