Stanisław Gustowski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

24 września 1895
Płock

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 1980
Corbeilles

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

66 Pułk Piechoty
III Warszawski Baon ON
2 Pułk Piechoty
1 Pułk Grenadierów

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Gustowski (ur. 24 września 1895 w Płocku, zm. 4 stycznia 1980 w Corbeilles) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Szkolił żołnierzy w Centralnej Szkole Karabinów Maszynowych w Chełmnie. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1932 roku pełnił służbę w 66 Kaszubskim pułku piechoty w Chełmnie, między innymi na stanowisku dowódca kompanii szkolnej[1]. Komendant Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. W 1939 roku był dowódcą III Warszawskiego Baonu ON i jednocześnie komendantem 36 Obwodu Przysposobienia Wojskowego[2].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą III Warszawskiego Baonu ON. 7 września 1939 roku walczył w obronie przedmościa „Pułtusk”, a później uczestniczył w walkach pod Stoczkiem i Żulinem. 18 września 1939 roku w godzinach popołudniowych na przełęczy jabłonkowskiej przekroczył granicę z Węgrami. 5 października 1939 roku opuścił Węgry, a dwa dni później dotarł do Francji[3].

10 listopada 1939 roku w obozie Coëtquidan sporządził pisemną relację z udziału w kampanii wrześniowej[4]. W tym czasie był dowódcą II batalionu 2 pułku piechoty. W czasie kampanii francuskiej 1940 roku był oficerem sztabu 1 Pułku Grenadierów Warszawy w stopniu majora[5]. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej uciekł z obozu jeńców i przedarł się do Wielkiej Brytanii.

Dowódca pociągu pancernego z zadaniem patrolowania południowego wybrzeża Anglii. 15 maja 1942 roku został przeniesiony do I Oficerskiego Baonu Szkolnego z równoczesnym odkomenderowaniem do 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[6]. Podczas skoków spadochronowych uległ poważnemu wypadkowi. Po rocznej kuracji w Szkocji jako zastępca dywersji na Francję w Wydziale Specjalnym POWN „Monika” został przeniesiony do Włoch na stanowisko kwatermistrza 11 bazy przerzutowej dla Armii Krajowej. Zmarł 4 stycznia 1980 roku w szpitalu w Corbeilles we Francji. Jego prochy spoczęły w grobie rodzinnym na Powązkach.

W okresie powstania warszawskiego stracił jedynego syna, 14-letniego Janusza Gustowskiego, walczącego w oddziałach AK „Baszta” na Mokotowie. Zatrzymany przez patrol niemiecki z bronią w ręku, został osadzony w SS Stauferkaserne przy ul. Rakowieckiej w Warszawie, skąd został następnie wywieziony i ślad po nim zaginął.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 72, 594.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 37, 668, 675.
  3. ↑ S. Gustowski, Relacja ..., s. 16.
  4. ↑ Stanisław Gustowski, Relacja z kampanii wrześniowej 1939 roku, Coëtquidan 10 listopada 1939 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. B.I.22D, s. 11-27.
  5. ↑ Zygmunt Kosior, Bitwa pod Lagarde. Studium, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1965, s. 122.
  6. ↑ Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942, s. 97..
  7. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 37.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.