Stanisław Iwankiewicz
Jacek
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1920
Kalisz, II RP

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 2012
Wrocław, III RP

Przebieg służby
Lata służby

1939–1945

Siły zbrojne

ZWZ-AK
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
powstanie warszawskie

Późniejsza praca

Akademia Medyczna we Wrocławiu, AZS

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)[1]

Stanisław Iwankiewicz (ur. 24 listopada 1920 w Kaliszu, zm. 16 grudnia 2012 we Wrocławiu[2]) – profesor zwyczajny doktor habilitowany nauk medycznych, specjalista otolaryngolog, rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu przez dwie kadencje (1972–1978), honorowy obywatel Kalisza, członek ZHP, podpułkownik Wojska Polskiego.

Młodość

W 1939 ukończył Państwowe Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu i zdał egzamin do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. W czasie kampanii wrześniowej 1939, wraz z innymi uczniami SPSan. przydzielony został do 104 szpitala wojennego, zmobilizowanego przez Szpital Szkolny CWSan. 7 września wraz z personelem szpitala ewakuowany został z Warszawy w kierunku Mińska Mazowieckiego. Szpital miał się rozwinąć w sanatorium, w miejscowość Rudka, lecz z uwagi na zbliżający się front skierowany został do Brześcia, ponosząc w drodze straty marszowe sięgające 1/3 stanu osobowego. W Brześciu skierowany został do Kowla, a następnie do m. Hołoby. Tam ponownie dołączył do personelu 104 szpitala wojennego pod kierownictwem kapitana Nowaka. Następnego dnia personel szpitala, maszerujący w składzie grupy Wojska Polskiego, powrócił do Kowla, by drugiego dnia podjąć marsz w kierunku Włodzimierza Wołyńskiego. 18 września internowany przez Armię Czerwoną, lecz dzień później umknął z transportu kolejowego. Współorganizował ZWZ-AK „Osiniacy”. Przez większość okupacji przebywał w Kaliszu, by uniknąć aresztowania, w marcu 1944 r. wyjechał do Warszawy.

Podczas powstania warszawskiego miał ps. Jacek. Należał do Zgrupowania „Krybar”, a następnie Grupy Śródmieście Południe „Sławbor”. Po kapitulacji skierowany został do Stalagu IV B Zeithain w Saksonii. Z nominacji płk. Leona Strehla został szefem kancelarii obozowego szpitala. 23 kwietnia 1945 wyzwolony z niewoli.

Studia

Rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim we Wrocławiu w październiku 1945 r. Dyplom odebrał sześć lat później 25 kwietnia. Jeszcze przed zakończeniem studiów był asystentem w Zakładzie Anatomii Opisowej i Topograficznej pod kierunkiem prof. zw. dr. Tadeusza Marciniaka. Założył sekcję wioślarską Akademickiego Związku Sportowego. Z czasem został prezesem i wiceprezesem AZS.

Kariera

Organizował lub pracował w wielu placówkach zdrowotnych, niejednokrotnie na kierowniczych stanowiskach. M.in.

  • Instytut Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów. W okresie 1975–1991 był kierownikiem Kliniki. W dniu 1.10.1991 r. przeszedł na *Wojewódzka Przychodnia Sportowo-Lekarskiej we Wrocławiu.
  • Ośrodek Badawczo-Lotniczy Lekarski przy Aeroklubie RP.
  • 1952 – pierwszy stopień specjalizacji
  • 1957 – drugi stopień specjalizacji
  • 1961 – tytuł doktora
  • 1963 – doktor habilitowany
  • 1965 – docent
  • 1970 – profesor nadzwyczajny
  • 1977 – profesor zwyczajny
  • 1969–1972 – prorektor ds. nauki AM we Wrocławiu
  • 1972–1978 – rektor macierzystej uczelni.

Od 1966 roku należał do PZPR[1].

16 kwietnia 1981 otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Medycznej w Dreźnie (Medizinische Akademie Carl Gustav Carus Dresden).

Przypisy

  1. 1 2 Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 182. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Adam Borowiak: Zmarł prof. St. Iwankiewicz. Urząd Miejski w Kaliszu. [dostęp 2012-12-19].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.