Sonet wzdłużony (wł. sonetto caudato) – utwór realizujący model stroficzny sonetu z dodatkową zwrotką trójwersową lub kilkoma takimi zwrotkami[1]. Sonety tego typu najczęściej się rymują abba abba cdc dcd dee[2]. Występuje przede wszystkim w literaturze włoskiej[3]. Przykłady można odnaleźć między innymi w poezji Michała Anioła Buonarrotiego.

I’ ho già fatto un gozzo in questo stento,
coma fa l’acqua a’ gatti in Lombardia
o ver d’altro paese che si sia,
c’a forza ’l ventre appicca sotto ’l mento.
La barba al cielo, e la memoria sento
in sullo scrigno, e ’l petto fo d’arpia,
e ’l pennel sopra ’l viso tuttavia
mel fa, gocciando, un ricco pavimento.
E’ lombi entrati mi son nella peccia,
e fo del cul per contrapeso groppa,
e ’ passi senza gli occhi muovo invano.
Dinanzi mi s’allunga la corteccia,
e per piegarsi adietro si ragroppa,
e tendomi com’arco sorïano.
Però fallace e strano
Surge il iudizio che la mente porta,
ché mal si tra’ per cerbottana torta.
La mia pittura morta
difendi orma’, Giovanni, e ’l mio onore,
non sendo in loco bon, né io pittore.

Przypisy

  1. ↑ porównaj Janusz Sławiński, Sonetto caudato, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
  2. ↑ Zobacz Janusz Sławinski, Sonetto cadauto, o.c., tamże.
  3. ↑ sonetto in "Enciclopedia dell'Italiano" [online], www.treccani.it [dostęp 2020-07-09] (wł.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.