Stanisław Czubiński
major łączności major łączności
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1893
Mętów k. Lublina

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

18 Dywizja Piechoty
10 Dywizja Piechoty
1 Dywizja Piechoty Legionów
Pułk Radiotelegraficzny
26 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu radiotelegraficznego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Czubiński (ur. 25 kwietnia 1893 w Mętowie k. Lublina, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Salomei ze Szlagowskich. Absolwent gimnazjum w Lublinie (1913). Student Wydziału Nauk Humanistycznych KUL[1]. W latach 1915–1918 w I Brygadzie Legionów. Ukończył kurs dla telegrafistów i szkołę podoficerską[2]. Od 1918 w WP. W latach 1919–1920 służył w 18, 10 i 1 Dywizji Piechoty. Walczył na wojnie z bolszewikami. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w wojskach łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 89. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności[4]. W 1923 roku pełnił obowiązki komendanta kadry kompanii zapasowej I batalionu radiotelegraficznego w Beniaminowie[5]. Ukończył kurs oficerski przy 1 pułku radiotelegraficznym[2]. 19 marca 1928 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów łączności[6]. Pełnił wówczas służbę w pułku radiotelegraficznym[7]. W 1932 roku był szefem łączności 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach[8]. 27 czerwca 1935 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów łączności[9]. W marcu 1939 roku był dowódcą I batalionu radiotelegraficznego pułku radiotelegraficznego w Warszawie[10]. We wrześniu 1939 roku, po zakończeniu mobilizacji, pozostał w Ośrodku Zapasowym Radio w Warszawie[11].

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku i między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa LW 015/2 poz. 23, akta osobowe nr 4322[12] z 5.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11.04.1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Jego nazwisko znajduje się w wysłanym z Katynia do Krakowa i opublikowanym w dniach 27-29.05.1943 wykazie pierwotnie niezidentyfikowanych ofiar, których dane osobowe zostały ustalone w trakcie badań w laboratorium. Nazwisko Czubińskiego znajduje się na liście ofiar w Gońcu Krakowskim nr 122 z kwietnia 1943 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 127 z 1943. W obu gazetach nr na liście ofiar to 464.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Czubiński był żonaty z Jadwigą z Lindermanów, z którą miał córkę Barbarę i syna Andrzeja.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Lista Katyńska KUL, „Przegląd Uniwersytecki” (Nr 4 (126)), sierpień 2010, s. 15.
  2. 1 2 УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 819.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 209.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 259.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 958, 969.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 56.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 615, 624.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 270, 492.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.
  10. ↑ Stepan, Rybka, Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, 2006, s. 263, 817.
  11. ↑ Leonard 1991 ↓, s. 253.
  12. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 623.
  13. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  17. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” – Londyn 1 styczeń 1986 r. [dostęp 2022-01-01.
  18. ↑ Tomasz Lewandowski, Adam Nielski, Katyń - strona główna [online], www.katyn-pamietam.pl [dostęp 2017-08-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-04] (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.