Sokna (سكنا)

Zbliżony do libijskich jednostek niemiecki kuter torpedowy „Strahl” w 1965 roku
Klasa	kuter rakietowy
Typ	Susa
Historia
Stocznia	Vosper & Company, Portsmouth
Wodowanie	29 lutego 1968
Libia
Nazwa	„Sokna” (سكنا) → „Sebha” (سبها)
Wejście do służby	23 stycznia 1969
Los okrętu	nieaktywny od 1995
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 95 ton pełna: 114 t
Długość	30,5 m
Szerokość	7,8 m
Zanurzenie	2,1 m
Materiał kadłuba	drewno, nylon
Napęd
3 turbiny gazowe o łącznej mocy 12 750 KM silniki wysokoprężne o łącznej mocy 190 KM 3 śruby
Prędkość	54 węzły
Sensory
radar Decca
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 40 mm (2 x I) 8 pocisków rakietowych SS-12 (2 x IV)
Wyposażenie
system kierowania ogniem Aérospatiale
Załoga	20

Sokna (سكنا) – libijski kuter rakietowy z lat 60. XX wieku, jedna z trzech zamówionych przez Libię jednostek typu Susa. Okręt został zwodowany 29 lutego 1968 roku w brytyjskiej stoczni Vosper & Company w Portsmouth, a do służby w marynarce wojennej Libii wszedł 23 stycznia 1969 roku. Przed 1973 rokiem nazwę jednostki zmieniono na „Sebha” (سبها). Okręt, oznaczony numerami taktycznymi P03 i 514, jest nieaktywny od 1995 roku.

Projekt i budowa

Kutry rakietowe typu Susa zostały zamówione przez Libię w Wielkiej Brytanii 12 października 1966 roku^[1][2]. Jednostki były generalnie podobne do budowanych w stoczni Vosper & Company brytyjskich kutrów patrolowych typu Brave oraz zbudowanych na zamówienie Danii kutrów torpedowych typu Søløven, różniąc się uzbrojeniem^[1][3]. Były pierwszymi wprowadzonymi do służby na świecie okrętami przenoszącymi przeciwokrętowe pociski rakietowe Nord SS-12^[1][2].

„Sokna” zbudowany został w stoczni Vosper & Company w Portsmouth^[4][5]. Wodowanie odbyło się 29 lutego 1968 roku^[1][2].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był kutrem rakietowym o długości całkowitej 30,5 metra, szerokości całkowitej 7,8 metra i zanurzeniu 2,1 metra^[1][4]. Drewniany kadłub jednostki miał pokrycie z nylonu^[1][6] . Wyporność standardowa wynosiła 95 ton, zaś pełna 114 ton^[1][2]. Okręt napędzany był przez siłownię systemu CODOG, na którą składały się trzy turbiny gazowe Bristol Proteus o łącznej mocy 12 750 KM i dwa marszowe silniki wysokoprężne General Motors 6-71 o łącznej mocy 190 KM, poruszające poprzez wały napędowe trzema śrubami^[1][6] . Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 54 węzły^[1][2].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch pojedynczych działek przeciwlotniczych Bofors kal. 40 mm L/60 Mk 9^[1][6] . Kąt podniesienia lufy wynosił 90°, waga pocisku 0,96 kg, donośność 12 000 metrów w poziomie i 4000 metrów w pionie, zaś szybkostrzelność 300 strz./min^[3].

Uzbrojenie rakietowe stanowiły dwie poczwórne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Nord SS-12 (okręt przenosił osiem rakiet)^[1][6] . Kierowany przewodowo pocisk miał maksymalny zasięg 5,5 km, a masa głowicy bojowej wynosiła 30 kg^[3].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało pracujący w paśmie I radar nawigacyjny Decca 626 i system kierowania ogniem Aérospatiale/Nord^[3].

Załoga okrętu składała się z 20 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][6] .

Służba

„Sokna” (سكنا) został przyjęty do służby w marynarce wojennej Libii 23 stycznia 1969 roku^[3][6] . Jednostka otrzymała numer taktyczny P03^[4][6] . Przed 1973 rokiem nazwę jednostki zmieniono na „Sebha” (سبها)^[2]. W 1977 roku „Sebha”, „Susa” i „Sirte” przeszły remont we Włoszech, nie obejmujący wyposażenia radioelektronicznego^[4][5]. W 1983 roku numer burtowy okrętu zmieniono na 514^[5][6] . Kolejny remont jednostki został przeprowadzony we Włoszech w latach 1983–1984^[3][5]. W latach 1985–1986 na kutrze wymieniono silniki^[1]. Od 1995 roku jednostka jest nieaktywna^{[1][6] [uwaga 1]}.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: SUSA fast attack craft (missile) (1968-1969). Navypedia. [dostęp 2021-03-30]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1979-80. John E. Moore (red.). New York: Franklin Watts, 1979. ISBN 0-531-03913-7. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1984-85. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).