Soborzyce
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Powiat

częstochowski

Gmina

Dąbrowa Zielona

Liczba ludności (2008)

795

Strefa numeracyjna

34

Kod pocztowy

42-265[1]

Tablice rejestracyjne

SCZ

SIMC

0130978

Położenie na mapie gminy Dąbrowa Zielona
Mapa konturowa gminy Dąbrowa Zielona, po prawej znajduje się punkt z opisem „Soborzyce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Soborzyce”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Soborzyce”
Położenie na mapie powiatu częstochowskiego
Mapa konturowa powiatu częstochowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Soborzyce”
Ziemia50°51′32″N 19°36′56″E/50,858889 19,615556[2]

Soborzyce – wieś w Polsce, położona w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w gminie Dąbrowa Zielona[3][4].

Wieś duchowna Wszemborzyce, własność opactwa cystersów w Jędrzejowie położona była w końcu XVI wieku w powiecie radomszczańskim województwa sieradzkiego[5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Integralne części wsi

Integralne części wsi Soborzyce[3][4]
SIMCNazwaRodzaj
0131009Bocianosada
0130984Maćkówkaczęść wsi
0130990Wierzbieczęść wsi

Historia miejscowości

Soborzyce położone są na terenie zasiedlonym już we wczesnym średniowieczu. Dowodem na to są liczne znaleziska archeologiczne. Wieś została wymieniona w roku 1248 jako posiadłość cystersów z klasztoru w Jędrzejowie. Ówczesna wieś leżała na dzisiejszych polach, w stronę Koniecpola. Były tu liczne stawy i młyn wodny, po których ślady są widoczne do dziś. Na terenie wsi istniał dwór, a także drewniany kościół z XIII w. Kościół przetrwał prawdopodobnie do XVIII, do wybudowania w roku 1738 nowego także drewnianego kościoła. Spłonął on 7 października 1959 roku, a na jego miejscu został wybudowany obiekt murowany.

Na terenie wsi stały dwa drewniane wiatraki, jeden z nich należał do niemieckiego kolonisty Ludwika Hartwiga, jego ruiny stoją do dnia dzisiejszego. Drewniane i kamienne domy kryte strzechą stopniowo zastępowane są przez nowe budynki, we wsi licznie gniazdują bociany.

Na terenie wsi licznie występują skały wapienne, bogate w skamieniałe okazy jurajskiej fauny. Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się w roku 1249 w dokumencie Kazimierza ks. łęczyckiego i sieradzkiego w brzmieniu - Szeborych, tj. Soborzyce. Nazwa ta przechodziła liczne przeobrażenia. W roku następnym występuje jako Xebotith, u Jana Długosza znana jest jako Wszeborzice, Szwyeborzicze. W pierwszej połowie XVI stulecia pojawiły się nazwy: Wszeborzyce, Wsemborzice lub Wszemborzyce. Ziemie Soborzyc przeszły drogą zamiany we władanie klasztoru jędrzejowskiego, co miało miejsce na zjeździe książąt Bolesława Wstydliwego, Ziemowita mazowieckiego i Kazimierza łęczycko- sieradzkiego w Inowrocławiu w roku 1249. Wizytacja arcybiskupa gnieźnieńskiego i Kanclerza Królestwa Polskiego Jana Łaskiego podała dokładniejsze dane dotyczące parafii w Soborzycach. Był tu kościół pod wezwaniem Jedenastu Tysięcy Dziewic Towarzyszek św. Urszuli. Do parafii należała wieś Soborzyce oraz dwór znajdujący się w tej miejscowości.

Pierwszy kościół drewniany, pochodzący prawdopodobnie z XIII przetrwał aż do XVIII stulecia. Ale być może iż w połowie XIV wieku był wybudowany drugi kościół. Z powodu zniszczenia został rozebrany, a w 1729 roku staraniem proboszcza cysterskiego o. Kazimierza Węglińskiego do zachowanej murowanej zakrystii dobudowano nowy kościół drewniany modrzewiowy, jednonawowy z jedną wieżą. Przetrwał aż do połowy XX wieku dzięki temu, iż był kilkakrotnie gruntowanie remontowany. Na początku XIX w. gwałtownie zmniejszyła się liczba kleru diecezjalnego. W takiej sytuacji wiele małych placówek parafialnych nie mogło dalej istnieć samodzielnie, więc łączono je z sąsiednimi parafiami. Parafia Soborzyce została przyłączona do parafii Cielętniki.

Taki stan rzeczy istniał od początku 1827 roku, aż do 1925 roku kiedy to biskup Stanisław Zdzitowiecki wznowił parafię w Soborzycach. 7 października 1959 roku miał miejsce pożar, który pochłonął cały kościół. Dzieła budowy nowego podjął się ks. Stanisław Hans w latach 1963- 1966. Jego projekt przygotowali inż. arch. Leszek Łukoś i Ludwik Mackiewicz z Łodzi w stylu nowoczesnym.

Przypisy

  1. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1167 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  2. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 126046
  3. 1 2 Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  4. 1 2 GUS. Rejestr TERYT
  5. ↑ Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1998, s. 68.


Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.