Skurcz betonu – niezależne od obciążeń zmniejszenie się objętości betonu, wywoływane zjawiskami chemicznymi i fizycznymi, przede wszystkim wysychaniem.
Całkowity skurcz jest efektem:[1]
- skurczu chemicznego, wynikającego ze zmniejszania objętości produktów reakcji zachodzących w betonie,
- skurczu plastycznego, odpływanie wody z betonu gdy jest on jeszcze w stanie plastycznym,
- skurczu autogenicznego, zachodzący w wyniku pobierania wody z porów podczas hydratacji cementu,
- skurczu wysychania, zachodzący w wyniku odparowania wody z betonu.
W powietrzu nienasyconym parą wodną występuje skurcz, w wodzie pęcznienie. Wyjątkiem od tej zasady są betony wykonane z zastosowaniem cementów ekspansywnych.
Skurcz, występujący w elementach, które mogą się odkształcać swobodnie, nazywa się skurczem swobodnym. Zakłada się, że skrócenia wywołane swobodnym odkształceniem skurczowym są jednakowe w każdym punkcie i każdym kierunku[2].
Skurczowi w betonie i żelbecie towarzyszy zazwyczaj powstawanie w nim rys i pęknięć.
Przypisy
- ↑ Skurcz betonu. [dostęp 2019-05-06].
- ↑ Michał Knauff, Obliczanie konstrukcji żelbetowych według eurokodu 2, Warszawa: PWN, 2015, ISBN 978-83-01-18146-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.