Stanisław Opałko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 października 1911
Góra Włodowska

Data i miejsce śmierci

12 września 1993
Tarnów

Poseł na Sejm PRL I, II, III, IV i IX kadencji
Okres

od 1952
do 1969 i ponownie od 1985 do 1989

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Medal im. Ludwika Waryńskiego Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Stanisław Opałko (ur. 3 października 1911 w Górze Włodowskiej, zm. 12 września 1993 w Tarnowie) – polski polityk, działacz partyjny i gospodarczy, członek Biura Politycznego KC PZPR (1981–1986), poseł na Sejm PRL I, II, III, IV oraz IX kadencji, przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Tarnowie (1978–1980)[1]. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Stanisław Opałko w latach 80.

Syn Pawła i Weroniki. W latach 1935–1950 pracował w Fabryce Papieru w Myszkowie, gdzie kolejno był majstrem, brygadzistą, kierownikiem produkcji i dyrektorem. W latach 1951–1952 kierował Zakładami Chemicznymi w Nowej Sarzynie. 23 stycznia 1945 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W wyniku jej zjednoczenia z PPR od 15 grudnia 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Od lutego 1958 do lutego 1978 zajmował stanowisko dyrektora Zakładów Azotowych im. Feliksa Dzierżyńskiego w Tarnowie. W 1964 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera mechanika na Politechnice Krakowskiej[2]. W 1978 przeszedł na emeryturę. W latach 1972–1981 był także wiceprezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego.

W 1952 uzyskał mandat posła na Sejm PRL I kadencji z okręgu wyborczego Jarosław. Zasiadał w Komisji Przemysłu. W 1957, 1961, 1965 oraz 1985 ponownie zostawał posłem. Początkowo nadal reprezentował okręg Jarosław, później mandat sprawował z Tarnowa. W II kadencji zasiadał w Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa oraz w Komisji Obrony Narodowej, w III oraz IV kadencji w Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa, a w IX kadencji w Komisji Przemysłu oraz w Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z realizacją drugiego etapu reformy gospodarczej. W latach 1978–1980 był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Tarnowie.

Pełnił wysokie funkcje w PZPR. 6 października 1980 został członkiem Komitetu Centralnego, 23 dni później I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego w Tarnowie (do 1985). W 1981 był członkiem tzw. Komisji Grabskiego powołanej przez KC PZPR w celu ustalenia odpowiedzialności osobistej członków ekipy Edwarda Gierka[3]. 19 lipca 1981 wszedł w skład Biura Politycznego KC PZPR (do 1986). W pierwszej połowie lat 80. wchodził również w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”[4]. W latach 1981–1986 przewodniczący Komisji Reformy Gospodarczej i Polityki Ekonomicznej KC PZPR.

Zmarł 12 września 1993 po ciężkiej chorobie. Pochowany na Cmentarzu w Mościcach[5].

3 lipca 2009 prezydent Tarnowa Ryszard Ścigała postanowił o nadaniu imienia Stanisława Opałki jednemu z tarnowskich skwerów. Następnie wojewoda małopolski Jerzy Miller uchylił prezydenckie zarządzenie, ponieważ decyzja została podjęta bez zgody Rady Miasta[6].

Odznaczenia

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954)[7], Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1974)[8], Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954)[9], Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” oraz Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”[2]. W 1983 otrzymał również bułgarski jubileuszowy Medal 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa[10], w 1985 otrzymał Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)[11], a w 1988 Medal im. Ludwika Waryńskiego[12].

Przypisy

  1. ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXV, nr 163 (10927), s. 1
  2. 1 2 Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
  3. ↑ „Dziennik Łódzki”, nr 86 (9837), 1–3 maja 1981, s. 2
  4. ↑ „Nowe Drogi” nr 2/1985, s. 2
  5. ↑ Informacje z serwisu Grobonet
  6. ↑ Wojewoda: skwer Opałki nielegalny, portal intarnet.pl z 28 sierpnia 2009
  7. ↑ M.P. z 1954 r. nr 121, poz. 1748
  8. ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3
  9. ↑ M.P. z 1954 r. nr 97, poz. 1155
  10. ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116
  11. ↑ „Życie Partii”, nr 11, 22 maja 1985, s. 21
  12. ↑ W uznaniu zasług, „Życie Partii”, nr 23, 16 listopada 1988, s. 20

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.