Stanisław Grochoczyński
Станислав Карлович Грохочинский
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1899
Łódź

Data i miejsce śmierci

1 lipca 1992
Wilno

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca baterii
dowódca pułku
zastępca dowódcy Artylerii WP ds. OPL
komendant Centrum Wyszkolenia Artylerii
komendant garnizonu
Inspektor Artylerii WP ds. OPL

Główne wojny i bitwy

wojna z Polską
II wojna światowa
blokada Leningradu

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy

Stanisław Grochoczyński, ros. Станислав Карлович Грохочинский (ur. 22 listopada 1899 w Łodzi, zm. 1 lipca 1992 w Wilnie[1]) – generał major artylerii Armii Czerwonej, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1905 mieszkał z rodziną w Petersburgu. W 1918 skończył gimnazjum i podjął pracę kancelisty w urzędzie. Krótko studiował w Piotrogrodzkim Instytucie Politechnicznym. W listopadzie 1917 podczas rewolucji październikowej wstąpił do Czerwonej Gwardii, a 1 grudnia 1918 do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach z armią gen. Judenicza o Piotrogród, a następnie w walkach na froncie południowym. W 1920 dowodził plutonem Armii Czerwonej podczas wojny z Polską i wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików).

Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1923 został dowódcą baterii, a po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej im. F. Dzierżyńskiego w 1932 został dowódcą pułku. Od 1940 wykładał w tej akademii. Od czerwca 1941 szef artylerii Leningradzkiego Korpusu Obrony Powietrznej. Uczestnik walk w obronie Leningradu. W kwietniu 1943 został zastępcą dowódcy korpusu Armii Obrony Przeciwlotniczej[2].

Od kwietnia 1944 służył w Wojsku Polskim utworzonym w ZSRR jako pułkownik i zastępca Dowódcy Artylerii 1 Armii Wojska Polskiego ds. Obrony Przeciwlotniczej. 11 IX 1944 został zastępcą Dowódcy Artylerii WP ds. OPL. W listopadzie 1944 mianowany generałem brygady przez Prezydium KRN; później zweryfikowany przez Radę Komisarzy Ludowych ZSRR w stopniu generała majora Armii Czerwonej. Od października 1945 komendant Centrum Wyszkolenia Artylerii i komendant garnizonu Toruń do sierpnia 1946. W końcu października 1946 został zastępcą Głównego Inspektora Artylerii WP ds. OPL - szefem Obrony Przeciwlotniczej Państwa. Od 20 marca 1947 Inspektor Artylerii WP ds. OPL.

W listopadzie 1947 zakończył służbę w WP i powrócił do ZSRR. Od 1953 w stanie spoczynku. Na emeryturze mieszkał w Wilnie.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ 1941g.wordpress.com
  2. ↑ Dzieszyński 1986 ↓, s. 162.
  3. ↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.

Bibliografia

  • Ryszard Dzieszyński: Leningrad 1941-1944. Warszawa: 1986. ISBN 83-11-07242-6.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 486–488.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.