Skunksik smukły

Spilogale gracilis[1]
Merriam, 1890[2]
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	skunksowate
Rodzaj	skunksik
Gatunek	skunksik smukły
Podgatunki
S. g. amphiala Dickey, 1929 S. g. amphialus Dickey, 1929 S. g. gracilis Merriam, 1890 S. g. latifrons Merriam, 1890 S. g. leucoparia Merriam, 1890 S. g. lucasana Merriam, 1890 S. g. martirensis Elliot, 1903 S. g. phenax Merriam, 1890
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Skunksik smukły^[4] (Spilogale gracilis) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych (Mephitidae).

Występowanie

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, w zachodniej części USA, północnym Meksyku i południowo-zachodniej części Kolumbii Brytyjskiej. Występuje na terenach górzystych, na ogół blisko strumieni otoczonych skałami^[5].

Opis

Skunksik smukły jest przeszło dwa razy mniejszy od skunksa zwyczajnego. Długość zwierząt wraz z ogonem waha się od 35 do 45 cm (średnio 42,3 cm). Samce ważą 336 to 734 g (średnio 565 g). Samice zarówno długość ciała, jak i ciężar mają przeciętnie o 6% mniejszy. Ich średnia długość wynosi 36 cm, a ciężar 36,8 g. Sam ogon natomiast ma długość u samców 13,4 cm, a u samic 12,9 cm^[6].

Ma puszyste, czarno-białe futro, przy czym u dorosłych osobników biel przybiera niekiedy wyraźnie kremowy odcień^[7]. W przeciwieństwie do skunksa zwyczajnego sprawiają wrażenie czarnych z szerokimi białymi pasami grzbietowymi i brzusznymi zaczynającymi się od tyłu głowy i biegnącymi wzdłuż ciała. Uszy ma małe, okrągłe z białą plamką. Biała plamka występuje też na ogół między oczami. Ich ogon o długości od 10 do 16 cm jest bardzo puszysty, o długich włosach, przeważnie czarnych u nasady, przechodzących w jaśniejsze na końcu. Pazury na przednich łapach ma dłuższe i bardziej zakrzywione, niż na tylnych^[7].

Behawior

Aktywny o zmierzchu. Krótkowzroczny. Lepiej od wzroku działają zmysły węchu i dotyku. Terytorialista, zwłaszcza gdy chodzi o samce. Ich terytorium ma średnicę do 1 km. Samice w okresie zimowym łączą się w grupy do 20 osobników i śpią przez tygodnie, aczkolwiek nie są prawdziwymi hibernatorami^[6].

Mają podobny do skunksów behawior obronny, tzn. w razie zagrożenia spryskują wroga cuchnącą wydzieliną gruczołów odbytowych. Spryskanie to ma charakter „wystrzelenia” spreju, a poprzedza go szereg znaków: podniesienie ogona, tupanie, syczenie, drapanie, a następnie odwrócenie się i wycelowanie między oczy wroga^[8]. Wystrzeliwana wydzielina wygląda jak szare mydło i zasięg jej rażenia dochodzi do 30 m. Zawiera ona merkaptany i inne cuchnące związki organiczne^[9].

Rozmnażanie

Okres aktywności rozrodczej samców rozpoczyna się w końcu marca i trwa do września. Wtedy powiększają się jądra i zaczynają być produkowane plemniki. Ruja u samic ma miejsce we wrześniu i dopiero wtedy dochodzi do zapłodnienia. Wyboru partnera dokonują samice. Ciąża trwa 210–230 dni, przy czym przez 180–200 dni płody w stadium blastuli pływają swobodnie w macicy bez zagnieżdżenia się w jej ścianach. Młode rodzą się pod koniec kwietnia i w maju. Mioty liczą od 2 do 5 sztuk. Opiekuje się nimi wyłącznie matka przez około 4-5 miesięcy. Samice mogą zajść w ciążę już w pierwszym roku życia. Samce swoją aktywność rozrodczą wykazują rok później^[6].

Pokarm

Są generalistami pokarmowymi. Odżywiają się owadami, jajami ptasimi, młodymi królikami^[6], owocami, drobnymi ssakami, a także stawonogami i pajęczakami^[8]. Opisywani są jako złodzieje jaj indyków na fermach^[6]. Łatwo przystosowuje się do nowych źródeł żywności, jakie tworzy cywilizacja ludzka^[6].

Znaczenie gospodarcze

Zwalczają dość skutecznie owady i pajęczaki w okresach ich masowych pojawień, przyczyniając się do ochrony upraw^[6][8]. Ponadto sprawdzają się jako domowi ulubieńcy, gdyż są przyjazne i dają się tresować. Z drugiej strony dzikie populacje skunksika mogą wyrządzać szkody budując nory w obrębie domostw i na strychach oraz kradnąc jaja indycze z ferm^[6].

Przypisy