Świat gry

W grze pojawia się wiele postaci znanych z kart komiksów. Peter Parker jest dwudziestotrzyletnim naukowcem^[6][30], który zyskał nadludzkie umiejętności po ugryzieniu przez genetycznie zmodyfikowanego pająka. Z czasem zaczął używać ich, żeby chronić mieszkańców miasta, a ci nazwali tajemniczego bohatera „Spider-Manem”^[31]. Po ośmiu latach działalności stał się uzdolnionym stróżem prawa, ma jednak problemy z połączeniem życia prywatnego i superbohaterskiego. Partnerują mu jego była dziewczyna i redaktorka dziennika „Daily Bugle” Mary Jane „MJ” Watson^[30][6] oraz kapitan nowojorskiej policji, Yuri Watanabe. W życiu prywatnym wspiera go ciocia May Parker, wolontariuszka w schronisku dla bezdomnych FEAST prowadzonym przez filantropa Martina Li^[6]. Peter pracuje u swojego przyjaciela i mentora, szanowanego naukowca doktora Ottona Octaviusa^[30][32].

Wraz z rozwojem wątku fabularnego Spider-Man poznaje nowe postacie, w tym Milesa Moralesa^[30] i jego rodziców, Rio Morales i oficera nowojorskiej policji Jeffersona Davisa; prezesa Oscorpu i burmistrza Nowego Jorku Normana Osborna^[33] oraz Silver Sablinovą, przywódczynię prywatnej organizacji paramilitarnej Sable International^[30]. Wchodzi również w konflikt z kilkoma superzłoczyńcami, w tym z bossem przestępczego półświatka Wilsonem „Kingpinem” Fiskiem^[6] oraz obdarzonymi nadprzyrodzonymi mocami członkami gangu Demonów pracującymi dla Mister Negative’a, mogącego spaczyć innych ludzi dotykiem^[6][34]. Na swojej drodze napotyka również pomniejszych przeciwników, m.in. Maksa „Electro” Dillona, Aleksieja „Rhino” Sicewicza, MacDonalda „Scorpiona” Gargana, Adriana „Vulture’a” Toomesa, Hermana „Shockera” Schultza, Taskmastera, Screwball i Lonniego „Tombstone’a” Lincolna^[35].

Kilka innych postaci znanych z komiksów pojawia się w grze wyłącznie w formie głosów z offu, w tym m.in. rzekomo przebywający na wakacjach w Europie Harry Osborn, przyjaciel Petera i Mary Jane z dzieciństwa^[36], oraz J. Jonah Jameson, prowadzący szkalujący Spider-Mana podcast Tylko fakty^[30]. Stan Lee, współtwórca Spider-Mana, pojawia się w roli cameo użyczając głosu kucharzowi w barze szybkiej obsługi^[37].

W grze pojawiają się fikcyjne miejsca znane z komiksów Marvela, w tym wieża Avengerów, ambasady Wakandy i Symkarii, Sanctum Sanctorum^[31], agencje detektywistyczne Nelsona i Murdocka oraz Jessiki Jones, Rand Enterpraises, zajmująca się naprawianiem szkód po superbohaterach firma Damage Control, Roxxon Energy Corporation i budynek Empire State University^[38][39]. Spośród prawdziwych miejsc odwzorowano m.in. Empire State Building, Freedom Tower, Madison Square Garden czy Chrysler Building^[4].

Fabuła

Po tym, jak Wilson Fisk zostaje ujęty dzięki działaniom Spider-Mana, jego nielegalne przedsięwzięcia zaczyna przejmować gang Demonów. Spider-Man i Mary Jane dowiadują się, że przestępcy poszukują czegoś, co nazywają „oddechem diabła”. Ich atak udaje się udaremnić dzięki pomocy oficera Jeffersona Daviesa, który zostaje odznaczony za bohaterski wyczyn przez ubiegającego się o reelekcję burmistrza Normana Osborna. Ceremonia staje się celem ataku demonów, w wyniku czego ginie Davis i wielu innych uczestników. Peter widzi, jak Martin Lee przemienia się w przywódcę gangu, Mister Negative’a, zostaje jednak powalony i traci przytomność, zanim udaje mu się interweniować. Po ataku Osborn zatrudnia Silver Sablinovą i jej firmę Sable Internetional do wsparcia policji, a Peter zaprzyjaźnia się z synem Davisa, Milesem, przekonując go do wolontariatu w FEAST^[40][41][42].

Stoisko gry na targach E3 2018, imitujące pojawiający się w niej Nowy Jork. W tle widoczny Spider-Man i billboard wyborczy Normana Osborna.

Peter i Otto Octavius kontynuują pracę nad zaawansowanym prostetycznym ramieniem, jednak burmistrz wycofuje wsparcie finansowe dla projektu, żeby zmusić Octaviusa do pracy dla swojej megakorporacji, Oscorpu. Poszukując Li Spider-Man dowiaduje się, że oddech diabła jest zabójczą bronią biologiczną stworzoną przez Oscorp jako efekt uboczny badań mających na celu znalezienie leku na choroby genetyczne. Li udaje się odnaleźć i wykraść jedyną próbkę oddechu diabła, grożąc użyciem jej w Nowym Jorku, jeżeli Osborn mu się nie podda. Spider-Manowi i Mary Jane udaje się udaremnić zamach Li, który zostaje osadzony w superwięzieniu Tratwa^[40][41][42].

Octavius dostaje obsesji na punkcie stworzenia zaawansowanych kończyn mogących przezwyciężyć ludzkie ograniczenia, co prowadzi do opracowania przez niego mechanicznych macek kontrolowanych przez interfejs neuronowy. Wyjawia Peterowi, że cierpi na chorobę, która niedługo uniemożliwi mu poruszanie się, a mechaniczne kończyny pozwolą mu pracować dalej, kiedy jego ciało zawiedzie. Peter ostrzega doktora, że zastosowany przez niego interfejs może wpłynąć na jego umysł i osobowość. Octavius, wściekły na Osborna, kontynuuje prace nad kończynami w tajemnicy. Kiedy dochodzi do ucieczki więźniów z Tratwy, wśród zbiegów znajdują się jedni z największych przeciwników Spider-Mana – Li, Electro, Vulture, Rhino i Scorpion – którym udaje się go unieszkodliwić i porwać. Przekazują go Octaviusowi, posługującego się pseudonimem „Doktor Octopus”, który ostrzega go, żeby nie mieszał się do jego spraw, dopóki nie zdobędzie oddechu diabła i nie użyje go na Times Square. Wskutek użycia broni biologicznej wielu nowojorczyków, w tym May, zaczyna chorować, a kiedy miasto pogrąża się w chaosie, zostaje zaatakowane przez Octaviusa i pozostałych superzłoczyńców. Osborn wprowadza stan wojenny, a winą za incydent obarcza Spider-Mana, który staje się poszukiwanym^[40][41][42].

Spider-Man sukcesywnie eliminuje kolejnych złoczyńców. Mary Jane udaje się dostać do penthouse’u Osborna, w którym odkrywa, że oddech diabła powstał jako lekarstwo dla śmiertelnie chorego syna burmistrza, Harry’ego. Li w dzieciństwie był obiektem testowym środka, jednak w wyniku eksplozji energii, dzięki której zyskał nadprzyrodzone moce, zginęli jego rodzice, co spowodowało w nim nienawiść do Osborna. Mary Jane dowiaduje się również, że antidotum na oddech diabła zostało skradzione przez Li. Spider-Manowi udaje się je odzyskać, zostaje jednak pokonany przez Octaviusa, który zabiera je i Osborna. Kiedy Peter dochodzi do siebie, Miles zostaje ugryziony przez genetycznie zmodyfikowanego pająka, którego Mary Jane nieświadomie przyniosła z penthouse’u Osborna^{[36][40][41][42]}.

Ranny Peter tworzy dla siebie opancerzony kostium i konfrontuje się z Octaviusem, ratując Osborna. Octavius wyjawia, że zna prawdziwą tożsamość Spider-Mana. Ten pokonuje go i pozostawia policji. Kiedy Peter zostaje zmuszony do podjęcia wyboru, czy wykorzystać jedyną dawkę antidotum na uratowanie May, czy przeznaczyć ją na stworzenie szczepionki dla wszystkich, decyduje się na tę drugą opcję. May na łożu śmierci wyznaje, że zna jego sekretną tożsamość i mówi, że jest z niego dumna^[40][41][42].

Po trzech miesiącach Nowy Jork powrócił do normalności, a Peter i Mary Jane ponownie zeszli się ze sobą. Miles przyznaje Peterowi, że nabył pajęcze moce, przez co ten wyjawia mu swoją prawdziwą tożsamość i zaczyna go szkolić. Osborn, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska burmistrza, wchodzi do tajnego laboratorium, w którym w czarnej, podobnej do pajęczej sieci substancji – będącej w rzeczywistości Venomem^[43] – w stanie hipostazy przetrzymywany jest Harry^{[36][40][41][42]}.

Scenariusz i postacie

Od lewej: dyrektor kreatywny Bryan Intihar, dyrektor artystyczna Jacinda Chew i główny scenarzysta Jon Paquette podczas panelu na San Diego Comic-Con 2018.

Intihar pracował z zespołem scenarzystów, żeby stworzyć oryginalną wersję Spider-Mana, pozostającą jednak w zgodzie z pierwowzorem^[46]. Głównym scenarzystą gry był Jon Paquette, do jego zespołu należeli Ben Arfman i Kelsey Beachum, a wspomagali ich scenarzyści komiksów Christos Gage i Dan Slott^[30][53]. Insomniac sprawdził różne wersje Spider-Mana, żeby zrozumieć i wyodrębnić elementy czyniące opowieść o tym bohaterze interesującą, Paquette nie chciał jednak czerpać zbyt wiele z jakiegokolwiek wcielenia tej postaci. Twórcy stwierdzili, że ilekroć Spider-Man wygrywa, przegrywa Peter Parker, i na odwrót. Intihar stwierdził, że gra od samego początku napisana została w taki sposób, żeby obie te postacie były równie ważne^[46]. Zespół nie chciał przedstawiać po raz kolejny genezy tego superbohatera, zakładając, że jest ona powszechnie znana^[30].

W Spider-Mana wcielił się Yuri Lowenthal, odtwarzając tę postać również podczas sesji performance capture. Aktor, pracując z reżyserem dubbingu Krisem Zimmermanem, próbował mówić łagodniejszym głosem jako Peter i bardziej pewnym siebie jako Spider-Man^[54], stwierdził jednak, że nie powinny one różnić się od siebie drastycznie, poświęcił więc sporo czasu i prób na znalezienie odpowiedniej równowagi. Na obsadzenie Lowenthala nalegał Paquette, ponieważ ufał jego zdolnościom aktorskim. Poszczególne kwestie dialogowe Spider-Mana wypowiadane w otwartym świecie, poza wyreżyserowanymi scenkami, nagrano w kilku wersjach, a odtwarzane były w zależności od tego, czy postać zachowuje się spokojnie (np. idzie chodnikiem), czy wykonuje jakąś aktywność fizyczną (np. walczy albo buja się na sieci). Jeżeli w trakcie rozmowy Spider-Man przejdzie ze „stanu spokojnego” do „stanu akcji” bądź na odwrót, dialogi zmieniają się w locie, dostosowując do sytuacji^[49]. Podczas prac nad grą Lowenthal pracował z dwoma kaskaderami^[55].

Relacja Petera z Ottonem Octaviusem wynikała z chęci umieszczenia go w pracy, w której mógłby wykazać się inteligencją. Twórcy rozważali, w jaki sposób można uczynić pracę interesującą, z czego narodził się pomysł, żeby Peter był częściowo odpowiedzialny za narodziny jednego ze swoich największych arcywrogów. Paquette’owi zależało na podkreśleniu ich relacji, stąd naukowiec przedstawiony został jako postać tragiczna, zachowująca jednak optymizm i będąca mentorem Petera, zamiast jako megaloman, jak w innych utworach o Spider-Manie. Paquette chciał odpowiednio zarysować ich przyjaźń, żeby przemiana Octaviusa w Doktora Octopusa była bardziej znacząca. Chew sprawdziła, jak Otto był przedstawiany w starszych komiksach – zarówno pod względem charakteru, jak i projektu – zauważając, że powtarzającymi się elementami były fryzura na grzybka i zielone okulary; studio postanowiło jednak zmodernizować jego wygląd i zachowanie, przedstawiając go jako łysiejącego nudziarza. Intihar stwierdził, że Octavius i Parker są pod wieloma względami swoimi odbiciami, zwłaszcza w kwestii inteligencji i współczucia^[46].

Rozważając związek Petera z Mary Jane Watson, scenarzyści chcieli podkreślić, że dysponuje ona umiejętnościami, dzięki którym sama może być bohaterką, co miało zmusić Petera do zaakceptowania, że nie musi jej niańczyć, a ona nie musi polegać na innych^[46]. Arfaman stwierdził, że Mary Jane była postacią, którą najlepiej mu się pisało, a fakt, że pracuje jako dziennikarka, pozwolił jej na samodzielność, a zarazem na bycie aktywną współpracowniczką Spider-Mana^[30]. Kiedy postanowiono, że w grze przedstawiony zostanie starszy Peter Parker, wprowadzono do niej nastoletniego Milesa Moralesa, z którym mogliby identyfikować się młodsi gracze. Śmierć cioci May pod koniec gry uznano za ważny krok na drodze do rozwoju postaci Petera, a zarazem znaczące wyzwanie ze względu na rolę, jaką postać ta odgrywa w legendarium Spider-Mana^[46]. Marvel początkowo sprzeciwił się uśmierceniu May, zmienił jednak zdanie wraz z postępami w produkcji gry^[56].

Na początku gry May mówi Peterowi, że jest tylko człowiekiem; według Parquette’a doradzała mu, żeby nie brał zbyt dużo na siebie i przyjął pomoc od innych. Pod koniec Peter akceptuje pomoc Mary Jane i Milesa, chociaż w tym momencie jest już za późno i nie może uratować wszystkich, przez co staje przed „niemożliwym wyborem”. Paquette określa to jako heroiczne poświęcenie ujawniające, jaki naprawdę jest Peter i na czym naprawdę mu zależy. Śmierć May miała być odbiciem śmierci wujka Bena, który zginął przez samolubną decyzję Petera – May umiera, ponieważ podjął decyzję całkowicie bezinteresowną, przez co Peter czuje się winny. Słodko-gorzka, ale szczęśliwsza scena z Peterem i Mary Jane została dodana na końcu, żeby gra miała bardziej pozytywny wydźwięk. Kapitan policji Yuri Watanabe napisana została jako bratnia dusza, dzieląca ze Spider-Manem poczucie odpowiedzialności za bezpieczeństwo miasta i jego mieszkańców bez względu na koszty osobiste^[46].

Paquette określił Mister Negative’a jako bohatera swojej własnej historii. Geneza jego powstania miała nadać cel zarówno Normanowi Osbornowi, dopuszczającemu się haniebnych czynów żeby ocalić swojego syna, jak i Ottonowi^[46]. Martin Li, alter ego Negative’a, celowo został umieszczony w życiu Parkerów, żeby dodatkowo skomplikować życie Petera^[30]. Wiele szykan J. Jonah Jamesona pod adresem Spider-Mana napisanych zostało przez Gage’a, który utożsamiał się z byciem zrzędliwym mężczyzną w średnim wieku. Gage stwierdził, że chociaż w podcaście prowadzący bezustannie obwinia Spider-Mana za wszystko, to Tylko fakty pozwalają graczowi poznać opinie nowojorczyków na temat superbohatera oraz najnowsze informacje z miasta. Silver Sablinova została dodana do gry, żeby podbić napięcie, kiedy sytuacja w Nowym Jorku przybiera nieciekawy obrót. Wiadomości pojawiające się w mediach społecznościowych napisane zostały przez pracowników Insomniac i działu kontroli jakości Sony^[30].

Projekt

Żeby oddać rozległy obszar Nowego Jorku, mapa podzielona została na osiemset kwadratowych sekcji, z których każda odpowiadała ok. 128 m². Kiedy Spider-Man porusza się w danym kierunku, niewidoczne kwadraty są usuwane z pamięci i zastępowane przez te znajdujące się w polu jego widzenia. Główny architekt Mike Fitzgerald ujawnił, że kiedy postać porusza się z maksymalną prędkością, nowy kwadrat ładowany jest co sekundę. Bujanie się na pajęczynie miało sprawiać przyjemność, postanowiono jednak, że w tym celu nie może być ono przesadnie realistyczne pod względem fizyki. Twórcy połączyli ruchy kamery, animacje postaci i pole widzenia, żeby poruszanie się sprawiało wrażenie bardziej widowiskowego^[57]. Żeby postać mogła bujać się na sieci, każde jej włókno musi dotykać fizycznego obiektu. Budynki i inne elementy składają się z wielu punktów zaczepienia – kiedy gracz wystrzeliwuje sieć, gra wyszukuje najlepszy z nich, żeby zachować pęd i kierunek^[58][46]. Dla każdej postaci stworzono wysokiej jakości model, składający się z około sześćdziesięciu tysięcy wierzchołków, wykorzystywany przy zbliżeniach, w przerywnikach filmowych i oskryptowanych sekwencjach. Na finałowego bossa składa się milion wielokątów, co było wówczas największą liczbą, jaką studio wykorzystało do wygenerowania postaci^[57].

Insomniac chciało unowocześnić strój Spider-Mana, a zarazem oddać hołd oryginalnemu twórcy tej postaci, Steve’owi Ditce. Na nowy strój składa się duży biały symbol pająka wzdłuż torsu, rękawiczki w stylu rękawic rycerskich i buty wyglądem przypominające sportowe zamiast do kolan. Według Chew celem projektu było stworzenie ubioru, który w 2018 roku nosiłby „dwudziestotrzyletni nowojorczyk chcący być superbohaterem”. Do tradycyjnej czerwono-niebieskiej kolorystyki stroju postaci dodano biel. Chew porównała go do odzieży ściśle przylegającej do ciała i stwierdziła, że każdy kolor to inny materiał. Niebieski jest najbardziej rozciągliwy, występuje więc na częściach ciała, od których zależy zwinność postaci, jak kończyny. Czerwony również jest rozciągliwy, ale grubszy, mając chronić przed zadrapaniami i otarciami, a biały przypomina włókno węglowe, zapewniając największą ochronę, dlatego znajduje się na klatce piersiowej, rękach i stopach^[59]. W każdym stroju znajduje się zaprojektowana z myślą o nim wyrzutnia sieci^[49]. W odróżnieniu od innych utworów o Spider-Manie, w których Mary Jane była modelką albo właścicielką klubu nocnego, w grze jest obiecującą dziennikarką noszącą stylowe ubrania mające nawiązywać do jej historii w modelingu. Chew dodała, że starano się, żeby postacie kobiece w grze miały różne figury i budowę ciała. Mister Negative początkowo miał być młodym buntownikiem noszącym skórzaną kurtkę i okulary słoneczne, jednak w miarę postępów prac nad scenariuszem postanowiono wprowadzić zmiany mające lepiej odzwierciedlać jego naturę. Ostatecznie nosi on czarno-biały garnitur mający oddawać zarówno jego ludzką, jak i negatywną osobowość^[46].

Trzeci akt gry, rozgrywający się po ucieczce więźniów z Tratwy, miał był początkowo dłuższy, planowano dodać w nim m.in. osobną walkę z Vulture’em i Electro. Intihar stwierdził, że gra w takiej formie nie sprawdzała się tak, jak należy, wobec czego konieczne było wycięcie części zawartości, co było jednak dla twórców trudne, bo stało w sprzeczności z ich pierwotną wizją. Jeden z pracowników studia zasugerował, żeby połączyć walkę z Vulture’em i Electro w jedną, tworząc krótką demonstrację prezentującą, jak może prezentować się ona jako starcie w powietrzu, i w takiej formie trafiła ostatecznie do gry^[46].

Muzyka

Muzykę do gry napisał John Paesano, który pracował przy projekcie przez ponad dwa lata, zaczynając już na etapie pisania scenariusza. Jego zamiarem było skomponowanie muzyki mającej własny charakter i tworzącej filmowy klimat, a nie tylko odtwarzanej w tle i niezauważalnej. Motyw przewodni został ukończony w około dwa miesiące, następnie został podzielony na partytury dla różnych postaci. Chociaż Paesano inspirował się muzyką do innych utworów audiowizualnych o Spider-Manie, starał się oddać starszy wiek postaci, dodając do swojej ścieżki dźwiękowej nieco więcej powagi. Celował w to, żeby napisać ją bardziej z perspektywy Petera Parkera niż Spider-Mana, co miało bardziej podkreślić ludzką stronę postaci zamiast jej superbohaterskości. Chciał, żeby muzyka była prosta i łatwo rozpoznawalna; w wielu przypadkach wykorzystywał ten sam motyw Spider-Mana/Petera Parkera, ale modyfikowany przez inną aranżację i rozpisanie na inne instrumenty. Chciał uniknąć sytuacji, którą zaobserwował w Filmowym Uniwersum Marvela, gdzie motywy przewodnie poszczególnych postaci stawały się nieodróżnialne od innych. Motyw główny przeplatany jest również motywami złoczyńców, co ma przypominać odbiorcom, że są oni nierozłączną częścią historii Petera; technikę ten Paesano porównał do kompozycji Johna Williamsa z Gwiezdnych wojen^[60].

Komiksy i gadżety promocyjne

Wydawnictwo Titan Books wydało książki powiązane z grą. Pierwsza z nich, Spider-Man: Hostile Takeover Davida Lissa, miała premierę 21 sierpnia 2018^[71]. Opowiada o konflikcie Spider-Mana z Kingpinem, który próbuje szantażować burmistrza Osborna, żeby uczynił go osobą odpowiedzialną za finanse miasta, oraz o zakończeniu związku Petera i Mary Jane, spowodowanego nadopiekuńczością chłopaka. Zostaje w niej wprowadzona również przedstawiona w grze wersja Echo – głuchej mistrzyni sztuk walki sprzymierzającej się ze Spider-Manem – oraz Blood Spider, dołączający do Kingpina złoczyńca zyskujący nadludzkie umiejętności dzięki Oscorpowi^[72]. Druga książka, Marvel’s Spider-Man: The Art of the Game, została napisana przez Paula Daviesa i zawiera pochodzące z gry grafiki koncepcyjne, schematy i projekty^[71].

Spider-Man z gry pojawił się w komiksie Gage’a Spidergedon z 2018, będącym kontynuacją jego Spiderversum (2014), w którym spotykają się wersje tej postaci z różnych rzeczywistości Marvela. W numerze zerowym, wydanym 26 września 2018, Superior Spider-Man (Otto Octavius w ciele Petera Parkera z alternatywnego uniwersum) dociera na Ziemię z gry, żeby zwerbować pojawiającego się w niej Spider-Mana. Akcja Spidergedonu rozgrywa się kilka miesięcy po finale gry, a okładki do poszczególnych zeszytów stworzyli graficy z Insomniac^[73][74]. W marcu 2019 ukazała się sześciozeszytowa miniseria Spider-Man: City at War opisująca wydarzenia z gry, dodająca jednak kilka nowych wątków. Została wydana przez Marvela, scenariusz do niej napisał Dannis Hopeless, za rysunki odpowiadał Michelle Bandini, a alternatywne okładki zaprojektowali Clayton Crain, David Nakayama, Gerardo Sandoval i Adi Granov^[75]. Druga miniseria, Spider-Man: Velocity, ukazała się w sierpniu 2019. Scenarzystą ponownie był Hopeless, grafikiem Emilio Laiso, a jej akcja rozgrywa się po wydarzeniach z gry, przedstawiając starcie Spider-Mana z superzłoczyńską Swarmem oraz pracę Mary Jane jako reporterki terenowej dla Bena Ulricha^[62]. Trzecia miniseria, Spider-Man: The Black Cat Strikes (styczeń 2020), ze scenariuszem Hopelessa i rysunkami Luki Mareski, odtwarza wydarzenia z Miasta, które nie śpi, rozwijając wątek związku Spider-Mana z Black Cat^[76].

W 2019 Diamond Select Toys wydało dwudziestopięciocentymetrową figurkę z gry przedstawiającą Spider-Mana w kostiumie Spider-Punka, z gitarą i dronem, z kolei Sideshow Collectibles tę samą w skali 1:6^[77][78]. Firma Funko wypuściła różne figurki (popy) z postaciami z gry oraz w różnych ich wariantach wyglądu^[79][80][81]. Zaawansowany kostium z gry pojawił się w filmie Spider-Man: Uniwersum wraz z innymi zbieranymi w nim przez Petera Parkera z uniwersum Milesa Moralesa^[82].

Zawartość do pobrania

Po premierze gra rozwijana była przez trzy fabularne dodatki, wydane zbiorczo pod tytułem Miasto, które nie śpi^[83]. Każdy epizod zawierał nową misję fabularną, wyzwania Screwball, przeciwników i trofea^[84][85]. W dodatkach wprowadzone zostają nowe postacie, w tym m.in. mistrzyni złodziejstwa i była dziewczyna Spider-Mana Felicia „Black Cat” Hardy^[86][87], jej ojciec Walter Hardy^[88] oraz boss mafijnej rodziny Maggii Joseph „Hammerhead” Martello^[51].

Pierwszy epizod, The Heist, wydano 23 października 2018^[83]. Jego fabuła rozgrywa się kilka miesięcy po finale gry^[51], a koncentruje się na powrocie Black Cat do Nowego Jorku, żeby dokonać zuchwałej kradzieży, przez co Spider-Man wchodzi w zatarg z mafijnymi rodzinami Maggii^[89][90]. Drugi epizod, Turf Wars (20 listopada^[1]), opowiada o staraniach Spider-Mana i Yuri mających na celu powstrzymanie Hammerheada przed przejęciem kontroli nad wszystkimi rodzinami Maggii, co pozwoliłoby mu zawładnąć miastem^[91]. W ostatnim, Silver Lining (21 grudnia), Silver Sable wraca do Nowego Jorku, żeby odzyskać technologię skradzioną jej przez Maggię. Sprzymierza się ze Spider-Manem, żeby stawić czoła Hammerheadowi, który wykorzystał jej technologię, żeby stać się niezniszczalnym^[92].

Miasto, które nie śpi wymaga do działania podstawowej wersji gry, a dostęp do poszczególnych epizodów można uzyskać z jej menu głównego. Każda historia rozgrywa się w osobnej instancji Nowego Jorku, niepowiązanej z główną grą^[93]. Zamiast losowych przestępstw z podstawowej wersji gry, w dodatkach wprowadzono te związane z Maggią, w tym jej kryjówki, miejsca zbrodni i przestępstwa w toku^[94]. W Turf Wars i Silver Lining mafia korzysta z technologii skradzionej Sable International, żeby wzmocnić swoje zdolności bojowe, w związku z czym pojawiają się w nich nowe rodzaje przeciwników, w tym gangsterzy z kartaczownicami czy jetpackami^[89][95].

Wiele aktywności pobocznych w dodatkach koncentruje się na wyzwaniach przestępczyni Screwball, takich jak pokonywanie przeciwników na wyznaczonych obszarach w celu zdobycia punktów czy pokonywanie wrogów przy użyciu określonych gadżetów^[96]. Wśród innych czynności znajduje się m.in. znajdowanie dzieł sztuki skradzionych dawniej i ukrytych w mieście przez Waltera Hardy’ego^[96] i znajdowanie bomb ukrytych pod samochodami.

Pakiet dodatków spotkał się z ogólnie pozytywnym przyjęciem ze strony recenzentów. Średnia ocen poszczególnych epizodów w agregatorze recenzji Metacritic wynosi 76/100 dla The Heist, 70/100 dla Turf Wars i 75/100 dla Silver Lining^[97][98][99]. Część recenzentów uznała The Heist za „fantastyczną kontynuację” podstawowej gry, chwaląc postacie i misje fabularne^[100][101]. Z największą krytyką spotkały się aktywności poboczne – „fajne, ale powtarzalne”. Pakiet uznano za „więcej tego samego”, ale satysfakcjonujący pomimo krótkiego czasu potrzebnego na ukończenie wszystkich trzech epizodów^{[89][101][102]}.

W grudniu 2018 w ramach darmowej aktualizacji dodano kostium nawiązujący do filmowej trylogii Sama Raimiego^[103][104]. W styczniu 2019 udostępniono kostium nawiązujący do organizacji Future Foundation z komiksów Marvela oraz do 258. numeru The Amazing Spider-Man (1984), w którym Spider-Man w celu ukrycia swojej tożsamości musi nosić kostium Fantastycznej Czwórki i papierową torbę na głowie^[105]. W lipcu 2019 dodano dwa kolejne stroje, nawiązujące do Spider-Mana: Daleko od domu^[106].

Spider-Man Remastered

Spider-Man Remastered to odświeżony port gry przygotowany z myślą o PlayStation 5, zawierający podstawową grę i darmową zawartość do pobrania, Miasto, które nie śpi, trzy dodatkowe stroje, kolejne trofea i nowe funkcje w trybie fotograficznym. Wśród strojów dla postaci znajduje się ten noszony przez Andrew Garfielda w Niesamowitym Spider-Manie oraz dwa autorskie. Gracze mogą przenieść również zapisy gry z wersji PlayStation 4 na PlayStation 5^[107]. Wśród usprawnień związanych z przeniesieniem gry na nowszą konsolę znalazły się m.in. ulepszone tekstury, tryb wydajności i jakości, obsługa dźwięku 3D, haptycznych wibracji kontrolera DualSense i skrócone czasy ładowania^[108]. Zmieniono również wygląd Petera Parkera, zastępując dotychczasowy model twarzy postaci ze wzorowanego na Johnie Bubniaku na Bena Jordana, który zdaniem twórców lepiej pasował do mimiki Yuriego Lowenthala^[109].

Marvel’s Spider-Man Remastered wydano na PlayStation 5 12 listopada 2020. Ulepszoną wersję nabyć można było wyłącznie albo jako dodatek do wydania Ultimate Edition gry Spider-Man: Miles Morales, albo w formie płatnej aktualizacji do standardowej wersji gry^[107]. 10 grudnia 2021 do Remastered wprowadzono dwa nowe kostiumy, nawiązujące do Spider-Mana: Bez drogi do domu (2021)^[110]. 12 sierpnia 2022 roku na komputerach osobistych z systemem Microsoft Windows pojawił się port Remastered opracowany we współpracy ze studiem Nixxes Software. Na komputerach odświeżona wersja udostępniana jest jako osobna gra, niewymagająca kupna Milesa Moralesa^[111][112].

Sprzedaż

W ciągu trzech dni od premiery sprzedano 3,3 mln sztuk gry – wliczając te dostępne w zestawie z konsolą – co dało Spider-Manowi tytuł najszybciej sprzedającej się gry wewnętrznego studia Sony w historii, przebijając nieznacznie wynik God of War (3,1 mln). Według szacunków „USA Today” gra zarobiła w tym czasie 198 mln USD, podczas gdy wydany rok wcześniej film Spider-Man: Homecoming w analogicznym okresie na rynkach północnoamerykańskich zarobił 117 mln USD^[129]. Według szacunków The NPD Group, miesięczna sprzedaż produkcji Insomniac była o 37% wyższa niż łączny wynik z dwóch miesięcy wszystkich wcześniejszych gier ze Spider-Manem powstałych od 1995 roku, od kiedy to grupa analizuje sprzedaż gier^[130]. W listopadzie 2018 była to najszybciej sprzedająca się gra superbohaterska w USA^[131], a w lipcu 2019 zdobyła miano najlepiej sprzedającej się w tej kategorii^[132].

W Wielkiej Brytanii Spider-Man był najszybciej sprzedającą się w 2018 roku grą pod względem sprzedaży wersji pudełkowych, przebijając Far Cry 5 (który został wydany na jeszcze trzech innych platformach) i sprzedając się w dwukrotnie większej liczbie egzemplarzy niż God of War. Była to tam również najlepiej sprzedająca się gra sygnowana logo Marvela od czasów Lego Marvel Super Heroes (2013), jak również najszybciej sprzedająca się gra od czasu Call of Duty: WWII (2017). Sprzedała się jednak gorzej niż najpopularniejsza gra superbohaterska ósmej generacji, Batman: Arkham Knight (2015), która wydana została na większej liczbie platform^{[133][134][135]}. Spider-Man pozostawał na liście najlepiej sprzedających się gier przez trzy tygodnie z rzędu, a został zepchnięty na dalszą pozycję przez dostępną na więcej platform FIF-ę 19^[136][137]. Był drugą najlepiej sprzedającą się grą września (wyprzedzoną przez FIF-ę 19, będącą w sprzedaży tylko przez dwa dni tego miesiąca), pod względem liczby egzemplarzy sprzedanych w ciągu pierwszego miesiąca przebijając inne tytuły przeznaczone wyłącznie na PlayStation 4 – Uncharted: Kres złodzieja (o 44%), Horizon: Zero Dawn (94%) i God of War (138%)^[138]. Na liście dziesięciu najlepiej sprzedających się gier pozostała przez trzynaście tygodni, do 3 stycznia 2019^[139].

W Japonii w pierwszym tygodniu sprzedano ok. 125,1 tys. sztuk, dzięki czemu Spider-Man został najlepiej sprzedającą się grą; w ciągu trzech tygodni sprzedano ok. 244 tys. sztuk^[140][141]. Znalazł się również w czołówce najlepiej sprzedających się zachodnich gier dostępnych na PS4, za Call of Duty: Black Ops IIII i Minecraftem, stał się także najlepszą zachodnią grą Sony od czasu Crash Bandicoot: Warped (1998) na pierwsze PlayStation^[142].

Do listopada 2018 na całym świecie sprzedano ponad 9 mln kopii gry (w dystrybucji cyfrowej i pudełkowej)^[143], do sierpnia 2019 – 13,2 mln^[144], a do maja 2022 – ponad 33 mln kopii^[111].

Nagrody i wyróżnienia

Spider-Man ujęty został na wielu listach najlepszych gier 2018, w tym tych sporządzonych przez „Wired”^[145], „Time” (2. miejsce)^[146], Push Square i Zero Punctation (3. miejsce)^[147][148], „Electronic Gaming Monthly” (5.)^[149], Polygon (9.)^[150] i „The Daily Telegraph” (dziesiąte)^[151]. Serwisy Shacknews i The Verge uznały ją za grę roku^[152][153], a Eurogamer za jedną z najlepszych trzydziestu gier 2018^[154]. W plebiscycie „Famitsū”, w którym udział wzięło 128 japońskich twórców gier, Spider-Man został wybrany grą roku^[155]. GamesRadar+ umieścił produkcję na 75. miejscu najlepszych gier dekady, z kolei Gry-Online w analogicznym plebiscycie na miejscu dwudziestym^[156][157].