 tytularny generał major | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1835 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 lipca 1916 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1852–1898 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _as_used_for_Signum_Laudis.gif){kind=small}   | |
.png.webp){kind=small}
Stanisław Ocetkiewicz von Julienhort (ur. 5 maja 1835 w Skawinie, zm. 29 lipca 1916 w Ołomuńcu) – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej Armii.
Życiorys
Urodził się jako syn sierżanta. Z wyróżnieniem ukończył wojskowy zakład wychowawczy[1], a następnie studiował w galicyjskim Instytucie Wojskowym[2] oraz wojskowym Instytucie Pedagogicznym i Szermierczym w Wiener Neustadt[1]. W wojsku austriackim służył 42 lata. Służbę rozpoczął 2 lipca 1852 w 10 Pułku Piechoty.
Walczył w wojnie francusko-austriackiej w 1859 między innymi w bitwie pod Solferino. Po zakończeniu wojny w stopniu porucznika odkomenderowany został do szkolnictwa wojskowego przez 20 lat nauczał w szkołach kadetów w Budapeszcie, Wiedniu i Łobzowie. W wojnie prusko-austriackiej w 1866 walczył w 57 Pułku Piechoty biorąc udział w bitwie pod Sadową i Königgrätz[2]. W 1879 powrócił do służby liniowej na stanowisko dowódcy kompanii stacjonował w Ołomuńcu. W 1884 przeniesiony został do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 15 do Tarnopola jako dowódca batalionu awansując do stopnia majora. W 1889 awansował do stopnia podpułkownika. 20 maja 1892 został mianowany pułkownikiem. W grudniu 1893 został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 30 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku[3][4]. 23 marca 1895 został nobilitowany[2]. 1 maja 1898 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała majora[5]. Zamieszkał we Lwowie, krótko przed wybuchem I wojny światowej przeniósł się do Ołomuńca.
Był wyznania rzymskokatolickiego. 23 marca 1895 otrzymał I stopień szlachectwa z przydatkiem „von Julienhort”[6]. Miał trzy córki i syna[1], Artura Ocetkiewicza, austriackiego i polskiego urzędnika konsularnego.
Ordery i odznaczenia
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej (1899)[2]
- Medal Zasługi Wojskowej II klasy[2]
- Medal Wojenny (Kriegsmedaille)[2]
- Kawaler Orderu Korony Wendyjskiej (Meklemburgia-Szweryn)[2]
Przypisy
- 1 2 3 Rydel 2001 ↓, s. 244.
- 1 2 3 4 5 6 7 Sławomir Górzyński: Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 202.
- ↑ Schematismus 1894 ↓, s. 150, 388.
- ↑ Schematismus 1898 ↓, s. 159, 426.
- ↑ Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 129.
- ↑ Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 43.
Bibliografia
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1898. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1897. (niem.).
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
- Antonio Schmidt-Brentano: Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918. Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2007.